เสน่หามายา

โมเน่ต์เจ็บใจสุดท้ายพ่อก็เข้าข้างมันอยู่ดี สรัลขอร้องให้จบแค่ตรงนี้ แล้วหันไปบอกกับปรานีว่าถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อก็ช่วยทำตัวให้ดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง แล้วไม่ต้องเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องไปพูดให้โมเน่ต์ฟัง ถ้าเธอมีเรื่องคับข้องใจอะไรมากก็มาบอกตนได้หรือบอกเพลงพิณก็ได้ ปรานีจำต้องรับคำทั้งที่ยังเจ็บใจเพลงพิณไม่หาย โมเน่ต์น้อยใจพ่อเดินหนีออกไปเลย โดยมีปรานีตามไปติดๆ เพลงพิณถอนใจหันมาทางสรัล

“เพลงยอมรับนะคะว่าโกรธ เลยพูดจากวนอารมณ์ใส่โมเน่ต์ไปบ้าง แต่เพลงไม่เคยคิดร้ายกับโมเน่ต์”

“ผมรู้ว่าคุณเป็นคนอย่างไร” สรัลยิ้มให้เพลงพิณซึ่งยิ้มตอบอย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก

ooooooo

ปรานียังคงทำตัวเป็นอริกับเพลงพิณ เช้านี้แทนที่จะเตรียมอาหารไว้ให้เหมือนเช่นทุกวัน กลับมีแค่โถข้าวกับน้ำปลาหนึ่งขวดตั้งอยู่ เพลงพิณไม่พอใจมากตรงไปที่ครัวทันที โดยมีแดเนียลคว้าขวดน้ำปลาเดินตาม...

ไม่นานนัก เพลงพิณมายืนประจันหน้ากับปรานี ถามเสียงเข้มว่าทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่

“อะไรคะ!!...อ้อ มื้อเช้าวันนี้คุณโมเน่ต์อยากทานบนห้องก็จัดขึ้นไปให้แล้วค่ะ ดิฉันรับใช้นายอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง คุณเพลงพิณมีปัญหาอะไรไม่ทราบ” ปรานีลอยหน้าน่าตบ

“คุณตั้งใจจะบอกว่าฉันไม่ใช่เจ้านายคุณอย่างนั้นเหรอ” เพลงพิณจ้องหน้าปรานีอย่างเอาเรื่อง เธอกลับนิ่งไม่ตอบยิ่งทำให้เพลงพิณโกรธที่ถูกท้าทาย ในเมื่อเจ้านายอย่างตนไม่ได้กินมื้อเช้า คนใช้อย่างปรานีก็ไม่ควรจะได้กินอาหารก่อนเจ้านาย ตรงเข้าไปเอาอาหารของปรานีที่วางอยู่บนโต๊ะเทลงพื้น แล้วเตือนให้สำเหนียกว่าเธอเป็นแค่แม่บ้านที่รับเงินเดือนจากตนเองเท่านั้น อย่าได้ริอ่านมาตีเสมอ

“ทำตัวลามปามเป็นขี้กลากก็เลยต้องราดด้วยทิงเจอร์ไงค้าคุณปรานี หรือจะราดด้วยน้ำปลา” ด่าจบแดเนียลกระแทกขวดน้ำปลาในมือลงบนโต๊ะ เพลงพิณประกาศกร้าว ต่อจากนี้ไปตนดูแลที่นี่ ถ้าใครมีปัญหามาก อึดอัดมากก็ให้ลาออกไป ปรานีได้แต่มองตาม

เพลงพิณที่เดินจากไปกับแดเนียลด้วยความแค้นสุดๆ...

ขณะที่เพลงพิณตอบโต้ปรานีที่คิดจะป่วนตัวเองอย่างเจ็บแสบ อลิสตามไปป่วนสรัลถึงที่ทำงาน เนื่องจากรู้ว่าวันนี้มีประชุมบริษัท ชิงเข้าไปนั่งเก้าอี้ท่านประธานตัดหน้าเขา หวังจะหยามเขาต่อหน้าพนักงาน สรัลเชิญเธอตามสบาย สั่งให้มนัสชนกย้ายการประชุมไปที่ห้องประชุมเล็กข้างล่างแทน แล้วเดินนำพวกหัวหน้าแผนกออกไป ลีโอมองแม่อย่างต้องการคำตอบทำไมถึงทำแบบนี้

“ลูกลืมแล้วเหรอว่าแม่มีหุ้นเท่าๆกับพ่อ...แม่ไปคุยกับพ่อก่อนนะลีโอ” ว่าแล้วอลิสตามสรัลจนทันกัน

ตรงโถงทางเดิน วางมาดนางพญาทักทายพนักงานที่เดินผ่านไปทั่ว เขาอดหมั่นไส้ไม่ได้ ขอร้องให้เลิกทำท่าเป็นเจ้าของบริษัทได้แล้ว เพราะมันดูตลกมากกว่าน่านับถือ

“แล้วไม่ดีเหรอคะ คุณจะได้อารมณ์ดีก่อนที่เราจะคุยเรื่องเครียดๆกัน”