แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 88
บทที่ 88 แฟนฉันชอบน่ะ
จริงตามคาด การสารภาพจะได้รับการผ่อนปรนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
เช้าวันถัดมา เยี่ยหวันหวั่นมาถึงห้องเรียนด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย
เพิ่งจะนั่งที่โต๊ะได้ไม่นาน ก็มีเงาผืนหนึ่งตกคลุมศีรษะของเธอ หลิงตงทำหน้าเข้มมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
เยี่ยหวันหวั่นเห็นสถานการณ์ ปรายตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาสงสัย
คนอื่นๆ ในห้องเรียนต่างก็มองคนทั้งสองด้วยความอยากรู้
หลิงตงเม้มริมฝีปาก มองจ้องเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยปาก “เยี่ยหวันหวั่น ฉันไม่รู้ว่าเธอไปได้ยินข่าวลือมาจากไหน แต่ฉันสาบานได้ ฉันไม่ได้จีบเธอเพราะไปแพ้พนันคนอื่น และไม่ได้ตั้งใจจะเล่นๆ กับเธอนะ ฉันจริงจัง! ขอให้เธอโปรดเชื่อฉัน!”
“โอ้—” เพื่อนนักเรียนโดยรอบต่างส่งเสียงฮือฮา
เยี่ยหวันหวั่นสีหน้าคล้ำหม่นโดยพลัน เมื่อคืนเธอใช้สมองคิดอย่างหนักกว่าจะหาวิธีลบล้างข่าวลือแบบนี้ได้ ผลปรากฎว่าทุกอย่างถูกคำพูดประโยคเดียวของผู้ชายคนนี้ทำลายจนสิ้น
เห็นชายหนุ่มแสดงสีหน้าเจ็บปวดที่โดนเข้าใจผิด เยี่ยหวันหวั่นนวดขมับอยู่เงียบๆ “เรื่องที่ฉันบอกนายเมื่อวานก็เป็นเรื่องจริงนะ นายก็ไม่เชื่อฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
เรื่องที่บอกเมื่อวาน?
เรื่องที่บอกว่าเธอมีแฟนแล้วนั้นน่ะเหรอ?
“จะเหมือนกันได้อย่างไร!” หลิงตงออกปากอย่างมั่นใจ
“เย็นนี้ฉันจะพานายไปเจอเขา” เสียงของเยี่ยหวันหวั่นไม่ดัง คนที่ได้ยินมีเพียงหลิงตงและซือเซี่ยที่อยู่ข้างเธอ
หลิงตงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีว่า ‘เขา’ ที่เยี่ยหวันหวั่นพูดถึงหมายถึงใคร ใบหน้าฉายร่องรอยความประหลาดใจ แต่ก็กลับคืนสู่ความสงบนิ่งได้โดยเร็ว “ตกลง!”
ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียน
หลังจากมื้อเย็น ในโรงเรียนก็ไม่มีใครแล้ว เยี่ยหวันหวั่นเรียกหลิงตงให้ออกมา แล้วคนทั้งสองก็ไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งนอกโรงเรียนที่อยู่ห่างไปไม่ไกล
หลิงตงนั่งบนโซฟาตรงข้าม แสดงออกถึงความมั่นใจเต็มเปี่ยม ท่าทางรู้ทันลูกไม้ของเยี่ยหวันหวั่นทั้งหมดแล้ว
หากไม่ตีเนียนแกล้งทำเป็นเบี้ยวนัดเขา ก็คงไปหาคนมาปลอมตัวเป็นแฟน ซึ่งอย่างหลังมีความเป็นไปได้มากกว่า แต่เว้นเสียแต่เขาตาบอดถึงจะมองไม่ออก
สรุปคือเขาไม่มีทางยอมแพ้!
แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นรู้ว่าหลิงตงกำลังคิดอะไร และเธอไม่ได้แก้ตัวด้วย เหลือบมองเวลาบนมือถือ อีกประมาณยี่สิบนาทีซือเยี่ยหานน่าจะมาถึงแล้ว
“ถามเธอเรื่องหนึ่งได้ไหม?” หลิงตงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยปากขึ้น
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “เรื่องอะไร?”
หลิงตงจดจ้องการแต่งหน้าเข้มจัดของเยี่ยหวันหวั่น กระแอมเสียงเล็กน้อย “เธอ...เธอดูดีขนาดนั้น...ทำไมต้องจงใจทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้...”
เยี่ยหวันหวั่นดูดน้ำผลไม้ไปพลาง กระพริบตาปริบๆ ไปพลาง “แฟนฉันชอบน่ะ!”
หลิงตงสำลักกับพวกอวดแฟน
“หวันหวั่น เธอเลิกเล่นละครได้แล้ว การยอมรับฉันมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าฉันจะไม่ได้หล่อถึงขั้นซือเซี่ย แต่กล้าพูดเลยว่าไม่ได้แย่แน่นอน และหลังจากที่เธอคบกับฉันแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเธอเป็นอันขาด เธอจะทำอะไรก็ได้ในชิงเหอ!” น้ำเสียงของหลิงตงเชื่อมั่นในตัวเองมาก ก็แน่นอนเพราะเขามีคุณสมบัตินั้นจริงๆ
ค่านิยมของหลิงตงในโรงเรียนเป็นรองแค่ซือเซี่ยเท่านั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้เธอโดนเกลียดมากขนาดนี้ได้
เยี่ยหวันหวั่นเท้าคาง “ฉันชอบแฟนของฉันคนเดียว”
หลิงตงได้ยินแบบนี้ก็มีสีหน้าทำอะไรเธอไม่ได้ นัยน์ตาประกายวาบก่อนจะเอ่ย “ได้ หวันหวั่น เธอมักจะพูดว่าฉันไม่เชื่อเธอ งั้นตอนนี้ฉันเชื่อเธอ เชื่อคำพูดทั้งหมดของเธอ เชื่อว่าเธอมีแฟน เชื่อว่าแฟนเธอจะหล่อขนาดที่เธอบอก แต่ว่าหากพิสูจน์ข้อเท็จจริงแล้ว ปรากฎว่าเธอหลอกฉันจะทำอย่างไร?”
เยี่ยหวันหวั่นช้อนคาราเมลพุดดิ้งคำโต เอ่ยตอบไปโดยไม่คิดสักนิด “หากฉันหลอกนาย งั้นฉันก็รับปากนายแล้วกัน!”
หลิงตงได้ยิน ใบหน้าพลันเปล่งประกายขึ้นมา “เธอพูดจริง?”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าด้วยความจริงใจ “จริงแท้แน่นอน!”
