ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 38 อดีตที่เราเคยมี (8)

หากไม่มีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นในภายหลัง ซ่งชิงชุนก็คิดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับซูจือเนี่ยนคงจะจบสิ้นไปแล้ว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวันคริสต์มาส

เธอเดินทางไปตอนใต้เพื่อฉลองวันคริสต์มาสกับฉินอี่หนาน ในที่สุดเธอก็มีความกล้าจะสารภาพรักกับเขา เธอใช้เวลาทั้งคืนบนรถไฟเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยของฉินอี่หนานในเช้าวันถัดไป

เธออยากทำให้เขาประหลาดใจ เลยไม่ได้โทรบอกก่อน เธอไม่รู้หมายเลขห้องของฉินอี่หนาน จึงไปขอให้นักศึกษาที่อยู่แถวนั้นช่วยเหลือ ในที่สุดเธอก็ได้ที่อยู่มา และได้เห็นฉินอี่หนานก่อนที่จะไปถึงห้องพักของเขาด้วยซ้ำ

พี่อี่หนาน รักเดียวของเธอ กำลังโอบสาวคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขนขณะขับรถผ่านเธอไป หลังจากนั้นเธอโทรหาฉินอี่หนานหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่รับสาย เธอไม่อยากคิดอะไรไปในทางแย่ๆ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของพี่อี่หนานหรือ

เธอไปรอฉินอี่หนานที่มหาวิทยาลัยจนกระทั่งตะวันตกดิน แต่เขาก็ยังไม่กลับมา ความกล้าที่เธอรวบรวมไว้ระหว่างเดินทางมาจากปักกิ่งเหือดหายไปท่ามกลางการรอคอยอันยาวนาน จนสุดท้ายเธอก็ไม่มีความกล้าจะเจอหน้าฉินอี่หนานอีกแล้ว ดังนั้นเธอจึงกลับปักกิ่งไปทั้งที่ไม่ได้พบกัน

ตอนขากลับ ตั๋วรถไฟทุกใบขายหมดเกลี้ยง เธอจึงตัดสินใจเดินทางกลับด้วยเครื่องบิน วันคริสต์มาสที่ทุกคนบนโลกต่างเฉลิมฉลองกับเพื่อนๆ และครอบครัวอย่างมีความสุข เธอกลับต้องมานั่งโดดเดี่ยวบนเครื่องบิน

เมื่อเธอมาถึงสนามบินนานาชาติปักกิ่ง ก็เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว เธอเป็นเพียงนักเรียนมอห้า จึงไม่มีบัตรเครดิต แถมยังเอาเงินสดไปซื้อตัวเครื่องบินจนหมดแล้ว

ซ่งเมิ่งหวากับมารดาของเธอเดินทางไปเที่ยวฮ่องกง และแม่บ้านก็ลาในวันหยุดนี้ เพราะแบบนั้นเธอถึงได้กล้าแอบหนีออกจากบ้าน

ตอนนี้ก็ดึกเกินกว่าจะโทรหาเพื่อนๆ ในห้องแล้ว คงไม่มีใครออกมารับเธอ ซ่งชิงชุนยืนท่ามกลางสายลมหนาวยามค่ำคืนอยู่นานสองนาน และหลังจากลังเลใจอยู่พักใหญ่ เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรเข้าบ้าน

ตอนที่เธอกดโทรศัพท์ เธอไม่แน่ใจเลยว่าซูจือเนี่ยนจะอยู่ที่บ้านหรือไม่ เพราะปกติแล้วเขามักใช้วันหยุดสุดสัปดาห์อยู่เป็นเพื่อนแม่เขาที่โรงพยาบาล แต่ตอนนั้นเธอเพียงแค่อยากลองโทรดู แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังเพียงครั้งเดียว ก็มีคนรับสาย

เสียงที่ดังมาอีกปลายสายฟังดูเย็นชาเช่นเคย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง คืนนี้เธอกลับรู้สึกอบอุ่นที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่วางสาย เขาก็โผล่มา ซ่งชิงชุนยังไม่ได้กินอะไรสักคำตั้งแต่เช้ามืด ดังนั้นเมื่อผ่านร้านฟาสต์ฟู้ดที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เธอจึงบ่นงึมงำว่าหิว

น้ำเสียงของเธอเล็ดลอดออกจาริมฝีปาก ฟังเปราะบางเสียจนตัวเธอเองยังจำไม่ได้ แต่ซูจือเนี่ยนกลับจอดรถ และถึงกับลงไปซื้ออาหารเป็นเพื่อนเธอด้วย

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาตีสามแล้ว เวลาสองวันหนึ่งคืนที่ออกจากบ้านทำให้เธอเหนื่อยล้าถึงขีดสุด จนผล็อยหลับในรถ ซูจือเนี่ยนนั่นเองที่เป็นคนอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน พาเธอลงจากรถแล้วขึ้นบันไดไป

เมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง ขณะที่เขาห่มผ้าให้ เธอก็ตื่นขึ้นจากฝันอย่างง่วงงุน แล้วพึมพำเบาๆ ว่า “ขอบคุณนะ”

ตอนนั้นเปลือกตาของเธอหนักอึ้งจนแทบฝืนลืมตาต่อไม่ไหว เธอจึงไม่แน่ใจว่าตัวเองฝันไปหรือไม่ เมื่อชายหนุ่มตอบกลับมาว่า “ราตรีสวัสดิ์”

นั่นอาจเป็นครั้งแรกเลยนับตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ที่เธอได้ยินคำพูดอ่อนโยนจากปากของเขา