ระบบปั้นอัจฉริยะ

ตอนที่ 9 บางทีฉันอาจเรียนมหาลัยปลอมมา...

ห้องประชุมไม่มีที่ว่างแม้แต่ที่เดียว

นักศึกษาปีที่สามที่กำลังเตรียมสอบเข้าระดับปริญญาโทต่างก็ตั้งอกตั้งใจเรียน

ด้านข้างแท่นโพเดียม มีศาสตราจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์แห่งมหาลัยจินหลิง ถังจื้อเหว่ย กำลังนั่งอยู่ เขาวางหนังสือพิมพ์บนมือแล้วอ่านโจทย์บนกระดาษอย่างละเอียด มือขวาเขาพลิกปากกาซ้ำไปซ้ำมา

ลู่โจวยืนอยู่ข้างเขา เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าท่าทางเล็กๆ นี้ของอาจารย์หมายความว่าท่านกำลังอยู่ในโหมดครุ่นคิด

"เธอไปเอาโจทย์นี้มาจากไหน?" จู่ๆ ถังจื้อเหว่ยก็เอ่ยถามหลังจากจ้องมองกระดาษเป็นเวลานาน

"ในหนังสือเอ่ยถึงอนุกรมฟีเรียร์ ดังนั้นผมจึงไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสืออ้างอิง ผมพบทฤษฎีการแปลงฟูเรียร์หลายทฤษฎีและการประยุกต์หลายรูปแบบ ผมพยายามแก้ดู แต่ผมก็ติดอยู่ขั้นตอนหนึ่ง" ลู่โจวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเชิงขอโทษ สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

ถังจื้อเหว่ยมองลู่โจวแวบนึงก่อนจะมองกลับไปยังกระดาษทด เขาวางปากกาลงแล้วหยิบชอร์คขึ้นมา เขาเดินไปหน้ากระดานดำและหยุดชั่วครู่ จากนั้นเขาก็เขียนโจทย์ลงบนกระดานดำ

ลู่โจวมองกระดานดำอย่างตั้งใจ บางทีมันอาจเป็นเพราะเขาให้การบ้านโจทย์ประเภทนี้ไปแล้ว เขาจึงพบว่าตัวเขาตามจังหวะของอาจารย์ทัน

เสียงชอร์คทางโพเดียมดึงดูดความสนใจของนักศึกษาคณิตปีสามที่กำลังเรียนอยู่ บางครั้งพวกเขาก็เงยหน้ามองสูตรที่ถูกเขียนบนกระดานดำก่อนจะกลับไปก้มหน้าเรียนอย่างรวดเร็ว

เอิ่มมม...

พวกเขากำลังเขียนอะไรกัน?

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว ทั้งกระดานดำก็มีตัวเลขเต็มไปหมดแล้ว

ถังจื้อเหว่ยเขียนตั้งแต่มุมซ้ายบนไปจนถึงมุมขวาล่าง เขาหยุดเขียนแล้วกลับไปมองลู่โจวก่อนจะเอ่ยถามว่า "เธอเข้าใจส่วนนี้ไหม?"

ลู่โจวมองกระดานดำอย่างตั้งใจก่อนจะพยักหน้า "เข้าใจครับ"

ถังจื้อเหว่ยเลิกคิ้วขณะถาม "เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ?"

ลู่โจวกล่าว "ผมเข้าใจจริงๆ "

ถังจื้อเหว่ยไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเอาแปลงมาลบกระดาน เขาหยิบชอล์กมาเขียนบนกระดานดำต่อ เขาเปลี่ยนจากความสงสัยในตัวลู่โจวเป็นความประทับใจไปเสียแล้ว

เขาเกลียดนักเรียนอยู่สองประเภท หนึ่งคือนักเรียนที่มาขอคะแนนพิเศษ อีกหนึ่งคือนักเรียนปลอมที่จงใจถามโจทย์ยากๆ กับเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอย่างหลัง เขาเกลียดมาก เพราะมันทำให้เขาเสียเวลา!

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีความสนใจในคณิตศาสตร์เลย แต่เขาก็ยังทำตัวเหมือนกำลังค้นคว้าอยู่ น่ารังเกียจ! คนประเภทนี้แค่อยากใกล้ชิดกับอาจารย์เท่านั้น คนพวกนี้ลืมประโยชน์ของการเรียนรู้ไปโดยสมบูรณ์

ถังจื้อเหว่ยเขียนจะเสร็จไปอีกส่วนแล้ว มันเหลืออีกไม่กี่บรรทัดเท่านั้น จู่ๆ เขาก็หยุดมือแล้วมองกลับมาที่ลู่โจวก่อนจะถามด้วยเสียงหัวเราะ "อาจารย์จะเขียนเสร็จแล้ว เธอน่าจะเข้าใจใช่ไหม?"

ลู่โจวพยักหน้า "ผมเข้าใจครับ... ขอบคุณครับศาสตราจารย์!"

เฉินยู่ซานนั่งอยู่ที่นั่งแถวหน้ามุมห้อง เธอแอบสังเกตทั้งสองที่อยู่บนโพเดียม เธอฟังทั้งสองสนทนากันด้วยคำว่า 'เข้าใจ?' และ 'เข้าใจ' แล้วปรากฏร่องรอยความสับสนตรงใบหน้า

เข้าใจ เข้าใจ? มันหมายความว่ายังไง?

ทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันแน่?

เฉินยู่ซานตระหนักว่าด้วยความสามารถของเธอ เธอไม่มีทางเข้าใจบทสนทนาของพวกเขา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหมดหวังกับความสามารถทางคณิตศาสตร์ของตนเอง

บางที...ที่จริงแล้วฉันเป็นแค่นักเรียนแย่ๆ คนหนึ่ง?

ถังจื้อเหว่ยได้ยินคำตอบของลู่โจวแล้วหัวเราะ เขาวางชอล์กกลับลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังแล้วนั่งลง เขาเปิดกระติกสุญญากาศแล้วดื่มชาที่เตรียมมา จากนั้นเขาก็ค่อยๆ พูด "เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ? งั้นทำไมเธอไม่เขียนขั้นตอนนี้ให้เสร็จล่ะ?"

เข้าใจ? บ้านคุณสิ!

ตอนที่ฉันเขียน คุณก็ยืนอยู่แบบนั้นหยั่งกับคนโง่ คุณไม่ได้จดด้วยซ้ำ ถ้าคุณเข้าใจจริงๆ ฉันจะกินถ้วยนี้เลย!

ลู่โจวเห็นสีหน้าของถังจื้อเหว่ยแล้วก็เข้าใจ ศาสตราจารย์กำลังสงสัยว่าเขาสนใจจริงๆ รึเปล่า ศาสตราจารย์กำลังทดสอบเขา!

ลู่โจวไม่รู้ว่าเขาควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

สาบานต่อพระเจ้าเลย! ผมเข้าใจจริงๆ !

แถมเขาไม่รู้ด้วยว่าทำไม เมื่อศาสตราจารย์ถังกำลังแก้โจทย์บนกระดาน สูตรบนกระดานถึงให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก มันเหมือนกับว่าเขาเคยเห็นสูตรนี้มาก่อน แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน

บางทีมันอาจเป็นเพราะเขาแลกเปลี่ยนแต้มทั่วไปของระบบเป็นความรู้แล้วมันครอบคลุมถึงข้อมูลนี้? หรือมันอาจเป็นเพราะค่าประสบการณ์ทางคณิตศาสตร์ของเขามันเพิ่มขึ้น เซนส์ด้านคณิตศาสตร์ของเขาจึงเพิ่มขึ้นตามไปด้วย?

พูดง่ายๆ ก็คือเขาเข้าใจแล้วจริงๆ

ลู่โจวไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัด แต่เห็นได้ชัดว่าศาสตราจารย์ถังไม่ได้วางแผนจะแก้โจทย์นี้ ศาสตราจารย์ถังมองดูเขาลงมืออย่างสบายๆ เขาไม่อาจทำลายโอกาสประสบความสำเร็จในการส่งวิทยานิพนธ์ในเทอมต่อไปได้

ด้วยรอยยิ้มมั่นใจ ลู่โจวเดินไปที่กระดานดำพร้อมกับชอล์กในมือ

คิ้วของศาสตราจารย์ถังเลิกขึ้นเพราะเขาคิดว่าไม่มีทางเลยที่เจ้าหนูนี่จะทำขั้นตอนนี้ได้

ไม่มีทาง

ไม่มีทางแน่นอน!

แม้ว่าเขาจะเขียนขั้นตอนพิสูจน์ส่วนใหญ่ไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายของการพิสูจน์ก็ไม่ใช่สิ่งที่นักศึกษาน้องใหม่จะทำได้! แม้แต่นักศึกษาปริญญาโทก็ต้องพิสูจน์หลายต่อหลายครั้งกว่าพวกเขาจะเข้าใจ!

แต่ชายคนนี้! ตอนที่เขาบรรยาย ชายคนนี้ไม่ได้จดด้วยซ้ำ!

เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ จากความประหลาดใจตอนแรกของศาสตราจารย์ถังก็กลายเป็นตกใจในไม่ช้าก่อนจะกลายเป็นความรู้สึกยอมรับ

ความกังขาทั้งหมดที่เขามีเป็นเหมือนหิมะในฤดูใบไม้ผลิ มันละลายทันทีเมื้อแสงแดดสาดส่องลงมา

หลังจากลู่โจวเขียนบรรทัดสุดท้ายลงบนกระดาน เขาก็หันกลับมามองศาสตราจารย์ถัง ศาสตราจารย์ถังพยักหน้าให้เขาเป็นการยอมรับแล้วกล่าว "ไม่เลว...เขียนได้ดี"

ไม่กี่ขั้นตอนสุดท้ายแตกต่างจากวิธีของเขาเล็กน้อย มันยุ่งยากกว่าเล็กน้อย แต่มันก็ยังค่อนข้างซับซ้อน นี่แสดงให้เห็นว่าลู่โจวไม่เพียงแต่จะเข้าใจที่เขาพูดเท่านั้น แต่ลู่โจวยังรวมความคิดของตนเองลงไปด้วย

ความสามารถนี้ล้ำค่ามาก

กลายเป็นว่าเขาตัดสินผิด...

"ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของอาจารย์ ถ้าผมทำคนเดียว ผมคงไม่มีทางแก้โจทย์ได้ถึงขั้นตอนนี้..." ลู่โจวยิ้มเชิงขอโทษ

ในส่วนนี้เขาไม่ได้โกหก ขั้นตอนของระบบคำนวณมีการใช้ 'a=b' บ่อยมาก แต่มันก็ไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจนว่าทำไม a ถึงเท่ากับ b

เขาถามศาสตราจารย์ถังเกี่ยวกับคำอธิบายที่ถูกต้องของส่วนนี้

"ไม่จำเป็นต้องถ่อมตน อาจารย์ดูระดับของเธอออก" ศาสตราจารย์ถังกล่าว เขาปิดฝาขวดสุญญากาศแล้วถามต่อ "เธออยู่คลาสไหน?"

"ผมลู่โจว คลาสหนึ่ง ปีหนึ่ง" ลู่โจวตอบอย่างตรงไปตรงมา

"ลู่โจว..." ศาสตราจารย์ถังทวนชื่อซ้ำหลายครั้งราวกับว่าเขาพยายามจำชื่อนี้เอาไว้

กลายเป็นว่านักศึกษาคนนี้ชื่อลู่โจว...

เฉินยู่ซานนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอแอบฟังแล้วพยักหน้า ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง และเธอก็รู้ทันที

ปีหนึ่ง?!!!