ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 111 ไม่มีใจให้เขาแล้ว (1)

เมื่อเปิดประตูออกไป ลมหนาวก็พัดเข้าหาซ่งชิงชุนจนสั่นไปทั้งร่าง หญิงสาวกระชับเสื้อโค้ตเข้ากับตัว 

ตรงข้ามวิลล่าเป็นกอไผ่ ข้างหลังกอไผ่เป็นทะเลสาบที่ขุดขึ้น เนื่องจากอุณหภูมิต่ำ ทุ่งหญ้าที่เธอเดินผ่านยังคงปกคลุมด้วยหิมะที่ตกมาเมื่อสองสามวันก่อน

ซ่งชิงชุนเดินผ่านกอไผ่ และในที่สุดก็ไปหยุดอยู่ที่ทะเลสาบ ที่นั่นมีเพียงความเงียบ ยกเว้นเสียงหัวเราะและตะโกนเชียร์ที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราวจากวิลล่าต่างๆ ทิวทัศน์ที่เยือกเย็นนี้สะท้อนความรู้สึกของเธอได้เป็นอย่างดี มันทั้งโดดเดี่ยวและปวดร้าว

…

ทันทีที่ซูจือเนี่ยนก้าวเข้าไปในวิลล่าที่ประธานเหลียงจองไว้ เสียงร้องเพลงอันไพเราะก็อันออกมาจากด้านใน

ตอนที่ส่งเสื้อโค้ตให้กับพนักงานต้อนรับ ซูจือเนี่ยนนึกว่าเป็นการเปิดซีดีเพลง แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นกับถังนั่ว เขาก็ได้รู้ว่าเป็นเสียงของนักร้องกำลังร้องเพลงอยู่

กลุ่มผู้ชายในชุดสูทกำลังเอนหลังอยู่บนโซฟาหนังแท้สไตล์ยุโรป ในอ้อมแขนของชายบางคนก็มีเด็กสาวหน้าตาสะสวย พวกเธอดูไม่น่าจะอายุเกินสิบแปดปีด้วยซ้ำ ผิวพรรณดูสดใสผุดผ่องราวกับดอกไม้ จนอาจมีคนคิดว่ามีน้ำหวานผุดออกมาก็ได้

ตรงข้ามโซฟาคือแกรนด์เปียโนหลังหนึ่ง ที่ผู้หญิงในชุดขาวคนหนึ่งนั่งอยู่ กำลังร้องเพลงอย่างไพเราะพร้อมเล่นเปียโนไปด้วย ก่อให้เกิดความรู้สึกหรูหรางดงาม

“นั่นนักร้องสาวชื่อดังไม่ใช่เหรอ ประธานเหลียงต้องทุ่มเงินไปเยอะแน่ๆ ถึงได้เชิญให้นักร้องตัวจริงมาร้องสดได้...” ถังนั่ว ผู้เคยเห็นสาวงามมาเยอะ บอกได้ทันทีว่านักร้องคนนั้นหน้าตาสวยงามเพียงแค่มองจากด้านข้าง

เมื่อชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเห็นซูจือเนี่ยนและถังนั่ว ก็ชี้ไปยังที่ว่างบนโซฟา เป็นสัญญาณให้ทั้งสองไปนั่งตรงนั้น

หลังจากหย่อนตัวนั่ง ซูจือเนี่ยนก็ชูแก้วไปทางคนเหล่านั้น และในตอนที่กำลังจะจิบไวน์ ถังนั่วก็โน้มตัวเข้ามากระซิบใส่หู “...ตัวจริงเธอสวยกว่าในทีวีเสียอีก สวยแบบธรรมชาติด้วย นายว่าไหม ถ้าให้ฉันเดา หน้าอกของเธออย่างน้อยก็คัพซีเลย...”

ซูจือเนี่ยนกระดกไวน์ลงคอไปครึ่งแก้วโดยไม่สนใจถังนั่ว ทำราวกับเพื่อนของเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

เสียงของนักร้องสาวคนนั้นมีความพิเศษจริงๆ นั่นแหละ ทุกวันนี้มีคนเก่งๆ ผุดขึ้นมากมายเหมือนเห็ดในฤดูฝน พวกเขาต้องมีพรสวรรค์พิเศษถึงจะเป็นที่จดจำของผู้คน แล้วนักร้องสาวคนที่ถังนั่วบอกว่ามีชื่อเสียงก็ขึ้นไปร้องเพลง และเพราะว่าประธานเหลียงทุ่มเงินไปเยอะเพื่อจ้างเธอมาร้องในงานนี้ ผู้ชายทุกคนจึงพากันฟังอย่างตั้งใจ

หลังจากผ่านไปหนึ่งเพลง ซูจือเนี่ยนก็เริ่มเบื่อ เขาเอนหลังพิงโซฟาแล้วลดสายตามองไวน์ในมือ ความสนใจของเขาเคลื่อนออกจากห้องไป

“คืนนี้เธอห้ามดื่มนะ... เอ้า เธอดื่มนี่ได้”

“พี่อี่หนานน่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ตามกฎหมายฉันดื่มได้แล้วนะคะ”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เหล้ามันเย็นเกินไป ไม่ดีต่อท้องไส้ของเธอหรอก...” หลังจากหยุดไปชั่วครู่ น้ำเสียงอ่อนโยนของฉินอี่หนานก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ต้องแบบนี้สิ เด็กดี”

ซูจือเนี่ยนยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด และตอนที่กระแทกแก้วนั้นลงบนโต๊ะ เขาก็ได้ยินเสียงฉินอี่หนานดังขึ้นอีกครั้ง “ชอบไหม นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่พี่เตรียมไว้ให้เธอน่ะ พี่ตั้งใจว่าจะเอาให้ แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยจนกระทั่งคืนนี้”

ซูจือเนี่ยนขยี้ตา มือคว้าขวดที่อยู่ใกล้ๆ แล้วรินไวน์ให้ตัวเองเต็มแก้ว หูก็ยังคงเงี่ยฟังเสียงของซ่งชิงชุน 

“รักเลยล่ะ”