ตอนที่ 9
ตอนที่ 9 บางทีฉันอาจเรียนมหาลัยปลอมมา...
ห้องประชุมไม่มีที่ว่างแม้แต่ที่เดียว
นักศึกษาปีที่สามที่กำลังเตรียมสอบเข้าระดับปริญญาโทต่างก็ตั้งอกตั้งใจเรียน
ด้านข้างแท่นโพเดียม มีศาสตราจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์แห่งมหาลัยจินหลิง ถังจื้อเหว่ย กำลังนั่งอยู่ เขาวางหนังสือพิมพ์บนมือแล้วอ่านโจทย์บนกระดาษอย่างละเอียด มือขวาเขาพลิกปากกาซ้ำไปซ้ำมา
ลู่โจวยืนอยู่ข้างเขา เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าท่าทางเล็กๆ นี้ของอาจารย์หมายความว่าท่านกำลังอยู่ในโหมดครุ่นคิด
"เธอไปเอาโจทย์นี้มาจากไหน?" จู่ๆ ถังจื้อเหว่ยก็เอ่ยถามหลังจากจ้องมองกระดาษเป็นเวลานาน
"ในหนังสือเอ่ยถึงอนุกรมฟีเรียร์ ดังนั้นผมจึงไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสืออ้างอิง ผมพบทฤษฎีการแปลงฟูเรียร์หลายทฤษฎีและการประยุกต์หลายรูปแบบ ผมพยายามแก้ดู แต่ผมก็ติดอยู่ขั้นตอนหนึ่ง" ลู่โจวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเชิงขอโทษ สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
ถังจื้อเหว่ยมองลู่โจวแวบนึงก่อนจะมองกลับไปยังกระดาษทด เขาวางปากกาลงแล้วหยิบชอร์คขึ้นมา เขาเดินไปหน้ากระดานดำและหยุดชั่วครู่ จากนั้นเขาก็เขียนโจทย์ลงบนกระดานดำ
ลู่โจวมองกระดานดำอย่างตั้งใจ บางทีมันอาจเป็นเพราะเขาให้การบ้านโจทย์ประเภทนี้ไปแล้ว เขาจึงพบว่าตัวเขาตามจังหวะของอาจารย์ทัน
เสียงชอร์คทางโพเดียมดึงดูดความสนใจของนักศึกษาคณิตปีสามที่กำลังเรียนอยู่ บางครั้งพวกเขาก็เงยหน้ามองสูตรที่ถูกเขียนบนกระดานดำก่อนจะกลับไปก้มหน้าเรียนอย่างรวดเร็ว
เอิ่มมม...
พวกเขากำลังเขียนอะไรกัน?
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว ทั้งกระดานดำก็มีตัวเลขเต็มไปหมดแล้ว
ถังจื้อเหว่ยเขียนตั้งแต่มุมซ้ายบนไปจนถึงมุมขวาล่าง เขาหยุดเขียนแล้วกลับไปมองลู่โจวก่อนจะเอ่ยถามว่า "เธอเข้าใจส่วนนี้ไหม?"
ลู่โจวมองกระดานดำอย่างตั้งใจก่อนจะพยักหน้า "เข้าใจครับ"
ถังจื้อเหว่ยเลิกคิ้วขณะถาม "เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ?"
ลู่โจวกล่าว "ผมเข้าใจจริงๆ "
ถังจื้อเหว่ยไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเอาแปลงมาลบกระดาน เขาหยิบชอล์กมาเขียนบนกระดานดำต่อ เขาเปลี่ยนจากความสงสัยในตัวลู่โจวเป็นความประทับใจไปเสียแล้ว
เขาเกลียดนักเรียนอยู่สองประเภท หนึ่งคือนักเรียนที่มาขอคะแนนพิเศษ อีกหนึ่งคือนักเรียนปลอมที่จงใจถามโจทย์ยากๆ กับเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอย่างหลัง เขาเกลียดมาก เพราะมันทำให้เขาเสียเวลา!
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีความสนใจในคณิตศาสตร์เลย แต่เขาก็ยังทำตัวเหมือนกำลังค้นคว้าอยู่ น่ารังเกียจ! คนประเภทนี้แค่อยากใกล้ชิดกับอาจารย์เท่านั้น คนพวกนี้ลืมประโยชน์ของการเรียนรู้ไปโดยสมบูรณ์
ถังจื้อเหว่ยเขียนจะเสร็จไปอีกส่วนแล้ว มันเหลืออีกไม่กี่บรรทัดเท่านั้น จู่ๆ เขาก็หยุดมือแล้วมองกลับมาที่ลู่โจวก่อนจะถามด้วยเสียงหัวเราะ "อาจารย์จะเขียนเสร็จแล้ว เธอน่าจะเข้าใจใช่ไหม?"
ลู่โจวพยักหน้า "ผมเข้าใจครับ... ขอบคุณครับศาสตราจารย์!"
เฉินยู่ซานนั่งอยู่ที่นั่งแถวหน้ามุมห้อง เธอแอบสังเกตทั้งสองที่อยู่บนโพเดียม เธอฟังทั้งสองสนทนากันด้วยคำว่า 'เข้าใจ?' และ 'เข้าใจ' แล้วปรากฏร่องรอยความสับสนตรงใบหน้า
เข้าใจ เข้าใจ? มันหมายความว่ายังไง?
ทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันแน่?
เฉินยู่ซานตระหนักว่าด้วยความสามารถของเธอ เธอไม่มีทางเข้าใจบทสนทนาของพวกเขา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหมดหวังกับความสามารถทางคณิตศาสตร์ของตนเอง
บางที...ที่จริงแล้วฉันเป็นแค่นักเรียนแย่ๆ คนหนึ่ง?
ถังจื้อเหว่ยได้ยินคำตอบของลู่โจวแล้วหัวเราะ เขาวางชอล์กกลับลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังแล้วนั่งลง เขาเปิดกระติกสุญญากาศแล้วดื่มชาที่เตรียมมา จากนั้นเขาก็ค่อยๆ พูด "เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ? งั้นทำไมเธอไม่เขียนขั้นตอนนี้ให้เสร็จล่ะ?"
เข้าใจ? บ้านคุณสิ!
ตอนที่ฉันเขียน คุณก็ยืนอยู่แบบนั้นหยั่งกับคนโง่ คุณไม่ได้จดด้วยซ้ำ ถ้าคุณเข้าใจจริงๆ ฉันจะกินถ้วยนี้เลย!
ลู่โจวเห็นสีหน้าของถังจื้อเหว่ยแล้วก็เข้าใจ ศาสตราจารย์กำลังสงสัยว่าเขาสนใจจริงๆ รึเปล่า ศาสตราจารย์กำลังทดสอบเขา!
ลู่โจวไม่รู้ว่าเขาควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี
สาบานต่อพระเจ้าเลย! ผมเข้าใจจริงๆ !
แถมเขาไม่รู้ด้วยว่าทำไม เมื่อศาสตราจารย์ถังกำลังแก้โจทย์บนกระดาน สูตรบนกระดานถึงให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก มันเหมือนกับว่าเขาเคยเห็นสูตรนี้มาก่อน แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน
บางทีมันอาจเป็นเพราะเขาแลกเปลี่ยนแต้มทั่วไปของระบบเป็นความรู้แล้วมันครอบคลุมถึงข้อมูลนี้? หรือมันอาจเป็นเพราะค่าประสบการณ์ทางคณิตศาสตร์ของเขามันเพิ่มขึ้น เซนส์ด้านคณิตศาสตร์ของเขาจึงเพิ่มขึ้นตามไปด้วย?
พูดง่ายๆ ก็คือเขาเข้าใจแล้วจริงๆ
ลู่โจวไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัด แต่เห็นได้ชัดว่าศาสตราจารย์ถังไม่ได้วางแผนจะแก้โจทย์นี้ ศาสตราจารย์ถังมองดูเขาลงมืออย่างสบายๆ เขาไม่อาจทำลายโอกาสประสบความสำเร็จในการส่งวิทยานิพนธ์ในเทอมต่อไปได้
ด้วยรอยยิ้มมั่นใจ ลู่โจวเดินไปที่กระดานดำพร้อมกับชอล์กในมือ
คิ้วของศาสตราจารย์ถังเลิกขึ้นเพราะเขาคิดว่าไม่มีทางเลยที่เจ้าหนูนี่จะทำขั้นตอนนี้ได้
ไม่มีทาง
ไม่มีทางแน่นอน!
แม้ว่าเขาจะเขียนขั้นตอนพิสูจน์ส่วนใหญ่ไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายของการพิสูจน์ก็ไม่ใช่สิ่งที่นักศึกษาน้องใหม่จะทำได้! แม้แต่นักศึกษาปริญญาโทก็ต้องพิสูจน์หลายต่อหลายครั้งกว่าพวกเขาจะเข้าใจ!
แต่ชายคนนี้! ตอนที่เขาบรรยาย ชายคนนี้ไม่ได้จดด้วยซ้ำ!
เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ จากความประหลาดใจตอนแรกของศาสตราจารย์ถังก็กลายเป็นตกใจในไม่ช้าก่อนจะกลายเป็นความรู้สึกยอมรับ
ความกังขาทั้งหมดที่เขามีเป็นเหมือนหิมะในฤดูใบไม้ผลิ มันละลายทันทีเมื้อแสงแดดสาดส่องลงมา
หลังจากลู่โจวเขียนบรรทัดสุดท้ายลงบนกระดาน เขาก็หันกลับมามองศาสตราจารย์ถัง ศาสตราจารย์ถังพยักหน้าให้เขาเป็นการยอมรับแล้วกล่าว "ไม่เลว...เขียนได้ดี"
ไม่กี่ขั้นตอนสุดท้ายแตกต่างจากวิธีของเขาเล็กน้อย มันยุ่งยากกว่าเล็กน้อย แต่มันก็ยังค่อนข้างซับซ้อน นี่แสดงให้เห็นว่าลู่โจวไม่เพียงแต่จะเข้าใจที่เขาพูดเท่านั้น แต่ลู่โจวยังรวมความคิดของตนเองลงไปด้วย
ความสามารถนี้ล้ำค่ามาก
กลายเป็นว่าเขาตัดสินผิด...
"ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของอาจารย์ ถ้าผมทำคนเดียว ผมคงไม่มีทางแก้โจทย์ได้ถึงขั้นตอนนี้..." ลู่โจวยิ้มเชิงขอโทษ
ในส่วนนี้เขาไม่ได้โกหก ขั้นตอนของระบบคำนวณมีการใช้ 'a=b' บ่อยมาก แต่มันก็ไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจนว่าทำไม a ถึงเท่ากับ b
เขาถามศาสตราจารย์ถังเกี่ยวกับคำอธิบายที่ถูกต้องของส่วนนี้
"ไม่จำเป็นต้องถ่อมตน อาจารย์ดูระดับของเธอออก" ศาสตราจารย์ถังกล่าว เขาปิดฝาขวดสุญญากาศแล้วถามต่อ "เธออยู่คลาสไหน?"
"ผมลู่โจว คลาสหนึ่ง ปีหนึ่ง" ลู่โจวตอบอย่างตรงไปตรงมา
"ลู่โจว..." ศาสตราจารย์ถังทวนชื่อซ้ำหลายครั้งราวกับว่าเขาพยายามจำชื่อนี้เอาไว้
กลายเป็นว่านักศึกษาคนนี้ชื่อลู่โจว...
เฉินยู่ซานนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอแอบฟังแล้วพยักหน้า ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง และเธอก็รู้ทันที
ปีหนึ่ง?!!!