แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 99 รับผิดชอบจนถึงที่สุด

“คนที่เลือกให้เล่นบทสโนว์ไวท์คือผม ผมจะรับผิดชอบถึงที่สุด” ซือเซี่ยพูด

สิ้นสุดคำพูดของซือเซี่ย ทั้งห้องประชุมเล็กก็เงียบกริบไร้เสียง ทุกคนต่างอึ้งไปเพราะเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้

“ในเมื่อนักเรียนซือเซี่ยพูดมาแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เป็นแบบนี้ชั่วคราวไปก่อน มีปัญหาอะไรสามารถมาหาครูได้ตลอดเวลา”

พูดอะไรเรื่องลงชื่อทั้งชั้น สุดท้ายเหลียงลี่ฮวาก็ย่อมถือความคิดเห็นของซือเซี่ยเป็นหลักอยู่แล้ว ดังนั้นเลยพูดด้วยความอ่อนโยนแล้วเดินจากไป

หลังเหลียงลี่ฮวาไปแล้ว เฉิงเสวี่ยก็ทนไม่ไหวตะโกนไปทางซือเซี่ย “ซือเซี่ย ทำไมคุณจะต้องช่วยพูดแทนยัยอัปลักษณ์นั่นด้วย!”

ซือเซี่ยไม่ตอบ อีกทั้งยังอาจไม่ได้ยินคำพูดของเฉิงเสวี่ยด้วยซ้ำ เวลานี้ สายตาเขาสนใจอยู่ที่เยี่ยหวั่นหวันทั้งหมด

สายตาที่ดูสนใจนั้น ดูมีความรู้สึกรักอ่อนโยนลึกซึ้งที่รอคอยมานานหลายปี...

สายตาแบบนี้ยิ่งจุดไฟโมโหของเฉิงเสวี่ยขึ้นมา เธอหันหลังเดินตรงไปทางเยี่ยหวั่นหวัน แล้วง้างมือขึ้นมา “เยี่ยหวั่นหวัน! เธอมันนางแพศยา เธอทำอะไรซือเซี่ยลงไป!”

ยังไม่ทันที่เยี่ยหวั่นหวันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง อยู่ๆ ก็มีคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอเร็วมาก

หลังจากนั้นตามด้วยเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นมา

ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยยังไม่ได้ตบลงมาบนใบหน้าเธอ แต่กลับตบลงไปบนตัวซือเซี่ย

เพราะมีความต่างของความสูง ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยที่ตบลงมาโดนส่วนที่ใกล้คางซือเซี่ย เล็บแหลมข่วนโดนผิวขาวเขาเป็นรอยเลือดซิบๆ

เฉิงเสวี่ยเห็นตัวเองไม่ทันระวังตบไปโดนซือเซี่ย เธองงไปหมด “ซือเซี่ย...คุณ...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ...”

สายตาซือเซี่ยไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนมีแววอาฆาตเย็นยะเยือกประกายออกมา “ถอนคำพูดเมื่อกี้ของเธอ ถ้ายังมีครั้งหน้า อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ”

เวลานี้ในใจเยี่ยหวั่นหวันพังทลาย “...”

นายนี่มีความโกรธความแค้นอะไรกับเธอกันแน่! ภายในเวลาไม่กี่วินาทีอย่างน้อยก็สามารถลากความโกรธแค้นมาให้เธอได้เป็นตัน! ความไม่พอใจของพวกผู้หญิงใกล้จะระเบิดพุ่งมาทางเธอแล้ว!

นี่ยังไม่เท่าไร ตอนที่ซือเซี่ยหันมาทางเธอ สายตาที่เย็นยะเยือกนั้นละลายลงในทันที กระทั่งยังมีแววระมัดระวังและเอาใจอยู่ด้วย “ไม่เป็นไรใช่ไหม? ตกใจหรือเปล่า?”

เยี่ยหวั่นหวัน “...”

ใช่สิ! ตกใจสิ! ฉันจะโดนคุณทำตกใจตายอยู่แล้วพี่ชาย!

ใครช่วยบอกเธอทีว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ต่อให้เธอรู้สึกตัวช้าแต่ก็ดูออกว่าวันนี้ทั้งวันซือเซี่ยจงใจจีบเธอ

แต่เธอคิดไปคิดมาก็นึกไม่ออกว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ให้เขาต้องแก้แค้นตัวเองแบบนี้

เฉิงเสวี่ยจ้องมองเธออย่างโกรธแค้น จากนั้นร้องไห้แล้ววิ่งออกไปไกล คนอื่นในหอประชุมเล็กก็ทยอยเดินออกไปด้วยความประหลาดใจเช่นเดียวกัน

จนตอนที่เหลือแค่เยี่ยหวั่นหวันและซือเซี่ยสองคน ในที่สุดเยี่ยหวั่นหวันก็ถามขึ้นมาด้วยความทนไม่ไหว “คือว่า ขอถามหน่อย หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนที่เคารพ มีตรงไหนที่ฉันทำให้คุณไม่พอใจ? หรือเพราะก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าแฟนฉันหล่อกว่าคุณ คุณเลยแค้น? เอ่อ เพราะแบบนี้เลยไม่สนใจที่จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวเข้าแลก นี่ไม่เสียสละเกินไปหรือ?”

“เปลืองตัว...” ซือเซี่ยเอามือลูบหน้าตัวเองช้าๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ตำหนินั้นมีรอยเลือดเพิ่มขึ้นมา “ใบหน้านี้ เธอชอบไหม? ความภาคภูมิใจของมัน”

เยี่ยหวันหวั่น “....” จุดสนใจของนายนี่ดูประหลาดเกินไป!

ตอนที่เยี่ยหวั่นหวันไม่รู้จะพูดอะไร กลับเห็นฝ่ายตรงข้ามจู่ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ

เยี่ยหวั่นหวันรู้สึกตัวเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทันใดนั้นฝ่ายตรงข้ามกลับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ คุกเข่าอยู่ตรงนั้น ยื่นมือออกไปช่วยเธอผูกเชือกรองเท้าที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ...