เสน่หามายา

“ใครอนุญาตให้แคทมายุ่งเรื่องส่วนตัวโซ่ คำว่าส่วนตัวน่ะเข้าใจไหม” จังหวะนั้น แบงก์โทร.เข้ามือถือของกัสโซ่ “อยากนั่งต่อก็นั่งไปนะ โซ่มีธุระ” พูดจบ

เขาลุกออกไปเลย แคทเจ็บใจที่เขาทิ้งกันหน้าตาเฉย

ooooooo

ปรานีเลวได้โล่ ตัวเองทำอะไรเพลงพิณไม่ได้ ยุแยงให้โมเน่ต์ไปจัดการแทน เล่าให้ฟังทั้งน้ำตาว่ายัยนั่นทำตัวกร่าง ไล่แป๊วออกจากงานโดยไม่มีเหตุผล แถมยังประกาศชัดเจนว่ามันเป็นนายหญิงของบ้านนี้

“สักวันถ้ามันไม่พอใจใครคงไล่ออกหมดบ้านแน่ค่ะ และป้าคงเป็นรายต่อไป”

โมเน่ต์หูเบาเชื่อที่ปรานีพูด ตามไปเล่นงานเพลงพิณ อีกทั้งยังพูดจาก้าวร้าว อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเมียพ่อของตนแล้วจะไล่คนนั้นคนนี้ออกได้โดยไม่มีเหตุผล แดเนียลทนไม่ไหวเถียงแทนเพลงพิณ

“จะไม่มีเหตุผลได้ยังไงคะคุณโมเน่ต์ ก็ในเมื่อยัยช้างนั่นมันลามปามใส่เพลงไม่หยุดหย่อน ไล่ออกอย่างเดียวก็ดีถมไปแล้วค่ะ ดีไม่ตบให้เลือดกบปาก

แถมไปด้วย”

“ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่คนในบ้านนี้ ถ้าอยากจะบ้าอำนาจก็ไปบ้าที่อื่น อ้อ หรือว่าที่ยืนเงียบๆเนี่ย เธอกำลังคิดจะไล่ฉันออกจากบ้านด้วยอีกคน” โมเน่ต์ต่อว่าเพลงพิณฉอดๆ คนถูกต่อว่าก็เลยกวนใส่

“เมื่อกี้นี้คุณว่าอะไรนะคะ อยากจะตามไปอยู่กับแม่คุณเหรอ อยากให้คนไปช่วยเก็บเสื้อผ้าให้หรือคะ”

โมเน่ต์ปรี๊ดแตก กล้าดีอย่างไรถึงมาไล่ เพลงพิณไม่ได้ไล่ แต่เธอเล่นฟังความข้างเดียวแล้วมาโวยวายแบบนี้ไม่เด็กไปหน่อยหรือ ความจริงเธอก็โตแล้วควรคุยกันด้วยเหตุผลจะดีกว่า ยิ่งเตือนเหมือนยิ่งราดน้ำมันลงบนกองไฟ ด้วยความเกลียดชังเพลงพิณที่แย่งความรักจากพ่อไปเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังได้แรงเสี้ยมจากปรานีเข้าไปอีก ทำให้โมเน่ต์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ขู่จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อ เพลงพิณรำคาญอยากฟ้องก็เชิญ

“คืนนี้แดเนียลจะค้างที่นี่ คุณปรานี...พรุ่งนี้จัดอาหารเช้าเพิ่มให้แดเนียลที่หนึ่งนะคะ”...

อลิสเจ็บใจที่เพลงพิณไล่แป๊วออก ประกาศกร้าวจะทำทุกวิถีทางไม่ให้นังนั่นมีความสุขกับสรัล...

ที่ร้านไวน์ ทันทีที่กัสโซ่เจอหน้าแบงก์ก็ต่อว่ายกใหญ่ที่หายหน้าไปจนทำให้ตนประสาทจะเสีย แบงก์อ้างที่หายหน้าไปเพราะต้องไปหาลูกค้าที่อื่นจะให้มาจมปลักอยู่แต่ที่นี่ไม่ได้ กัสโซ่สั่งให้เขาไปบอกเจ้านายของเขาว่าตนอยากร่วมงานด้วยโดยจะลงเงินห้าสิบล้านบาท เพื่อนสิบแปดมงกุฎสองคนของแบงก์ จับตามองจากอีกมุมหนึ่ง เห็นทั้งคู่จับมือกันเหมือนตกลงธุรกิจร่วมกันได้ จัดแจงชนแก้วฉลองล่วงหน้า...

สรัลกลับจากทำงานยังไม่ทันหายเหนื่อย โมเน่ต์เอาเรื่องที่ถูกเพลงพิณไล่ออกจากบ้านมาฟ้องและขอให้จัดการเธออย่างเด็ดขาด เพื่อความเป็นธรรม สรัลจึงเรียกอีกฝ่ายมาสอบถาม เพลงพิณปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาว่าไม่ได้ไล่ ตนไล่แค่แป๊วเนื่องจากพูดจาไม่ให้เกียรติกัน

ความจริงตนควรจะไล่ปรานีออกไปด้วยซ้ำ

“แต่เพราะเพลงให้เกียรติคุณอลิส เห็นว่าเป็นคนเก่าคนแก่ของเธอ”

“ไม่มีใครไล่ลูกนะโมเน่ต์ และใครก็จะมาไล่ลูกไม่ได้ด้วย”