ตุ๊กตาผี

เหตุการณ์ปล้นเครื่องเพชรของทิพย์พิมานอย่างอุกอาจกลายเป็นข่าวใหญ่ทั่วประเทศ เริงวุฒินั่งฟังข่าวโทรทัศน์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนต่อสายหาธงเพื่อเช็กเรื่องเครื่องเพชรที่ดักขโมยต่อจากพิชิต ระวิวรรณแอบได้ยินแล้วอ้าปากค้าง วิ่งกลับไปนอนร้องไห้ในห้องนอน

“เพชรเกี่ยวข้องกับคุณอาได้ยังไง...ฉันไม่เชื่อ ฉันจะกล้าสู้หน้าเธอได้ไงนิด...ฉันจะทำไงดี...โธ่...”

ธนิดาไม่คิดถึงเรื่องเครื่องเพชรอีก มัวกังวลเรื่องผีนวลทิพย์ที่จู่ๆก็ติดต่อไม่ได้ คำพูดของม่านฟ้าเมื่อตอนสายๆของวันทำให้เธอโอดครวญกับเหล่าตุ๊กตาผี

“พวกคุณได้ยินนิดไหม พวกคุณเห็นนิดไหม พวกคุณทำอะไรกันอยู่ ทำไมพวกคุณไม่ไปช่วยคุณน้า...”

ผีนวลทิพย์ถูกขังรวมกับผีธาดาในดวงตาปีศาจของอาจารย์สมิง อาละวาดฟาดหัวฟาดหางจะออกไปหาธนิดากับแป้งร่ำ ผีธาดาต้องกอดปลอบทั้งที่ทุกข์ทรมานใจไม่น้อยกว่าเธอ

“หยุดเถอะทิพย์...ไม่มีประโยชน์”

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน...ฮือๆ...หลวงพ่อเจ้าขาช่วยโยมด้วย โยมทรมานเหลือเกินเจ้าค่ะ”

ผีธาดาสะเทือนใจมาก สงสารผีเมียรักแต่ก็อยากให้เธอทำใจ

“เราติดต่อใครไม่ได้หรอก อาคมของไอ้สมิงร้ายกาจมาก ทำใจซะเถอะ”

“ไม่! เราต้องออกไปจากที่นี่ ทิพย์ห่วงลูก ห่วงยัยนิด ห่วงบริษัท”

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของผีนวลทิพย์ทำให้อาจารย์สมิงรำคาญ ทุบอกตัวเองก่อนเอ็ด

“มึงไม่ต้องร้อง คืนนี้กูจะเอาไอ้อีตุ๊กตาผีทั้งหลายมาอยู่กับมึง มึงสองคนจะได้ไม่เหงา!”

ม่านฟ้าจะแอบไปหาเริงวุฒิเพื่อทวงเครื่องเพชรของนวลทิพย์แต่พิชิตเห็นเข้าเสียก่อน