แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 108 คุณชายเก้าต้องการพบคุณ

“มีคำหนึ่งพูดไว้ได้ดี ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร! เธอลองคิดดูแล้วกัน ถ้าเธอยินดี ฉันรับประกันได้ว่าภายในหนึ่งวัน ฉันจะทำให้ซ่งจื่อหังคนที่ไม่เคยปรายตามองเธอ คนที่เห็นเธอเป็นเหมือนรองเท้าเก่าไม่มีค่า สายตาหันมามองแต่ตัวเธอ จะดึงยังไงก็ดึงไม่ออก! แน่นอน ถ้าเธออยากให้ฉันลบกระทู้ ฉันก็ไม่ว่าอะไร!” เยี่ยหวั่นหวันทำท่าเหมือนพวกทำนายดวงลวงโลก พูดทิ้งท้ายประโยคนี้ที่สามารถทำให้จิตใจของเจียงเยียนหรานหวั่นไหวได้แล้วเดินจากไป

เจียงเยียนหรานมองด้านหลังของเยี่ยหวั่นหวันที่เดินจากไปด้วยความอึ้ง ถึงแม้เธอไม่เชื่อเยี่ยหวั่นหวัน แต่จะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ว่าภาพที่เยี่ยหวั่นหวันวาดให้เธอช่างน่าดึงดูดเหลือเกิน!

สิ่งที่เธอไม่พอใจมากที่สุดคือซ่งจื่อหังไม่เคยรักเธอเลยตั้งแต่แรก สิ่งที่แค้นที่สุดคือเฉินเมิ่งฉีหลอกลวงและเล่นละคร! 

เธอต้องการให้ซ่งจื่อหังเสียใจ! เสียใจที่ไม่น่าทำแบบนี้ตั้งแต่แรก! เธออยากให้เฉินเมิ่งฉีชดใช้คืน!

แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าตัวเองควรทำอย่างไร ถ้าเธอรู้ก็คงไม่เป็นอย่างเช่นวันนี้

เยี่ยหวั่นหวัน ควรจะเชื่อเธอดีไหมนะ...

.....

หลังคุยกับเจียงเยียนหรานจบ เยี่ยหวั่นหวันกลับมาที่หอพัก ล้างเครื่องสำอางเสร็จ มาร์กหน้า จากนั้นจึงอาบน้ำ

เธอนอนลงบนเตียงแล้วคิดต่อว่าจะเด็ดดอกไม้ที่อวดดีนั่นยังไง...

อันที่จริง ซือเซี่ยและหลิงตงไม่น่าจะมีอะไรแตกต่างกันล่ะมั้ง? ไม่แน่แค่เธอแสดงออกชัดเจนด้วยความจริงใจ ซือเยี่ยหานก็ไม่น่าจะสนใจขนาดนั้นนะ?

เยี่ยหวั่นหวันลูบมือถือพลางคิดไป

ตอนที่กำลังลังเลว่าจะโทรหาซือเยี่ยหานดีไหม จู่ๆ เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้นมา ทำเธอสะดุ้งตกใจ

พอมองดูหน้าจอ ยิ่งตกใจไปใหญ่

สวี่อี้โทรมาหา!

“ฮัลโหล คุณหนูเยี่ย?”

“ผู้ช่วยสวี่ มีเรื่องอะไรคะ?” เยี่ยหวั่นหวันถาม

“คุณหนูเยี่ย คุณชายเก้าต้องการพบคุณครับ”

เยี่ยหวั่นหวันใจเต้นสะดุดทันที “เขาอยู่ที่ไหน?”

“บาร์เฉียหลาน ผมอยู่หน้าโรงเรียนคุณแล้วครับ รอคุณอยู่ที่เดิม” สวี่อี้ตอบ

เยี่ยหวั่นหวันสูดหายใจลึก “รู้แล้วค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย เยี่ยหวั่นหวันไม่กล้าชักช้า ยังไม่ทันเก็บข้าวของก็รีบเร่งเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป

ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าเวลาใดสถานที่ใด ถ้าซือเยี่ยหานต้องการพบเธอ เธอจำเป็นต้องรีบไปโดยเร็วที่สุด

อันที่จริงทุกครั้งที่ซือเยี่ยหานต้องการเจอเธอแบบฉุกละหุกก็เหมือนจะไม่มีอะไรมาก ปกติแล้วเธอไปหาเขา เขายุ่งกับธุระของเขา เธอก็แค่นั่งเฉยๆ อยู่ในสายตาเขา

บางครั้งเขามองเธอแค่แวบเดียว แล้วก็ปล่อยเธอกลับไป ประหลาดดีแท้

ตอนนี้กลับมาคิดดู ทุกครั้งเวลาซือเยี่ยหานเรียกให้เธอไปหา ท่าทีและอารมณ์เขาจะไม่ค่อยดีนัก เหมือนว่าแค่มีเธออยู่ในสายตาเขา ถึงค่อยทำให้เขาสบายใจขึ้นมาได้

ตอนนี้ซือเยี่ยหานอารมณ์ไม่ดีเหรอ

เป็นเพราะเรื่องอะไร?

กลับมาคิดถึงเรื่องวันนี้ เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด...

เยี่ยหวั่นหวันขึ้นไปบนรถด้วยความกังวล หยั่งเชิงถามสวี่อี้ที่ขับรถอยู่ข้างหน้าว่า “ทำไมวันนี้จู่ๆ เรียกฉันไปหาคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

สวี่อี้เห็นเยี่ยหวั่นหวันแวบแรกก็มีอาการตกใจ ตอนนี้เยี่ยหวั่นหวันไม่ได้แต่งหน้า สวมกระโปรงขาวที่แสนจะธรรมดา แต่กลับสวยจนทำให้ไม่อาจละสายตาได้ ผิวขาวผ่องมีออร่า หน้าตาสวยงามมีเสน่ห์...

สวี่อี้รีบดึงสติกลับมา แล้วจึงตอบ “คือว่า ขอโทษด้วยครับ คุณหนูเยี่ย ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นิสัยคุณชายเก้าคุณก็รู้ ผมแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น!”

“แล้ววันนี้อารมณ์เขาเป็นยังไง?” เยี่ยหวั่นหวันถามอีก

“เรื่องนี้....” สวี่อี้เงียบไม่พูดอะไรทันที

เห็นปฏิกิริยาของสวี่อี้แล้ว เยี่ยหวั่นหวันถอนหายใจอย่างยอมรับโชคชะตา เอาเถอะ เธอรู้คำตอบแล้ว