ระบบปั้นอัจฉริยะ

ตอนที่ 51 แรงบันดาลใจฉับพลัน

มันปลายเดือนสิงหาแล้ว ไม่นานทางมหาวิทยาลัยจะเริ่มต้อนรับนักศึกษาใหม่

นักศึกษาปีสี่ที่สอบซ่อมเสร็จลากกระเป๋าเดินทางและกำลังจะก้าวเข้าสู่สังคม พวกเขาโบกมือลาชีวิตวัยรุ่นของตนเอง กลุ่มนักเรียนมัธยมปลายที่พึ่งจบใหม่ก็กำลังไหลบ่าเข้าสู่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยเพื่อเริ่มต้นชีวิตวัยรุ่นบทใหม่

ไม่นานมันก็เป็นช่วงเวลาที่มีชีวิตชีวาที่สุดของปี

สมาชิกสโมสรนักศึกษากลับมามหาวิทยาลัยแล้ว พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการประชุมต้อนรับนักศึกษาใหม่

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ร่วมการประชุม แต่ลู่โจวก็ยุ่งเช่นกัน เขาถือใบปลิวกองใหญ่และกำลังจะเริ่มทำงานเก่าของตน

เขากำลังจะแจกใบปลิวใบแรก แต่แล้วจู่ๆเขาก็ถูกหยุดเพราะรองประธานสภานักศึกษา

หลินอวี่เซียงจ้องมองใบหลิวของลู่โจวด้วยความสงสัย เธอถาม "คุณกำลังทำอะไร?"

ลู่โจวมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเมื่อเขาตระหนักว่าเขาถูกจับได้

"เอ่อ ผมแจกใบปลิวที่นี่ไม่ได้เหรอ?"

หลินอวี่เซียงกล่าวอย่างไร้เดียงสา "ต่อให้ฉันแกล้งหลับตาข้างนึง เดี๋ยวมันก็ถูกสมาชิกสภานักศึกษาคนอื่นเจออยู่ดี"

นี่เป็นปัญหา...

ลู่โจวกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี หลินอวี่เซียงก้าวเข้ามาแล้วมองดูใบปลิว

"แอปพลิเคชันCampus train? ว้าว ฉันไม่รู้เลยว่าคุณเขียนโปรแกรมเป็นด้วย คุณเขียนด้วยตัวเองเหรอ?"

เฮ้ คุณอยู่ใกล้ฉันเกินไปแล้ว...

ลู่โจวค่อยๆขยับถอยหลังไปครึ่งก้าวแล้วถาม "ใช่ ทำไม?"

"ทำไมคุณไม่โพสต์ลงเว็บบอร์ดเทียปาของมหาวิทยาลัยล่ะ? นักศึกษาที่มามหาวิทยาลัยแล้วคงไม่ต้องใช้แอปพลิเคชันซื้อตั๋วหรอกใช่ไหม?" หลินอวี่เซียงชี้แจง

คุณคิดว่าฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้เหรอ?

ลู่โจวกล่าวอย่างไม่เต็มใจ "...มันถูกแบนเพราะมันถูกตั้งสถานะเป็นโฆษณา"

แววตาของหลินอวี่เซียงเป็นประกาย เธอตบกำปั้นใส่ฝ่ามือ

"โอ้ เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะจัดการให้เอง"

ลู่โจวประหลาดใจ "จัดการ?"

หลินอวี่เซียงม้วนผมเล่น เธอยิ้มแล้วพยักหน้า "ใช่แล้ว! เว็บบอร์ดเทียปาของมหาวิทยาลัยถูกจัดการโดยสภานักศึกษา บัญชีแอดมินถูกใช้โดยประธานสภา ฉันแค่เล่าสถานการณ์ของคุณให้เขาฟัง ฉันจะช่วยปักหมุดกระทู้ให้คุณสักสองสามวัน เอ้อ ส่ง QR โค้ดหรือไฟล์ APK มาสิ ฉันได้ยินมาว่าบนเทียปานักศึกษาโพสต์ปัญหาเรื่องแท็กซี่กันหลายคนเลย"

ลู่โจวประหลาดใจ

"จริงเหรอ...ขอบคุณมาก!"

หลินอวี่เซียงยิ้ม "ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน ฉันควรขอบคุณคุณมากกว่า"

นี่คือ...

พลังของการมีคอนเนคชั่น?

เธอเป็นแค่เจ้าหน้าที่สภาปกติในปีแรก แต่ตอนนี้เธอเป็นรองประธานสภานักศึกษา

ลู่โจวมองเธอที่กำลังเดินไปแล้วอดคิดไม่ได้

ผู้หญิงที่น่ากลัว...

แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันก็รู้สึกขอบคุณ!

ตอนแรกเขาค่อนข้างโกรธเพื่อนร่วมทีมที่ไร้ประโยชน์คนนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะบ่นแล้ว

เดี๋ยวนะ...

ลู่โจวสะดุด เขาเหมือนจะคิดอะไรออก

นักศึกษาจำนวนมากกำลังถามถึงแท็กซี่...

กลุ่มเป้าหมายของแอปพลิเคชัน Campus Train คือนักศึกษา

"การหาแท็กซี่เป็นปัญหา มันไม่ใช่แค่แท็กซี่..." ลู่โจวคิด ตอนที่เขามามหาวิทยาลัยครั้งแรก เขาหลงทางด้วย เขาเริ่มคิดถึงปัญหานี้อย่างจริงจัง "มันเป็นไปได้ที่จะเพิ่มเส้นทางของนักศึกษาลงในหน้าอินเตอร์เฟสหลักของแอปพลิเคชันและมีตัวเลือกการออกจากมหาวิทยาลัยและการมามหาวิทยาลัย ฟีเจอร์นี้จะช่วยให้นักศึกษาใหม่ซื้อตั๋วและยังมอบเส้นทางเดินทางที่สั้นที่สุดให้แก่พวกเขา"

"แต่จากนั้นฉันจะต้องรวบรวมข้อมูลจากสถานีขนส่งใหญ่ๆ...เดี๋ยวนะ ฉันสามารถรวบรวมข้อมูลโดยตรงจากแผนที่บุคคลที่สาม ไป่ตู้เกาเต๋อมีระบบขนส่ง! ฉันลืมไปได้ยังไง!"

ยิ่งลู่โจวคิดเท่าไหร่ แววตาเขาก็เปล่งประกายมากเท่านั้น

ตอนนี้นักศึกษาไม่ได้เดินทางโดยรถบัสกับรถไฟใต้ดินเท่านั้น พวกเขาจะเลือกเดินทางโดยรถยนต์ด้วยเช่นกัน หลังจากลงจากรถไฟ นักเรียนหลายคนก็จะเลือกเดินทางแบบคาร์พูล และส่วนใหญ่จะถูกแท็กซี่เถื่อนที่ไม่มีใบอนุญาตหว่านล้อมชักชวนให้ขึ้นรถ

ถ้าเขาใช้แอปพลิเคชันของเขารวบรวมหมายเลขรถไฟของผู้ใช้ ข้อมูลเดินทาง และจำนวนนักศึกษาของมหาวิทยาลัยต่างๆ จากนั้นเขาก็จะสามารถรวมทีมนักศึกษาเพื่อมาด้วยกันใช่ไหม?

แม้ว่านักศึกษาจะไม่อยากคาร์พูล แต่พวกเขาก็ยังสามารถหากลุ่มนักศึกษาคนอื่นเพื่อเดินทางร่วมกัน

การเดินทางมามหาวิทยาลัยนั้นง่ายมาก โรงเรียนมัธยมหลายแห่งมีเส้นทางรถไฟใต้ดินตรงมายังมหาวิทยาลัย อย่างไรก็ตามการออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อกลับบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาลงจากรถไฟในบ้านเกิด ถ้ามีความจำเป็นต้องคาร์พูล นักศึกษาก็จะสามารถคาร์พูลกับนักศึกษาคนอื่น มันก็ยังดีกว่าร่วมรถกันคนแปลกหน้า

ในประเทศมีมหาวิทยาลัยกี่แห่ง?

มีจำนวนนักศึกษากี่คน?

แม้ว่าเขาจะเข้าถึงส่วนแบ่งตลาดแค่ครึ่งเดียว แต่จำนวนผู้ใช้ก็ยังเป็นจำนวนมหาศาล

นอกจากนี้ตำแหน่งของกลุ่มนักศึกษาจะถูกระบุอย่างแม่นยำและมูลค่าของมันจะจินตนาการไม่ได้เลย

ลู่โจวเลิกลังเล เขากลับหอพักทันทีแล้วเริ่มเขียนอัปเดตเวอร์ชันศูนย์จุดหนึ่งสอง

[ระหว่างการอัปเดทใหญ่ แอปพลิเคชันจะจดจำ มหาวิทยาลัยของผู้ใช้และข้อมูลรถไฟ ถ้าผู้ใช้เชื่อมโยงข้อมูลมหาวิทยาลัยในขณะนั่งอยู่บนรถไฟ ผู้ใช้จะรู้ว่ามีนักศึกษาคนอื่นกี่คนที่นั่งรถไฟขบวนเดียวกันที่กำลังใช้แอปพลิเคชัน Campus Train ตัวนี้]

[เพิ่มฟีเจอร์เพื่อน ข้อความ คาร์พูล แจ้งเตือนเส้นทางการเดินทาง...นี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ ฉันสามารถเพิ่มกลุ่มแชทเพื่อเพิ่มการใช้งานของผู้ใช้เช่นกัน แม้งานนี้ค่อนข้างหนัก มีปัญหามากมายเข้ามาเกี่ยวด้วย ฉันต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ทีหลัง]

[เนื่องจากฉันต้องเปลี่ยนแปลงโค้ดหลัก จำนวนงานที่ต้องทำจึงเยอะมาก ควบคู่กับการเพิ่มฟีเจอร์ย่อยให้นักศึกษา อินเตอร์เฟสผู้ใช้จึงต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด]

เพื่อย่นเวลา ลู่โจวจึงใช้หนึ่งร้อยห้าสิบแต้มทั่วไป เขาส่งมอบโค้ดส่วนยากๆ ให้ระบบแก้ไข จากนั้นเขาก็ก๊อปปี้โค้ดจากความจำลงในแอปพลิเคชัน ในที่สุดเขาก็ทดสอบความเสถียรขั้นสุดท้ายก่อนสิ้นเดือนสิงหา

แต้มทั่วไปเขาเหลือเจ็ดร้อยห้าสิบห้าแต้ม

"อัปโหลดการอัปเดต..." ลู่โจวพึมพำ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกล่าว "การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน ฉันหวังว่าฉันจะทำให้มันโดดเด่นเหนือแอปพลิเคชันอื่นๆได้"

เขามองดูตัวเลขดาวน์โหลด มันมีเพียงสิบห้าดาวน์โหลดเท่านั้น

ลู่โจวพยายามปลอบใจตัวเอง ยอดดาวน์โหลดเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนสองเท่าจากเวอร์ชันศูนย์จุดหนึ่งหนึ่งอาจกล่าวได้ว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เขาส่งลิงค์ให้หลินอวี่เซียงเพื่อให้เธอเอาไปโพสต์บนเทียปาของมหาวิทยาลัยในวันนี้ หลังจากนี้จำนวนผู้ใช้ของเขาจะเพิ่มขึ้นแน่นอน

"เอ้อ ถ้าฉันโฆษณาบนเทียปาได้ ทำไมฉันไม่ลองโฆษณาบนแพลตฟอร์มอื่นล่ะ?"

จู่ๆ ลู่โจวก็จำได้ว่าเขาลงทะเบียนบัญชีเว่ยป๋อระหว่างต่อสู้กับจูฟางไฉ

เขาล็อกอินเข้าสู่ระบบโดยไม่ลังเล

เชี่ย?

ฉันได้รับผู้ติดตามเพิ่มอีกหนึ่งหมื่นคน?

ลู่โจวมองจำนวนผู้ติดตามแล้วเขาก็ประหลาดใจ

จากนั้นเขาก็มองข้อความส่วนตัว แล้วขมวดคิ้ว

เขาคลิกดูแล้วไม่แปลกใจเลย ทุกคนต่างก็ขอข้อมูลติดต่อของเขาหรือขอให้เขาเขียนวิทยานิพนธ์ให้

บัดซบ! คนพวกนี้จะไม่เสนอราคาให้ฉันสักหน่อยเหรอ?

แล้วจะให้ฉันเขียนวิทยานิพนธ์ให้?

ทำไมพวกเขาถึงไม่จริงใจเลย!

ลู่โจวส่ายหน้า เขาเขียนโพสต์เว่ยป๋อพร้อมกับแนบลิงก์