อินทรีแดง

ครีมที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังจะกดปุ่มเอ็นเทอร์เพื่อลบข้อมูล แต่มันขึ้นข้อความว่า ERROR เธอถึงกับงงว่าเกิดอะไรขึ้น ชาติเจอแบบนี้เข้าไปทำให้มั่นใจเต็มร้อยว่าครีมเป็นพวกไป่หลง รีบโทร.หามนตรี

“ผมหาเจอแล้วครับ สารวัตรส่งคนไปที่บ้านของครีม ที่นั่นน่าจะมีเบาะแส”

“รู้แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านครีมแล้ว แค่นี้นะ” มนตรีวางสาย แล้วนำกำลังตำรวจพร้อมอาวุธครบมือล้อมบ้านครีมเอาไว้ ยังไม่ทันยกกำลังเข้าไปข้างใน ลุงตี๋ต้อนรับด้วยปืนกลหนัก สาดกระสุนใส่ไม่ยั้ง

มนตรี อังคารกับพัลลภและตำรวจแตกกระเจิง ถอยกันแทบไม่ทัน มนตรีพยักหน้าให้อังคารซึ่งวิ่งกลับไปที่รถลากปืนยิงจรวดมาให้ อยู่ๆเสียงปืนกลเงียบ มนตรียกมือเป็นทำนองห้ามอังคารอย่าเพิ่งยิง ค่อยๆชะโงกหน้าไปดูตรงปืนกลหนักไม่มีใครอยู่ จึงเดินนำหน้าทุกคนตรงไปที่ตัวบ้านเจอเพียงบ้านว่างเปล่าลุงตี๋หายไป อังคารงงมันหายไปได้อย่างไร มนตรีเชื่อว่าในบ้านนี้ต้องมีทางออกอีกทางหนึ่ง เมื่อครู่นี้มันถ่วงเวลาเราไว้

“ตามไปตอนนี้ยังทันนะครับ” พัลลภว่าแล้วจะวิ่งเข้าข้างใน มนตรีคว้าตัวไว้ทัน พัลลภเสียหลักล้มโครม ต้องตะลึงเมื่อเห็นกับดักเป็นลวดเส้นเล็กๆ ขึงไว้กับระเบิดมือสามลูก ถ้ามนตรีไม่รวบเขาไว้คงไปเตะลวดเท่ากับดึงสลักระเบิดจะทำงานทันที พัลลภใจหายวูบที่เกือบตายแบบไม่เหลือซาก มนตรีสั่งให้ทุกคนถอยก่อน...

กว่าหน่วยอีโอดีจะกู้ระเบิดในบ้านครีมได้หมด ไม่เหลือเบาะแสอะไรให้ตามเพราะทุกอย่างถูกขนย้ายเกลี้ยง เจอเพียงทางเดินเชื่อมต่อจากบ้านครีม ไปยังรังไป่หลง และไปถึงบริษัทห้องแถวที่หางหงส์เคยเข้ามาถามหาพ่อมด ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงห้องโล่งๆ อังคารลองสอบถามจากชาวบ้านแถวนั้นได้ความว่าที่นี่เป็นออฟฟิศแต่ไม่รู้ว่าทำอะไร เมื่อวานยังมีคนมาทำงานตามปกติ อยู่ๆก็มีการขนย้ายข้าวของออกไป เมื่อตอนเช้ามืดนี่เอง

“เสียดายจริงๆ เท่าที่เห็นที่นี่คงเป็นรังใหญ่ของพวกมัน” มนตรีบ่นอุบ

“ทั้งหมวดชาติหมวดวุธก็เคยมาส่งครีมที่บ้าน”

“อืม...ตอนนี้หมวดชาติคงรู้สึกผิดอยู่แน่ๆ” มนตรีพูดขึ้นมาแล้วอดเป็นห่วงชาติไม่ได้

ooooooo

เมื่อได้อยู่กันตามลำพังบนดาดฟ้าของที่ทำงาน ชาติขอโทษมนตรีด้วยสำหรับเรื่องของครีม ถ้าตายแทนวุธกับวินได้ จะไม่ลังเลเลยที่จะแลกชีวิตด้วย มนตรีตบบ่าเขาอย่างปลอบใจ

“อย่าตำหนิตัวเองเลยหมวดชาติ ครีมไม่ได้หลอกเฉพาะคุณ เขาหลอกพวกเราทุกคนรวมทั้งผมด้วย”

“แต่สารวัตรระแวงเขามาตลอด”

“ผมแค่สงสัยเขาซึ่งก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพราะสุดท้ายแล้วผมก็ยอมให้เขาทำงานกับเรา”

ชาติโทษตัวเองว่ามีส่วนทำให้วินกับวุธต้องตาย มนตรีไม่เห็นว่าเขาจะทำอะไรผิด เขาแค่รักครีมซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับการตายของวุธและวิน ชาติถอนใจเฮือก

“ผมงี่เง่าจริงๆที่รักผู้หญิงอย่างเขา”

“การรักผู้หญิงผิดคนไม่ใช่เรื่องงี่เง่าอะไรหรอก แค่เรื่องโชคร้ายในชีวิตเรื่องหนึ่ง” มนตรีตบบ่าชาติอีกครั้งอย่างเป็นกำลังใจให้...