สัมปทานหัวใจ

“ต่อให้ฉันขับเรือไปอยู่กลางทะเลท่ามกลางพายุรุนแรง คุณก็จะเสี่ยงชีวิตไปช่วยฉัน คุณเคยพูดไม่ใช่หรือ ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน คุณจะตามไปพาฉันกลับมา แม้แต่ตอนที่ฉันโดนข่าวเล่นงานว่าคบชู้ คุณก็ยังแก้ปัญหาให้ฉัน รสเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว เมื่อกี้คุณเองก็ห่วงฉันมาก หรือว่าฉันพูดผิด”

“ผมไม่อยากให้ใครมาตายบนเกาะผมมากกว่า”

“ไม่ต้องห่วงนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะพาลูกกลับภูเก็ตแต่เช้า ไม่อยู่ให้รำคาญหูรำคาญตาใคร”

“คิดจะมาก็มา จะไปก็ไป รวมหัวกันหลอกผมได้สนุกสินะ”

“ฉันเป็นคนขอให้คุณไผทกับคุณน้องช่วยเหลือ แล้วแอบนั่งเรือของไต๋จำนงมาขึ้นด้านหลังเกาะ ถ้าจะด่าก็ด่าฉันคนเดียวพอ”

“งั้นคนที่เอานมเย็นมาให้ผมเมื่อวานก็คือคุณ...คุณทิ้งผมไปเมืองนอกแล้วทำใจดีกลับมาอีกทำไม”

รัตตวัลย์เล่าให้ฟังว่าเนตรนภากับสามีมาหาตนที่อังกฤษ ตนจึงรู้ความจริงว่าเธอกับนาบุญเป็นเพื่อนที่มีแต่ความปรารถนาดีให้กัน ส่วนที่ตนเห็นเขาสองคนกอดกันที่โรงพยาบาลเป็นการเข้าใจผิดและคิดมโนเรื่องราวไปเอง และที่มาวันนี้ก็เพื่อมาไถ่โทษเพราะรักเขา เธอกับลูกต้องการเขา นาบุญเองก็รักรัตตวัลย์มาก จึงพร้อมเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่กับเธอ

คืนนั้นนาบุญกับรัตตวัลย์นอนร่วมเตียงกันเป็นครั้งแรก เช้าขึ้นสองคนเดินจูงมือกันชมวิวท้องทะเลสีครามอย่างมีความสุข นาบุญมองฝูงนกนางแอ่นบินเล่นลมแล้วเอ่ยว่า

“ผมจะเป็นเหมือนนกนางแอ่นพวกนี้”

“ปล่อยน้ำลายเพื่อทำรังน่ะหรือ”

“นกนางแอ่นเป็นสัตว์ที่รักเดียวใจเดียว มันจะครองคู่กันไปตลอดชีวิตจนกว่าจะตายจากกัน ผมก็จะทำแบบนั้น”

“ไม่ใช่คุณแต่เป็นเรา เราต่างเคยมีชีวิตครอบครัวที่ผิดพลาด เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นซ้ำสองอีก”

เขาและเธอประสานมือกันแนบแน่นก่อนที่นาบุญจะโน้มหน้าลงมาใกล้ แต่ไม่ทันที่ปากจะแตะปาก เสียงมันปูร้องเรียกดังแว่วมา

“คุณแม่ครับ ผมจะมาชวนคุณพ่อไปเล่นน้ำกัน”

“คุณพ่อ!” รัตตวัลย์อุทานแล้วมองนาบุญที่ยืนยิ้มกริ่มภูมิใจ

“ไปเลยครับลูก” นาบุญจูงมือมันปูวิ่งลงทะเล รัตตวัลย์ดีใจแต่แกล้งตัดพ้อลูกชายว่ามีพ่อใหม่แล้วทิ้งแม่เลย

ไผทกับจิรายืนมองจากมุมหนึ่ง เห็นครอบครัวสุขสันต์แล้วไผทอยากมีบ้าง ซึ่งคงอีกไม่นานเพราะเขากับจิรารักกันมากไม่ต่างจากนาบุญกับรัตตวัลย์

ooooooo

-อวสาน-