ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 103 จูบที่ไม่อาจห้ามใจได้ (03) 

ในตอนนั้นตัวเธอยังสั่นเพราะคิดว่าเขาโกรธ เธอจึงรีบทำตามทันทีเมื่อเห็นเขาทำส่งสัญญาณให้ทำแบบนั้น

ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เมื่อไรก็ตามที่ซูจือเนี่ยนกินมื้อค่ำที่บ้าน เธอจะได้นั่งกินเป็นเพื่อนเขาด้วย

แต่ถึงแม้ว่าสองสามวันที่ผ่านมา ซูจือเนี่ยนจะแสดงด้านที่เป็นคนมีจิตใจดีออกมาให้เห็นบ้าง แต่เธอก็ยังกลัวที่จะพูดเรื่องขอลาหยุดกับเขา

งานเลี้ยงของฉินอี่หนานเริ่มตอนสองทุ่ม ดังนั้นเมื่อซ่งชิงชุนออกจากที่ทำงาน เธอจึงกลับไปที่บ้านของซูจือเนี่ยนก่อน

ซ่งชิงชุนตรงดิ่งเขาไปที่ห้องนอนตัวเอง วางกระเป๋าเสร็จก็เดินดูรอบชั้นสอง แล้วจึงเห็นว่าซูจือเนี่ยนยังไม่กลับบ้าน

ซ่งชิงชุนล้วงโทรศัพท์ออกมาก่อนเดินลงบันไดไป เธอเดินวนไปวนมารอบห้องนั่งเล่นก่อนรวบรวมความกล้าแล้วโทรหาซูจือเนี่ยน

หัวใจของเธอเต้นแรง เป็นจังหวะเร็วตามเสียงรอสาย หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็รับสาย แล้วเสียงทุ้มต่ำของซูจือเนี่ยนก็ดังเข้ามา “มีอะไร”

ซ่งชิงชุนโทรศัพท์ไว้แน่น ขบริมฝีปากเบาๆ ก่อนเอ่ยออกไปในที่สุด “คุณซูคะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ”

“ได้” ซูจือเนี่ยนตอบเบาๆ มาจากปลายสาย และก่อนที่ซ่งชิงชุนจะได้ลงรายละเอียด ชายหนุ่มก็พูดต่อด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ไว้ค่อยคุยกันตอนผมถึงบ้าน” แล้วสายก็ตัดไปเฉยๆ

ซ่งชิงชุนใช้ความกล้าไปจนหมดในการโทรศัพท์ครั้งเดียว เธอจึงไม่กล้าโทรอีกครั้ง

แต่ซูจือเนี่ยนบอกว่าให้รอเขากลับถึงบ้านก่อน... แต่เขากลับบ้านไม่เป็นเวลาน่ะสิ และเธอต้องออกจากบ้านก่อนสองทุ่มเสียด้วย ถ้าเขากลับมาตอนเที่ยงคืน มีหวังเธอไม่ได้ไปงานเลี้ยงของพี่อี่หนานแน่...

ซ่งชิงชุนกัดเล็บลังเลว่าจะโทรศัพท์เป็นครั้งที่สองหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ค่อยๆ กดแป้นพิมพ์เพื่อส่งข้อความถึงซูจือเนี่ยนไปว่า “คุณซูคะ ฉันขอถามได้ไหมคะว่าคุณจะกลับถึงบ้านกี่โมง”

ไม่นานโทรศัพท์มือถือของซ่งชิงชุนก็แสดงว่าข้อความเธอส่งไปถึงแล้ว หลังจากที่รู้ว่าซูจือเนี่ยนได้รับข้อความของเธอแล้ว ซ่งชิงชุนก็จ้องหน้าจอมือถือตาไม่กะพริบ

ซ่งชิงชุนรออยู่ราวสองนาที แต่ก็ไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากซูจือเนี่ยนเลย

เขาอ่านข้อความแล้วแต่ไม่ยอมตอบเธอ เขาเมินเธอแบบสุดๆ ไปเลย...

ซ่งชิงชุนกระแทกตัวนั่งบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด

…

ตอนที่ซ่งชิงชุนโทรมา ซูจือเนี่ยนกำลังนั่งหลับตาพิงเบาะหลังของรถอยู่ เขากำลังพักผ่อนอย่างที่สมควรได้รับ หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน

ตอนที่โทรศัพท์ดังนั้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วเพราะการพักผ่อนถูกขัดจังหวะ เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรำคาญใจ แต่แล้วใบหน้าก็ฉายแววประหลาดใจขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อเห็นว่าใครโทรมา ทั่วทั้งร่างเกร็งไปหนึ่งวินาทีก่อนจะกดรับสาย

ตอนแรกเขาอยากได้ยินเสียงของซ่งชิงชุนดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ แต่พอเห็นวิวข้างนอกหน้าต่าง เขาก็นึกได้ว่าตนอยู่ห่างจากบ้านเพียงสิบนาที ดังนั้นเขาจึงพูดตอบเร็วๆ แล้วตัดสายไป ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ไปข้างๆ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

แต่ไม่ถึงหนึ่งนาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาบอกว่ามีข้อความเข้ามา

ซูจือเนี่ยนขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นดู

เฉิงชิงชงที่นั่งอยู่เบาะหน้า แอบตกใจไปแล้วตอนที่ได้ยินซูจือเนี่ยนพูดว่า “ไว้ค่อยคุยกันตอนผมถึงบ้าน”

บิ๊กบอสที่เธอรู้จักเป็นพวกบ้างานจนถึงแก่น และจะลากเธอให้อยู่ทำงานล่วงเวลาด้วยกัน แต่สัปดาห์นี้ เขากลับออกจากบริษัทตรงเวลาและตรงดิ่งกลับบ้านเลย...