แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

ตอนที่ 71 ควรจะปลอบสักหน่อยไหม

น่าจะเป็นเพราะว่าอัดอั้นมานานมาก วินาทีนี้อารมณ์ด้านลบตั้งแต่ชาติที่แล้วและในชาตินี้ต่างระเบิดออกมาหมด น้ำตาเยี่ยหวันหวั่นไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร้องไห้ไปครึ่งชั่วโมงกว่าก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

ซือเยี่ยหานกอดหญิงสาวไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ขยับเลย

สวี่อี้เห็นเยี่ยหวันหวั่นร้องไห้เสียใจขนาดนั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

ยังไงครั้งนี้ก็เข้าใจเธอผิดจริงๆ ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าเมื่อกี้เธอต้องโดนเจ้านายทำตกใจไม่น้อย หวังดีแต่ยังถูกเข้าใจผิด จะไม่เสียใจได้หรือ?

โชคดีที่ความจริงกระจ่างแล้ว

แต่เจ้านายนี่สิ คนเขาร้องไห้ขนาดนี้ ยังไงก็ควรจะปลอบสักหน่อยไหม?

ยืนนิ่งเหมือนน้ำแข็งแกะสลักอยู่อย่างนั้นยิ่งน่าตกใจมากกว่าอีกหรือเปล่า?

เอาเถอะ สำหรับเจ้านายตัวเองแล้ว คำพูดเมื่อกี้คิดว่าน่าจะสุดความสามารถแล้ว เขาก็นึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าเจ้านายปลอบหญิงสาวจะมีท่าทางแบบไหน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดชายหนุ่มที่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นก็ปล่อยแขนที่กอดหญิงสาวไว้ สีหน้าปรับกลับมาเย็นชา เฉยเมยเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “สวี่อี้ นายไปส่งเธอกลับโรงเรียน”

พูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาเลย

สวี่อี้ได้ยิน เขางงก่อน แล้วมองตามไปทางเบื้องหลังของเจ้านายที่เดินออกไป อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าเบื้องหลังนั้นช่างเยือกเย็น

สวี่อี้ถอนหายใจเบาๆ มองไปทางหญิงสาวที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง พยายามพูดด้วยความอ่อนโยน “คุณหนูเยี่ย อย่าร้องไห้เลยครับ เรื่องกระจ่างแล้ว หัวหน้าไม่ขังคุณหรอก คุณดูเขาให้ผมไปส่งคุณกลับโรงเรียนแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นสะอื้นเล็กน้อย แล้วพยักหน้าเบาๆ

.........

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เยี่ยหวั่นหวันถูกมาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน

“คุณหนูเยี่ย ถึงแล้วครับ” สวี่อี้จอดรถนิ่ง จากนั้นอ้อมไปเปิดประตูรถให้เธอ

เยี่ยหวั่นหวันกอดกระเป๋าเรียนลงจากรถ ท่าทางแข็งทื่อ ใบหน้าเล็กยังคงมีคราบน้ำตาอยู่

สวี่อี้มองหญิงสาวด้านหน้า อ้าปาก เหมือนอยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

จนกระทั่งรถสีดำคันนั้นค่อยๆ ละออกไปจากสายตา หายเข้าไปในความมืด สายตาที่ว่างเปล่าไร้ความรู้สึกค่อยๆ ปรับโฟกัสมาทีละน้อย เธอยืนอยู่ที่เดิมสักพัก แล้วก้าวเดินช้าๆ ไปทางโรงเรียน

เธอไม่ได้กลับไปที่หอพักทันที แต่มานั่งที่ม้านั่งยาวริมทะเลสาบในโรงเรียนแทน

ลมเย็นๆ พัดผ่านมาปรกใบหน้า ทำให้เธอตื่นตัวได้ไม่น้อยเลย

ก่อนหน้านี้ไม่นาน  ทุกอย่างเกือบจะเกิดขึ้นซ้ำเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ เธอกลับได้อิสระมาใหม่

ตอนแรก เธอแค่จะใช้แผนของฝ่ายตรงข้ามตอบโต้กลับ แต่ว่า ถึงแม้ทุกอย่างจะอยู่ภายใต้แผนของเธอ แต่ความน่ากลัวของซือเย่หานนั้นคือเรื่องจริง ความอยุติธรรมตอนนั้นก็คือเรื่องจริง

ไม่เพียงแค่ครั้งนี้ แต่เป็นความไม่ยุติธรรมและความโกรธแค้นที่สะสมมาทั้งสองชาติ

ร้องไห้ครั้งนี้ เธอเหนื่อยกายใจแทบจะหมดเรี่ยวแรง แต่หลังจากระบายออกไป ก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย

โชคดีที่ไม่มีอันตรายอะไร ทุกอย่างปรับเปลี่ยนกลับมาดังเดิมอย่างราบรื่น ผ่านวิกฤตครั้งนี้มาได้