แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 105 ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ

หรือว่าต้องให้เธอไปบอกกับซือเยี่ยหานว่า หลานชายของคุณกำลังจีบฉันอยู่?

ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองทนโท่อยู่ตรงนี้ ซือเยี่ยหานเป็นอาเก้าของซือเซี่ย หากเธอบุ่มบ่ามไปฟ้อง ไม่เท่ากับกลายเป็นคนไปยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาอาหลานเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นกำลังคิดว่าจะจัดการปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบได้อย่างไร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะเบ็งด้วยความโมโหแว่วมาไม่ไกล

“เจียงเยียนหราน ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะร้ายกาจได้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ก็ลงไม้ลงมือกับเฉินเมิ่งฉี จนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บก็ช่างเถอะ! ตอนนี้ยังปล่อยคลิปทำลายชื่อเสียงของเขาในกระทู้ของโรงแรียนอีก!”

เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว บังเอิญจัง ซ่งจื่อหางเหรอ?

เห็นสีหน้าของซ่งจื่อหางเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ผู้หญิงตรงหน้าเขาใบหน้าแห้งเหี่ยวซีดเซียว ดวงตาบวมแดง ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด อธิบายออกไปอย่างเคร่งเครียด “ฉันพูดตั้งหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคนโพสต์คลิปนั่น! ต่อให้ฉันจะเป็นคนโพสต์ สิ่งที่พูดในโพสต์นั่นมันมีอะไรผิดด้วยเหรอ? เขาไม่ได้แย่งผู้ชายของฉันหรือไง! เขาไม่ได้ทรยศมิตรภาพของพวกเราเหรอ!”

ซ่งจื่อหางแสยะยิ้มเย็นชา นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ “เจียงเยียนหราน เธอไม่มีเหตุผลอะไรเลย ฉันไม่ใช่สิ่งของของเธอ และก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอด้วย เรื่องหมั้นหมายเป็นเพียงความปรารถนาของทางบ้าน ฉันไม่ได้เป็นหุ่นเชิดของพวกเขา ฉันมีคนที่ฉันชอบ!

หากไม่มีเธอมาขวางทางระหว่างพวกเรา ฉันกับเฉินเมิ่งฉีคงจะคบกันไปนานแล้ว เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ เขาต้องรับกับความอัปยศไปเท่าไร! แต่เธอกับทำร้ายเขาแบบนี้! เธอต่างหากที่เป็นมือที่สามระหว่างพวกเรา!”

สายตาแบบนี้คล้ายกับมีดที่กรีดลงไปบนกายของหญิงสาว เจียงเยียนหรานทำหน้าใจหาย สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ยิ้มเศร้าขึ้นมาเสียงแผ่วเบา “เฮอะ...เฮอะๆ...ซ่งจื่อหาง...พวกเรารู้จักกันตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้ว...นายเคยบอกว่า...เคยบอกว่าจะขอฉันแต่งงาน...จะปกป้องฉันไม่ให้ใครมารังแก...จะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต...แต่ว่าตอนนี้ นายบอกฉันว่า นายกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน...ฉันเป็นมือที่สาม...ฉันเป็น...มือที่สาม...”

สามคำสุดท้ายของหญิงสาว ร้องไห้แทบเป็นสายเลือด!

แต่ชายหนุ่มตรงข้ามกลับมีสีหน้าไม่สนใจ “เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องสมัยเด็กๆ ! เธอเลิกเอาคำพูดล้อเล่นสมัยเด็กมาก่อกวนปั่นป่วนสักทีเหอะ!”

เจียงเยียนหรานจิกเล็บเข้าไปกลางฝ่ามือ “ก่อกวนปั่นป่วน...ที่แท้สิ่งที่ฉันจดจำ สิ่งที่ฉันคิดถึง สิ่งที่ฉันเฝ้ารอมาตลอดสิบกว่าปี...ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันก่อกวนปั่นป่วน...ซ่งจื่อหาง...นายมีหัวใจหรือเปล่า...ฉันขอถามนาย...หลายปีมานี้...นายไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม? แม้แต่เพียงแวบเดียว?”

เวลานี้ มือถือของซ่งจื่อหางดังขึ้น เขาอ่านข้อความ สายตาพลันอ่อนโยนลงอย่างถนัดตา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจียงเยียนหราน ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความเหลืออด เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “เจียงเยียนหราน ฉันขอบอกเธอด้วยความสัจจริง ไม่เคย! ฉันรู้สึกกับเธอเพียงพี่ชายน้องสาวเท่านั้น! แต่ว่าตอนนี้ เธอได้ใช้ความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันมีกับเธอไปหมดแล้ว!

ฉันจะให้เวลาเธอคิดหนึ่งชั่วโมง ให้เธอลบโพสต์เอง แต่หากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอยังไม่ลบโพสต์อีก อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!”

ซ่งจื่อหางพูดจบ ก็หันกายจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับมา

เจียงเยียนหรานริมฝีปากสั่นเทา สองตาแดงกร่ำ น้ำตาของเธอคล้ายกับได้ไหลออกมาจนแห้งเหือดแล้ว เธอยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น มองดูเงาแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไป คล้ายกับได้ระบายความโกรธทั้งหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอก้าวย่างอย่างมึนงง ขยับทีละก้าวไปยังทิศทางของทะเลสาบโดยอัตโนมัติ...