แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 54 ใช้การกระทำพิสูจน์ว่าชอบหรือไม่ชอบ

เยี่ยหวันหวั่นคิดไปคิดมา ก็คิดว่าเลือกที่จะใส่ชุดนักเรียนไปพบคุณหญิงย่าจะดีกว่า

แม้ว่าฐานะคุณย่าของซือเยี่ยหานจะสูงส่งเป็นพิเศษ แต่เธอรู้สึกว่าบรรดาคุณย่าในโลกนี้ล้วนยังมีบางอย่างที่เหมือนกัน แปดสิบเปอร์เซ็นต์คือชอบเด็กผู้หญิงที่สะอาดเรียบร้อยและว่าง่ายเชื่อฟัง

และไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ไม่ดูเป็นเด็กดีว่าง่ายเหมือนชุดนักเรียนอีกแล้ว

ส่วนการแต่งหน้า นอกจากมาสก์หน้าตอนนอนเมื่อคืน บวกกับทาครีมบำรุงผิวขั้นพื้นฐานแล้ว เธอไม่ได้แต่งหน้าเลยแม้แต่น้อย ทรงผมก็มัดเป็นผมหางม้าเรียบร้อย เผยให้เห็นหน้าผากสวยแวววาว

สวี่อี้มองคนที่กำลังเดินมาว่าไม่ใช่ยัยผีน่าตกใจกลัวเหมือนอย่างที่จินตนาการ แต่เป็นเด็กสาวน่ารักสดใสที่เพียงมองก็ทำให้คนรู้สึกชอบได้ เขาอึ้งอยู่พักใหญ่กว่าจะรู้สึกตัว โงนเงนลงจากรถไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างหลังของรถ จากนั้นทำหน้าประหลาดใจมองไปทางด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง

เมื่อก่อนเรื่องที่เยี่ยหวันหวั่นชอบทำมากที่สุดคือการต่อต้านเจ้านาย อย่างไรซะอาศัยความชอบพอของเจ้านาย ต่อให้เธอทำเรื่องที่เกินไปมากกว่านี้ เจ้านายก็ล้วนตามใจเธอ 

โอกาสดีอย่างวันนี้ เธอกลับใส่เสื้อผ้า...ปกติขนาดนี้?

เยี่ยหวันหวั่นคนนี้...ช่วงนี้แปลกไปมากจริงๆ เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่นะ?

หลังจากเยี่ยหวันหวั่นขึ้นรถแล้ว นั่งลงตรงตำแหน่งข้างกายซือเยี่ยหาน

ทันทีที่ขึ้นรถ เยี่ยหวันหวั่นอดที่จะส่งเสียงด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ ด้านนอกรถมองอะไรไม่ออก แต่ว่าด้านในตกแต่งซะเหมือนโรงแรมหรูระดับประธานาธิบดีอย่างไรอย่างนั้น

เพื่อที่จะให้ซือเยี่ยหานนอนหลับได้มากอีกสักหน่อย คนตระกูลซือได้ทำทุกวิถีทางจริงๆ

“ไม่รู้ว่าต้องนอนค้างข้างนอกหรือเปล่า การบ้านฉันยังทำไม่เสร็จ ก็เลยเอามาด้วยเลย”

เยี่ยหวันหวั่นนำกระเป๋าหนังสือด้านหลังตนลงมาวางไว้บนตัก เธออธิบายพลางมุดหัวหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าหนังสือ รีบเอ่ยปากทันทีว่า “นี่คือรายการของขวัญที่ฉันจดออกมา ฉันว่าจะไปซื้อของบำรุงร่างกายที่ร้านยาว่านชุนถัง ก่อน แล้วค่อยไปห้างสรรพสินค้าซือเสื้อผ้า กระเป๋า ไม่ก็ผ้าพันคอให้คุณย่า แต่ว่าฉันไม่แน่ใจว่าคุณย่าชอบอะไร คุณต้องบอกฉันนะ แล้วก็...ฉันจน ฉันเป็นคนเลือกของขวัญ แต่คุณต้องเป็นคนจ่ายเงินนะ...”

เด็กสาวคงจะวิ่งมาเล็กๆ บนหน้าผากจึงมีเหงื่อบางๆ อยู่ชั้นหนึ่ง เวลานี้ท่าทางจ้องหนังสือพูดนั้นดูตั้งใจเป็นพิเศษ ในดวงตาราวกับมีดวงดารา

หวันหวั่น ถ้าหากเธอกำลังหลอกฉัน...

จะให้ดีที่สุดช่วยรับรองว่า...

จะหลอกฉันไปตลอดชีวิต...

เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะพูดต่อไป ทันใดนั้นรู้สึกได้ว่าคางของเธอถูกคนเชยขึ้น ลมหายใจสดชื่นเข้าประชิดทีละน้อย ใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้ใจสั่นไหวของชายหนุ่มค่อยๆ ใหญ่ขึ้นในสายตาของเธอ จากนั้นริมฝีปากเธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บ

รู้สึกได้ถึงอันตรายและนัยยะตักเตือนที่สังเกตไม่ได้ง่ายๆ สมองของเยี่ยหวันหวั่นว่างเปล่า ตานี่เป็นอะไรไปอีก? เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา?

หรือจะเป็นเพราะการแต่งตัวแบบนี้ของเธอ?

หลงคิดว่าซือเยี่ยหานไม่ชอบการแต่งตัวแบบนี้ของเธอ เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงอธิบายให้หายโกรธ “คือว่า คุณไม่ชอบฉันแต่งตัวแบบนี้ใช่ไหม? แต่ว่าวันนี้จะไปพบคุณย่า ท่านจะต้องไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งหน้าแต่งตัวจัดแน่นอน ฉันก็เลยไม่ได้แต่งหน้า คงต้องให้คุณเสียใจสักหน่อย...”

ได้ยินว่าหญิงสาวตั้งใจแต่งตัวเช่นนี้เพื่อไปพบคุณย่า อารมณ์ของซือเยี่ยหานพลันนิ่งอึ้ง

สายตาราวกับมีเนื้อหนังไล่ไปตั้งแต่แก้มไปที่คาง ลำคอ เอวคอดที่ชุดนักเรียนบดบังไว้ นัยน์ตาเย็นเยียบมีความร้อนรุ่มสุมอยู่อย่างผิดปกติ วินาทีถัดมา พรวดพราดจูบลงมาใหม่อีกครั้ง ไม่ฉาบฉวยเหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำอย่างเมื่อครู่ เอาแต่ใจจนถึงขั้นหยาบกระด้างเล็กน้อยรุกรานทุกพื้นที่ในปากของเธอ...

ใช้การกระทำพิสูจน์ว่า เขาชอบหรือไม่ชอบกันแน่