ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 20
ตอนที่ 20 ความลับทั้งสามข้อ (10)
บริษัทเฟิงรุ่นกรุปมีการพบปะสังสรรค์กันที่สโมสรแห่งนี้ หลังจากซูจือเนี่ยนเดินทักทายแขกครบหนึ่งรอบ เขาก็ขอตัวออกมายืนอยู่ที่ระเบียงซึ่งค่อนข้างเงียบพอสมควร หิมะหยุดตกแล้ว ปักกิ่งเวลานี้ดูเหมือนปกคลุมไปด้วยสีขาว
อันที่จริง การมางานสังสรรค์นี้ไม่ได้อยู่ในแผนของเขาแต่แรก ทว่าเมื่อเขาได้ยินซ่งชิงชุนบอกคนขับแท็กซี่ว่า “ช่วยตามรถคันข้างหน้าไปค่ะ คันที่ป้ายทะเบียนลงท้ายด้วยศูนย์ศูนย์น่ะค่ะ” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจมาที่สโมสรแห่งนี้แทน
ซ่งชิงชุนเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่ ฉะนั้นเธอคงกำลังนั่งรอเขาอยู่บนโซฟาในโถงรับรอง จู่ๆ ซูจือเนี่ยนก็อยากรู้ขึ้นมาทันทีว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ ณ ตอนนี้
เขาแกว่งแก้วไวน์แดงในมือ ยกขึ้นจิบไปเล็กน้อย จากนั้นก็เพ่งสมาธิไปกับการฟังอย่างเต็มที่ สารพัดเสียงหลั่งไหลเข้ามาให้เขาได้ยิน มีทั้งเสียงรถเบรก เสียงรถไฟใต้ดิน เสียงรถไฟ เสียงเครื่องบิน เสียงประกาศต่างๆ เสียงเพลง... และเสียงสนทนาอีกมากมาย อย่างเช่น...
“คืนนี้ทั้งหนาวทั้งหิมะตก ฉันไม่อยากจะออกไปไหนเลย ยกเลิกนัดคืนนี้ไปเถอะ เปลี่ยนเป็นวันอื่นแทน...”
“ที่รัก ผมมาถึงห้องโถงรับรองของโรงแรมแล้วนะ คุณรอผมอยู่ตรงไหนน่ะ”
“ฉันไม่อยากจะเลิกกับคุณ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหมคะ ฉันขาดคุณไม่ได้จริงๆ...”
…
ท่ามกลางเสียงอันหลากหลายที่ดังผสมปนเปนั้นซูจือเนี่ยนจับเสียงของซ่งชิงชุนไม่ได้เลย เขารอต่ออีกพัก ยังคงไม่ได้ยินเสียงของเธอ ทว่าเขาได้ยินใครบางคนเอ่ยถึงชื่อ “ซ่งชิงชุน”
“ท่านประธานจางครับ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาในสโมสร เห็นคุณคุยอยู่กับเด็กสาวคนหนึ่งที่ตรงทางเข้า เธอเป็นใครครับ หน้าตาน่ารักดี คู่รักคนใหม่ของท่านหรือครับ”
“ไม่ใช่หรอก หล่อนเป็นคนของซ่งเอ็มไพร์ ลูกสาวของซ่งเมิ่งหวาน่ะ ชื่อซ่งชิงชุน”
“ลูกสาวของซ่งเมิ่งหวางั้นเหรอครับ แล้วเธอมาหาคุณทำไมล่ะครับ”
“หล่อนไม่มีเงินแต่อยากจะเข้าสโมสรของผมน่ะสิ มาขอร้องให้ผมอนุญาตเป็นกรณีพิเศษสักครั้ง เพื่อเห็นแก่การที่เธอเคยเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่มาหลายปี”
ซูจือเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ซ่งชิงชุนไม่ได้เป็นสมาชิกวีไอพีของสโมสรนี้แล้วอย่างนั้นหรือ
จากนั้นน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามของประธานจางก็ลอยมาเข้าหูเขา “หล่อนไม่รู้บ้างหรือไงว่าสถานการณ์ของซ่งเอ็มไพร์ตอนนี้น่ะเป็นยังไง ยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูผู้สูงส่งของตระกูลซ่งอยู่อีกงั้นหรือ คิดหรือว่าด้วยฐานะของหล่อนในตอนนี้จะมีปัญญาเข้าสโมสรของผมได้ หล่อนควรจะรู้ว่าตอนนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว...”
ถ้อยคำอันโหดร้ายที่ได้ยินนั้นทำเอาสีหน้าของซูจือเนี่ยนถมึงทึงบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว
ประธานจางยังลบหลู่ดูหมิ่นซ่งชิงชุนต่อ “หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใคร จะมาให้ผมยกเว้นเป็นกรณีพิเศษให้ นี่ถ้าไม่เห็นแก่รูปร่างหน้าตาที่สะสวยแล้วละก็ จ้างให้ผมก็ไม่อยากจะเสวนากับหล่อน…”
ดวงตาของซูจือเนี่ยนหรี่ลงอย่างน่ากลัว จู่ๆ ประธานจางที่อยู่ด้านหลังเขา ผู้ซึ่งกำลังสนทนาอย่างเมามัน ก็บีบมือข้างขวาอย่างแรง บีบจนแก้วไวน์แตกคามือ เศษแก้วบาดทิ่มแทงมือจนเลือดออกเป็นทาง
ประธานจางกรีดร้องเสียงหลงไปทั่วห้องอันเงียบสงบ “ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!”
“ท่านประธานจางครับ เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงบีบแก้วไวน์ในมือแรงขนาดนั้นล่ะครับ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ชั่ววูบหนึ่ง ผมรู้สึกเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้... โอ๊ย! โอ๊ย! เร็ว! เรียกหมอให้ที...”
ซูจือเนี่ยนไม่สนใจความโกลาหลที่เกิดขึ้น เขายกมือข้างขวาซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์
