แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 69 ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด

พูดมาถึงตรงนี้ สวี่อี้มีสีหน้าค่อนข้างสับสน “แพทย์แผนจีนคนนั้นมีชื่อเสียงมาก เชี่ยวชาญการรักษาอาการนอนไม่หลับที่สุด แรกเริ่มเขาก็เคยรักษาให้กับคุณครับ...ผมได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดตอนที่คุณหนูเยี่ยไปพบแพทย์แล้ว...คุณ...ดูหน่อยเถอะครับ...”

สวี่อี้เปิดวิดีโอจากกล้องวงจรปิดช่วงหนึ่งในโทรศัพท์

เยี่ยหวันหวั่นสะพายกระเป๋าหนังสือ สีหน้าเคร่งขรึมนั่งอยู่ด้านหน้าแพทย์แผนจีนอาวุโส

“สาวน้อย ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” แพทย์แผนจีนอาวุโสถาม

“คุณปู่หมอคะ ไม่ใช่หนูหรอกค่ะที่ไม่สบาย แต่หนูมาหาหมอแทนคนอื่นค่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นตอบ

“นังหนู การมาหาหมอแทนจะมาคนอื่นได้อย่างไร?” แพทย์แผนจีนอาวุโสขมวดคิ้วย่น

เยี่ยหวันหวั่นรีบอธิบาย “คุณปู่หมอฟังหนูอธิบายก่อนค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า แฟนของหนูเป็นโรคนอนไม่หลับขั้นรุนแรง เขาเคยหาหมอมาแล้วหลายคน เคยรักษามาหลายวิธีแต่ก็ไม่ได้ผลเลย คุณปู่หมอมีชื่อเสียงโด่งดัง เขาคงจะเคยมาหาคุณปู่ให้ช่วยรักษาแล้ว หนูมาที่นี่เพียงเพื่ออยากหาความรู้เกี่ยวกับอาการนอนไม่หลับ ทำความเข้าใจกับความรู้สึกของเขามากขึ้น”

หมออาวุโสได้ยินเธอพูดเช่นนี้ก็ประหลาดใจอยู่บ้าง สีหน้าแสดงออกถึงความประทับใจ “แม่หนูคนนี้มีความตั้งใจมาก สมาชิกในครอบครัวที่เอาใจใส่ผู้ป่วยแบบหนูมีไม่มากจริงๆ ก็ได้ เดี๋ยวหมอจะอธิบายให้ฟัง!”

หมออาวุโสเห็นเธอมีความตั้งใจขนาดนี้ จึงอธิบายความรู้อย่างละเอียดให้เธอไปไม่น้อยเลย

ตั้งแต่ต้นจนจบสาวน้อยมีท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจอย่างที่สุด เอ่ยคำถามอย่างตรงประเด็นเป็นครั้งคราว “คุณย่าเคยบอกหนูว่า การนอนไม่หลับเป็นเวลานานจะส่งผลกระทบกับนิสัยใช่ไหมคะ?”

หมออาวุโสพยักหน้า “คือว่า หากเป็นหนักล่ะก็ ไม่เพียงเป็นการทำร้ายร่างกาย แต่ปล่อยไว้นานจะมีผลกระทบกับอารมณ์อย่างมาก เรื่องนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาเองก็ควบคุมไม่ได้ ในฐานะคนในครอบครัวจะต้องให้ความเข้าใจ เอาใจใส่พวกเขาให้มากๆ และมีความอดทนกับพวกเขาให้มากหน่อยนะ!”

“ค่ะ หนูจะทำให้ได้ เมื่อก่อนหนูทำให้เขาโกรธอยู่บ่อยๆ ...” สีหน้าของสาวน้อยดูรู้สึกผิด “ก่อนหน้านี้หนูทุ่มเทให้กับการสอบ ตะลุยทบทวนบทเรียน นอนแค่สามถึงสี่ชั่วโมงติดกันทุกวันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ความรู้สึกอดนอนแบบนั้นมันทรมานมากจริงๆ! คุณปู่หมอคะ ช่วยอธิบายเพิ่มอีกหน่อยเถอะค่ะ สอนหนูหน่อยว่าสามารถช่วยอะไรเขาได้บ้าง ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็ยังดี!”

……

วิดีโอกล้องวงจรปิดนานสิบกว่านาทีได้จบลง บรรยากาศในห้องกลับสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง

ทว่าคำพูดเป็นห่วงเป็นใยของหญิงสาวยังคงติดตรึงอยู่ข้างหู

ในใจของสวี่อี้มีความรู้สึกประเดประดังเข้ามา จนอธิบายไม่ถูก “คุณชายเก้า พวกเรา...เหมือนว่าจะเข้าใจคุณหนูเยี่ยผิดแล้ว...”

ความเงียบสงัดเช่นนี้ดำเนินต่อไปนานเท่าไรไม่รู้ กระทั่งสวี่อี้รู้สึกตัวอีกที ผู้ชายหน้าโต๊ะหนังสือก็หายตัวไปเสียแล้ว

ณ ห้องนอนชั้นสอง

“ปัง!” เสียงประตูถูกคนผลักเปิดอย่างแรง

ในห้องที่มืดสลัว ทั้งเหยือกเย็นและเงียบสงบ

หญิงสาวยังคงมีท่าทีรักษาระยะห่างจากเขา นั่งหดตัวเอามือกอดเข่านิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างกายเรียวเล็กพลันสั่นเทาอย่างรุนแรง

ซือเยี่ยหานยืนอยู่ที่เดิม รูม่านตาหดลง

สายตาของเขาค่อยๆ มองไปยังถุงพลาสติกสีดำถุงหนึ่งข้างเตียง ของด้านในถุงหกกระจัดกระจายเต็มพื้น

ก้าวเท้าช้าๆ ไปยังถุงนั้น ก้มตัวเก็บของที่ตกกระจัดกระจายบนพื้นมารวมกัน

ห่อยาจีนสองสามห่อ ใบบันทึกรายการผู้ป่วยนอก สมุดบันทึกสีชมพูเล่มหนึ่ง...

บนหน้ากระดาษที่เปิดอยู่ เป็นบันทึกที่เขียนด้วยลายมือถี่ยิบของหญิงสาว...