ระบบปั้นอัจฉริยะ

ตอนที่ 22 ท่าทางการเขียนวิทยานิพนธ์ที่ถูกต้อง

เมื่อพูดถึงวิธีที่คนส่วนใหญ่เขียนวิทยานิพนธ์ ลู่โจวแตกต่างจากคนอื่น ปัญหาทั้งหมดของเขาแก้ไขได้ด้วยการถามระบบ ดังนั้นการหยิบยกความคิดที่เหมาะสมจึงสำคัญกว่าการเข้าใจความคิดด้วยตนเอง

ดังนั้นคีย์หลักอยู่ที่การเลือกหัวข้อ

เกณฑ์การเลือกหัวข้อของลู่โจวจึงเรียบง่ายมาก

เนื่องจากเขาจะกลายเป็นโคลนถล่มในโลกวิชาการ งั้นเขาก็ต้องหาหัวข้อที่ง่ายที่สุดมาเขียนวิทยานิพนธ์! และวารสารที่ส่งได้ง่ายที่สุด!

สิ่งที่คู่ควรแก่การกล่าวถึงก็คือ ในฐานะเอกวิทยาศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองในคณะวิศวกรรม การหาวารสารง่ายๆ ส่งนั้นค่อนข้างง่าย

เช่นเดียวกับคณิตศาสตร์วิธีแก้โจทย์แบบใหม่เพื่อพิสูจน์ทฤษฎี สามารถตีพิมพ์เป็นวิทยานิพนธ์ ในสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ แม้แต่อัลกอริทึมแบบใหม่ก็ตีพิมพ์เป็นวิทยานิพนธ์ได้

สิบสามปีก่อน ในการสัมภาษณ์ผู้ก่อตั้งคานอะคาเดมี่ เขากล่าวว่าวิทยานิพนธ์ทางวิชาการในวงการไอที เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ นั้นไร้ค่า' และมีวิทยานิพนธ์ของปริญญาเอกมากแค่ไหนที่ถูกใช้จริง? ยักษ์ใหญ่ในซิลิคอนแวลลีย์ นับร้อยเห็นด้วยกับเขา

แน่นอนว่าเขาถูกวิพากษ์วิจารณ์มากมาย

คำแถลงนี้ค่อนข้างลำเอียง แต่มันสะท้อนถึงปัญหาจากด้านข้างเช่นกัน

ความปลอดภัยของข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตและโครงข่ายประสาทเทียมถือเป็นบรรทัดฐาน นอกจากนี้ข้อมูลขนาดใหญ่และคลาวด์คอมพิวติงกลายเป็นพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด ปัญญาประดิษฐ์นั้นยุ่งเหยิงมากกว่านั้นอีกเมื่อคนธรรมดามาเข้าร่วมการสนทนา ยิ่งกว่านั้นมันไม่ใช่แค่ในประเทศ ต่างประเทศก็เหมือนกัน มันเป็นปัญหาที่พบได้ทั่วไปสำหรับคนหนุ่มสาวที่อยู่ในสาขานี้

ลู่โจวพิจารณาปัจจัยเหล่านี้ ดังนั้นสุดท้ายเขาจึงเลือกสาขาปัญญาประดิษฐ์

แน่นอนสาขาปัญญาประดิษฐ์นั้นใหญ่มาก ตั้งแต่วิดีโอเกมไปจนถึงแปรงสีฟันไฟฟ้าความถี่อัตโนมัติ พูดตรงๆ สิ่งเหล่านี้หลอมรวมเข้ากับสังคมแล้ว มันก็แค่ว่ามันเจาะลึกอยู่ในสังคมแค่ไหน

ลู่โจวคิดสักพักแล้วพิมพ์ลงไปในเวิร์ด

[การประยุกต์ใช้ปัญญาประดิษฐ์ในระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์]

จากระบบ GPS ในโทรศัพท์ไปจนถึงระบบการขับเคลื่อนอัตโนมัติ (autopilot) จากการควบคุมจราจรไปจนถึงระบบนำทางของอากาศยานไร้นักบิน

เขาเลือกอย่างหลัง มันเหมาะกับแนวคิดที่เกิดขึ้นใหม่ของระบบนำทางของอากาศยานไร้นักบิน

แน่นอนสาขานี้ก็ยังกว้างขวางมาก อย่างไรก็ตามเขาไม่กังวลเพราะเขามีเก้าวิทยานิพนธ์ที่ต้องส่ง!

มันเหมือนกับการเทน้ำลงในมหาสมุทรแห่งวิชาการ เขาวางแผนแบ่งมันเป็นเก้าส่วนด้วยสายยางแล้วค่อยๆ เทน้ำลงท่อ

ดังนั้นนิ้วเขาจึงเคาะคีย์บอร์ดแล้วเขียนต่อ

[วิเคราะห์อัลกอริทึมพิกเซลจากปัญญาประดิษฐ์]

[อัลกอริทึมที่เหมาะสมที่สุดเพื่อการรู้จำรูปภาพแบบไดนามิกจากปัญญาประดิษฐ์]

[วิธีวัดขนาดร่างกายมนุษย์โดยอัตโนมัติจากปัญญาประดิษฐ์]

[อัลกอริทึมปัญญาประดิษฐ์เพื่อรวบรวมที่อยู่อัตโนมัติ]

[ปัญญาประดิษฐ์...]

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่แค่ต้องทำให้หัวข้อสมบูรณ์ เขายังต้องเขียนบทคัดย่อเพื่ออธิบายรายละเอียดของหัวข้อ เพราะยังไงบอทของวิดีโอเกมและจาวีส ของไอรอนแมนต่างก็เป็นปัญญาประดิษฐ์ประเภทเดียวกัน ลู่โจวไม่คิดหรอกว่าระบบจะเข้าใจความแตกต่างของทั้งสองอย่างนี้อย่างถูกต้อง

ด้วยเหตุนี้ไม่เพียงแต่เขาต้องเขียนรายละเอียดของความคิดอย่างชัดเจนเท่านั้น สิ่งนี้ต้องไม่ปรากฏในวิทยานิพนธ์ด้วย

กว่าเขาจะทำทั้งหมดเสร็จ ห้องสมุดก็ใกล้ถึงเวลาปิดแล้ว

เขาลากเอกสารทั้งหมดลงในโฟลเดอร์เดียวกับโฟลเดอร์ที่มีวิทยานิพนธ์คณิตศาสตร์ ลู่โจวเหยียดหลังพิงเก้าอี้ เขาคิดย้อนกลับไปตอนที่เขียนวิทยานิพนธ์ฉบับแรกแล้วเริ่มพูดในใจ

"ระบบ ประเมินราคาของวิทยานิพนธ์ให้ฉันหน่อย"

ระบบให้คำตอบมาอย่างรวดเร็วมาก

[ทั้งหมด สิบคำถาม ราคารวม : สองร้อยสิบแต้มทั่วไป ท่านต้องการยืนยันคำสั่งซื้อหรือไม่?]

ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยคำถามละ ยี่สิบเอ็ดแต้มทั่วไป หลังจากนี้เขาจะเหลือแค่ หนึ่งร้อยยี่สิบห้าแต้มทั่วไปเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาจะได้รับ แปดร้อยแต้มทั่วไปเมื่อภารกิจสำเร็จ ไม่ต้องพูดถึงรางวัลเพิ่มเติมเมื่อเขาได้เกรด S นี่มันคุ้มค่า!

"ยืนยันคำสั่งซื้อ!"

ลู่โจวหลับตา ไม่นานก็เกิดไฟฟ้าช็อตแล่นตั้งแต่กระดูกสันหลังขึ้นไปจนถึงสมอง ตามมาด้วยกระแสข้อมูลจำนวนมหาศาล

แม้ว่าแต้มประสบการณ์วิทยาการสารสนเทศของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่หลังจากได้รับข้อมูลใหม่นี้ เขาก็เข้าใจปัญญาประดิษฐ์ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

การซื้อความรู้ด้วยแต้มทั่วไปก็คือวิธีการเรียนรู้เช่นกัน อย่างไรก็ตามมันง่ายกว่าการศึกษาด้วยตนเองอย่างมาก

แน่นอนมันยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าเขาจะย่อยสลายข้อมูลนี้โดยสมบูรณ์

อย่างไรก็ตามมันเพียงพอแล้วสำหรับการเขียนวิทยานิพนธ์!

ลู่โจวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วลืมตา แววตาเขาลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

วิทยานิพนธ์สิบฉบับ

เขาจะใช้เวลาอย่างมากหนึ่งเดือน

เขาจะทำมันให้สำเร็จ!

...

วันต่อมาลู่โจวบังคับตัวเองให้ตื่นแต่เช้า เขาล้างหน้าแปรงฟันแล้วสวมเสื้อผ้า จากนั้นเขาก็ออกจากห้องนอน

เนื่องจากโต้รุ่งตลอดทั้งคืน มันจึงมีรอยคล้ำอยู่ใต้ตา เขาลืมนับไปแล้วว่าระหว่างไปโรงอาหารเขาหาวไปกี่สิบครั้ง

"ลู่โจว!"

เฉินยู่ซานสะพายกระเป๋าและมายืนอยู่ใกล้ๆ เธอยิ้มแล้วกล่าวสวัสดี เมื่อเธอสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ดวงตา เธอก็กล่าว "ว้าว นายไปได้ตาแพนด้านี้มาจากไหน?"

"ผมได้มาจากสวนสัตว์... มุกนี้ฝืดมาก มันไม่ตลกเลย" ลู่โจวกล่าวขณะหาวไปอีกหนึ่งที

หน้าตาของเฉินยู่ซานดูเหมือนปกติ แว่นตาหนาเตอะพร้อมกับผมหางม้าดำสลวย จะว่าไปเขาเคยเห็นเธอแต่งหน้าสวมคอนแทคเลนส์เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ในยุคที่แม้แต่เด็กผู้หญิงก็เริ่มแต่งหน้า ผู้หญิงประเภท'ธรรมชาติ'แบบนี้หาได้ยากมาก

พวกเขาเดินไปด้วยกัน

เฉินยู่ซานถาม "วันนี้นายไม่ไปห้องสมุดเหรอ?"

ลู่โจวคิดสักครู่ก่อนจะกล่าว "ผมอาจไปตอนบ่าย ผมต้องไปติวเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ก่อน"

"ว้าว การแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์" เฉินยู่ซานกล่าว เธอพยักหน้าแล้วกล่าวจากประสบการณ์ "เงินรางวัลการแข่งขันนี้ค่อนข้างสูง มันจะเป็นประโยชน์ต่อหน้าที่การงานในอนาคตของนายมาก ฉันเอาใจช่วยนะ!"

"คุณเคยเข้าร่วม?"

"นายพูดเรื่องอะไร? ฉันได้อันดับสอง ฉันทำให้ผู้ชมประหลาดใจด้วยความแข็งแกร่งของฉัน!" เฉินยู่ซานกล่าวและยักคิ้วด้วยความพึงพอใจ เธอเอามือกดหน้าอกแล้วกล่าว "ถ้านายไม่เข้าใจอะไร มาขอความช่วยเหลือจากฉันได้ตามสบาย!"

"เจ๋งไปเลย" ลู่โจวตอบอย่างขอไปที

ฉันเดาว่าการแข่งขันการสร้างแบบจำลองครั้งนี้คงไม่สนใจทักษะคณิตศาสตร์ของคุณหรอก...

มันคงยากไปหน่อย

ขณะที่ลู่โจวกำลังคิด เฉินยู่ซานก็เดินมาหยุดอยู่หน้าเขา

"รอเดี๋ยว อย่าพึ่งขยับ"

"หือ?"

เฉินยู่ซานหันหลังไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเอาทิชชูออกมา

ลู่โจวสับสน เธอเดินเข้ามาสองก้าวแล้วมองดูลู่โจวด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นจู่ๆ เธอก็เอื้อมแขนมาเช็ดหน้าเขา

"อ่า น่าขยะแขยง นายไม่สนใจเลยเหรอ? นายไม่ล้างตาก่อนออกจากหอพักเหรอ?" เฉินยู่ซานกล่าวแล้วทิ้งทิชชู่ลงถังขยะ

เชี่ย?

ใบหน้าของลู่โจวเป็นสีแดงทันทีและเขาก็ไม่ง่วงอีกต่อไป

มันไม่ใช่เพราะเขาเขิน

แต่มันเป็นเพราะ...

เขาเดินไปเดินมาตลอดทั้งวันพร้อมกับขี้ตาอันใหญ่บนใบหน้า?

หน้าของลู่โจวดูฝืดๆ เขาถามอย่างเงียบๆ "มัน... ไม่ชัดใช่ไหม?"

เฉินยู่ซานหัวเราะ "ไม่เป็นไร มันเห็นไม่ชัดขนาดนั้น แต่ฉันแนะนำให้นายไปล้างหน้าในห้องน้ำก่อนเข้าห้องเรียน"

เชี่ย! ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย!

ลู่โจวเดินเข้าห้องน้ำทันที เขาล้างหน้าแล้วถูอย่างหนักหลายครั้ง

...

หลังจากล้างหน้าเสร็จ เขาก็รู้สึกสดชื่น

ลู่โจวเดินเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าเปียกชุ่ม เขาเดินเข้ามาแล้วคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ข้างใน

เขานั่งแถวหน้าแล้วทักทายเขา

"มอนิ่ง"

หวังเสี่ยวตงเห็นลู่โจวแล้วไม่ได้เปลี่ยนสีหน้ามากนัก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวสวัสดี จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านหนังสืออีกครั้ง

อาทิตย์หน้าเป็นการสอบภาษาอังกฤษของทุกมหาลัย มีเพียงคนอย่างลู่โจวที่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษระดับสี่ทั้งเล่มเสร็จราวกับสัตว์ประหลาดเท่านั้นที่ไม่กังวลกับการสอบ สุดท้ายแล้วไวยากรณ์และคำศัพท์ของข้อสอบอยู่ในระดับสี่ ดังนั้นเขาจึงต้องอ่านหนังสือระดับสี่เล่มเดียวเท่านั้น เขาอาจไม่ได้คะแนนสูง แต่สัก แปดสิบคะแนนมันไม่มีปัญหาสำหรับเขาเลย

การนั่งอยู่ที่นี่นั้นน่าเบื่อ แต่การคุยกับนักศึกษาหวังน่าเบื่อยิ่งกว่า ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเริ่มอ่านข้อมูลเมื่อวาน ด้วยข้อมูลเหล่านี้ เขาค่อยๆ ย่อยสลายความรู้ในหัวที่รับมาเมื่อคืน

โชคดีที่โปรแกรมปัญญาประดิษฐ์ส่วนใหญ่เขียนด้วยภาษาซี++ เพราะภาษานี้มีระดับความเป็นอิสระสูง ส่วนภาษา Python นิยมใช้เขียน shell มากที่สุด ยกตัวอย่างระบบการเรียนรู้ของปัญญาประดิษฐ์รุ่นแรก DistBelief เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของ AI ที่เขียนในภาษาซี

มีภาษาโปรแกรมเดียวเท่านั้นที่ลู่โจวรู้จักนั่นก็คือภาษาซี ดังนั้นมันจึงไม่ยากสำหรับเขาที่จะเข้าใจความรู้นี้

ถ้ามีคนถามเขาว่าเขาเขียนวิทยานิพนธ์เหล่านี้ได้อย่างไร เขาก็ยังเขียนมันได้สองสามบรรทัด

ขณะที่ทั้งสองยุ่งอยู่กับกิจกรรมของตนเอง มันก็ถึงแปดโมงอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น อาจารย์ผู้สอนการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ หลิวเซี่ยงผิง ก็เดินเข้ามาในห้องเรียน