ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 100
ตอนที่ 100 ความห่วงใยของเธอ (10)
คงเพราะความหนาว เขาจึงได้ยินเสียงฟันของเธอกระทบกัน เขามองผ่านหน้าต่าง เห็นว่าเธอกลับมาแล้ว ในมือเธอถือถุงพลาสติกสีขาวอยู่
หลังกลับเข้าบ้าน เธอก็ทิ้งถุงบนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น เสียงถุงหล่นดังปุเพราะรีบวิ่งเข้าห้องครัว
น้ำที่ต้มไว้เดือดปุดๆ เขาได้ยินเสียงเธอปิดเตา และตามด้วยเสียงฉ่าของน้ำร้อนที่กำลังถูกเทออก ตามด้วยเสียงของอะไรบางอย่างกำลังกลิ้ง และบางอย่างกำลังถูกกะเทาะ...
เสียงมากมายดังปนเปกันต่อเนื่องอยู่นาน จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอดังขึ้นมาจากชั้นล่าง และดูเหมือนจะหยุดตรงหน้าประตูห้องของเขา
จากนั้นเขาได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วซ่งชิงชุนพูดขึ้นว่า “คุณซู…”
ซูจือเนี่ยนมองผ่านบานกระจกของระเบียงไปยังประตูเงียบๆ ก่อนตอบเสียงเบา “มีอะไร”
…
“เออ …” ซ่งชิงชุนอยากพูดว่า ‘ฉันเข้าไปได้ไหม’ แต่หลังลังเลอยู่เดี๋ยวหนึ่ง ก็เปลี่ยนเป็นพูดว่า “ฉันวางของไว้หน้าประตูนะคะ ออกมาหยิบเอานะ”
จากนั้นซ่งชิงชุนก็ก้มลงวางจานใบเล็กและถุงพลาสติกไว้ที่พื้น พอยืดตัวขึ้น เธอก็มองประตูที่ปิดสนิทและพูดต่อว่า “ฉันต้มไข่แล้วก็ปอกมาให้สองฟองนะคะ เอามันกลิ้งตรงรอยช้ำนะ พรุ่งนี้เช้ามันจะได้ดูดีขึ้น...”
“อีกอย่าง… ฉันเห็นเลือดติดแขนฉันน่ะ เลยเดาว่าคุณคงมีแผลที่มือ ดูจากปริมาณเลือด ฉันคิดว่าคงแผลใหญ่เอาการเลย และนี่ก็กลางหน้าหนาว อาจถูกหิมะกัดได้ง่าย ฉันเพิ่งไปซื้อขี้ผึ้งจากร้านขายยาใกล้ๆ นี้มาให้ คุณอย่าลืมทาด้วยนะ...”
…
ระหว่างที่ฟังคำพูดของซ่งชิงชุนแล้ว ซูจือเนี่ยนก็บีบมือกับราวระเบียง
ที่เธอวุ่นวายอยู่ชั้นล่าง และวิ่งออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง ก็เพื่อต้มไข่และซื้อยามาให้ฉันงั้นเหรอ
เขารู้ว่าตนใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาหลายปีโดยไม่มีใครคอยดูแล น่าจะนานสักสิบปีได้เลย... หลังจากที่เขาออกจากสภาพพักฟื้น เขาก็เรียนอยู่ที่บ้าน ทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บหรือล้มป่วย เขาไม่อยากบอกมารดา
การที่แม่เลี้ยงเขามาตามลำพังไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านต้องวุ่นวายอยู่กับงานและชีวิตเสมอ ไม่มีเวลามากพอจะสังเกตเห็นอาการบาดเจ็บ หรืออาการป่วยของเขา
ดังนั้น จากนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าจะเป็นบาดเจ็บหรือป่วยไข้ เขาก็เลือกที่จะอดทนอย่างเงียบๆ และเดียวดาย ถ้าอาการหนักหนาสาหัส เขาก็จะไปโรงพยาบาลด้วยตนเอง
อันนี้จริง เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานหลายปีจนเขาเคยชินเสียแล้ว เขาถึงขนาดหยุดหวังว่าจะมีใครสังเกตเห็นอาการป่วย และมาดูแลเขาแล้ว...
ซูจือเนี่ยนจึงแปลกใจที่เธอทำแบบนี้เพื่อเขา …
เช่นเดียวกับเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน เมื่อเขาถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง และเกือบจะละทิ้งตัวเอง ซ่งชิงชุนกลับเชื่อใจเขาอย่างไร้เงื่อนไข เธอพูดว่า พี่ชายบอกว่าลุงเป็นคนร้าย งั้นลุงก็ต้องเป็นคนร้าย...
“คุณซูคะ คุณต้องใช้ไข่ต้มตอนที่มันยังอุ่นๆ อยู่นะคะ ถ้ามันเย็นแล้วจะไม่ได้ผล แม่ฉันใช้วิธีนี้ทุกครั้งเวลาที่ซ่งเฉิงมีเรื่องชกต่อยกลับมา มันน่าจะได้ผลเพราะพอวันรุ่งขึ้นรอยช้ำของเขาก็หายไป…” หลังเงียบไปครู่ใหญ่ ซ่งชิงชุนก็ย้ำอีกครั้ง “คุณซู อย่าลืมใช้มันด้วยนะคะ”
แล้วซูจือเนี่ยนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเดินจากไป
หลังจากนั้น เขาที่เดิมทียืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่บนระเบียง ก็พุ่งพรวดเข้าไปในห้อง ตรงดิ่งไปที่ประตู..
