ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 17 ความลับทั้งสามข้อ (7)

ความลับข้อที่สองของเขานั้นคล้ายกับข้อแรก เป็นพลังพิเศษอีกประเภทหนึ่ง แต่พลังนี้ร้ายแรงกว่าและใช้ได้จริงมากกว่า เขาสามารถควบคุมจิตใจคนได้ ทำให้บุคคลนั้นกระทำหรือพูดตามความต้องการของเขาได้

แต่ช่วงเวลาการควบคุมนี้อยู่ได้ไม่นานนัก โดยปกติก็แค่นาทีเดียว และผู้ที่ถูกควบคุมหลังจากเป็นอิสระจากการควบคุมของเขา จะความจำเสื่อมชั่วคราว พูดง่ายๆ คือคนที่เขาควบคุมจะไม่รู้ตัวหรือจำไม่ได้เลยว่าในหนึ่งนาทีที่ถูกควบคุมนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองมีพลังนี้ เขาก็ใช้มันอย่างระมัดระวัง

จนถึงตอนนี้ เขาใช้พลังไปไม่ถึงสิบครั้ง นั่นเป็นเพราะในระหว่างที่เขาควบคุมคนอื่นอยู่นั้น ถ้าบุคคลนั้นเกิดบาดเจ็บทางกายขึ้นมา ร่างกายเขาเองก็จะบาดเจ็บด้วยเช่นกัน 

แต่เขาไม่สามารถบังคับให้คนที่เขาควบคุมไปทำร้ายผู้อื่นได้ และหากคนที่เขาควบคุมอยู่เกิดไปทำร้ายคนอื่นเข้า ตัวเขาเองก็จะได้รับบาดเจ็บเฉกเช่นเดียวกับคนที่ถูกทำร้าย

ส่วนความลับข้อสามไม่เกี่ยวกับพลังพิเศษใดๆ แต่เป็นคนๆ หนึ่ง และคนๆ นั้นคือ...

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้นรบกวนกระแสความคิดของเขา ซูจือเนี่ยนขมวดคิ้วบังคับตัวเองให้กลับสู่สภาวะปกติ เขาเหลือบดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามา พร้อมเก็บงำความรู้สึกขณะรับสายโทรศัพท์

“ท่านประธานซูคะ ท่านประธานลู่จิ่นเหนียนจากหวนอิ่งเอ็นเตอร์เทนเมนต์ มารอพบท่านที่บริษัทค่ะ”

“เข้าใจแล้ว” ซูจือเนี่ยนตอบเบาๆ ก่อนวางสาย ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สตาร์ตรถในทันที แต่ยังคงเฝ้ามองซ่งชิงชุนที่กำลังยืนอยู่ในตู้โทรศัพท์อีกฟากถนนผ่านกระจกหน้าต่างรถของเขา จากนั้นอีกพักหนึ่ง เขาจึงละสายตา ขับรถออกมาในที่สุด

…

หลังจากการประชุมในร้านกาแฟบริเวณชั้นล่างของบริษัทเสร็จสิ้น ทุกคนก็พากันลุกออกจากห้อง เหลือเพียงซูจือเนี่ยนกับถังนั่ว

ซูจือเนี่ยนนั่งตรงข้ามกับถังนั่ว เขาตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสารในมือ มียกถ้วยกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบบ้างเป็นครั้งคราว

“เธอมาอีกแล้ว…” ขณะที่ถังนั่วเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเติมเครื่องดื่ม เขาเงยหน้ามองไปยังหน้าต่าง แล้วพึมพำกับตัวเอง ซูจือเนี่ยนรู้เป็นอย่างดีว่าถังนั่วกำลังพูดถึงใครโดยที่เขาไม่ต้องละสายตาไปจากเอกสาร สีหน้าเขาไม่แปรเปลี่ยนแม้เพียงสักนิด ยังคงจดจ่ออยู่กับเอกสารในมือ “อาทิตย์นี้เธอมาปักหลักอยู่ตรงนั้นประมาณสามครั้งแล้วนะฉันว่า… จำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่ง ตอนพวกพนักงานที่ทำงานล่วงเวลาเลิกงาน ฉันเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น คืนนั้นฉันจอดรถไว้ที่นี่ ไม่ได้ขับกลับบ้าน และตอนนั่งรถแท็กซี่ออกไป เธอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นแทบไม่ขยับไปไหน”

ซูจือเนี่ยนทำราวกับผู้ที่ถังนั่วกล่าวถึงนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง เขาพลิกและอ่านเอกสารในมือต่อไปเรื่อยๆ ถังนั่วเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายที่กระตุ้นซูจือเนี่ยนไม่สำเร็จสักที จึงเงียบลงในที่สุด ทว่าหลังจากนั้นสักพัก เขาก็โพล่งขึ้นมาว่า “หิมะตก!”

นิ้วของซูจือเนี่ยนที่พลิกเอกสารอยู่สะดุดเล็กน้อย สายตาเขายังคงจ้องอยู่ที่เอกสาร ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งนาทีก็อ่านเอกสารจบหนึ่งหน้าแล้ว แต่ตอนนี้สิบนาทีผ่านไปเขายังคงจ้องมองมัน เนื้อหาก็ไม่เข้าหัวสักนิด สุดท้ายเขาเงยหน้าขึ้นมองออกไปที่นอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

หิมะร่วงพรูจากฟ้าอย่างรวดเร็ว เพียงแค่ไม่ถึงนาทีก็ปกคลุมถนนจนขาวโพลน อาจเป็นเพราะซ่งชิงชุนหาที่หลบหิมะไม่ได้ เธอจึงยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ท่ามกลางหิมะ