สัมปทานหัวใจ

“เขาแผลติดเชื้อมีอาการไข้ขึ้นสูงมากไม่ใช่หรือคะ”

“เปล่านี่คะ”

รัตตวัลย์อึ้ง เข้าใจว่าโดนนาบุญหลอกจึงตอบปฏิเสธว่าตนไม่ใช่ญาติ เป็นแค่คนที่เขาจะปั่นหัวยังไงก็ได้...พูดจบก็เดินจากไปทิ้งให้พยาบาลยืนงง เมื่อเดินมาถึงรถเสียงโทรศัพท์มือถือดัง รัตตวัลย์หยิบมันออกมาเห็นชื่อนาบุญก็ตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องทันที

นาบุญอยู่ในห้องผู้ป่วย ส่วนจิรายืนรอรัตตวัลย์หน้าห้อง ครั้นยังไม่เห็นวี่แววก็โทร.หาอีกครั้งแต่เครื่องปิด เนตรนภาเดินเข้ามาซักถามจิราก่อนจะพากันเข้าไปหานาบุญในห้อง อยากรู้ว่ารัตตวัลย์ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า

“ตั้งแต่ผมนอนเดี้ยงอยู่นี่เขาไม่เคยมาเลยสักวัน โทร.ยังไม่โทร. แถมยังปิดเครื่องอีก”

“แต่น้องบอกเขาไปแล้วนะคะว่าพี่บุญอาการทรุดหนักเป็นตายเท่ากัน ทำไมเขาใจดำจัง”

จิราเผลอหลุดปากทำให้นาบุญเอะใจ ถามว่าสองคนเล่นอะไรกัน ทำไมต้องไปหลอกเขา

“ความคิดเนตรเองค่ะ คนเราเวลาจะพลัดพรากจากกันก็มักจะยอมบอกความในใจทั้งหมดออกมา เนตรก็คิดว่าเขาจะรีบมาหาบุญ”

“เรารออีกหน่อยดีไหม รถอาจจะติด”

“คุณหมออนุญาตให้พี่กลับบ้านได้แล้ว พี่จะกลับเลยไม่จำเป็นต้องรอใคร” นาบุญโกรธลุกจากเตียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ooooooo

รัตตวัลย์ตัดสินใจบินไปหามันปูที่อังกฤษทิ้งความเจ็บปวดรวดร้าวเพราะเข้าใจผิดว่านาบุญกับเนตรนภาคืนดีกันไว้ที่เมืองไทย ส่วนนาบุญพอรู้เรื่องจากบุหงันก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เดินทางกลับเกาะถ้ำและสั่งห้ามทุกคนพูดถึงผู้หญิงชื่อรัตตวัลย์อีก

มันปูอยู่กับตรีสุคนธ์และคันธรส รัตตวัลย์เล่าเหตุการณ์ต่างๆให้ฟัง แต่เรื่องปารเมศตายเธอพูดกับลูกว่าพ่อป่วยมาก หมอรักษาไม่หายต้องขึ้นไปอยู่บนฟ้า มันปูยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ ได้แต่บอกว่าพ่อไม่อยู่แล้วตนจะเลี้ยงแม่เอง รัตตวัลย์ซึ้งใจ บอกตรีสุคนธ์ว่าชีวิตที่เหลือ ตนขออยู่กับแม่และมันปูก็พอแล้ว

ด้านทักษิณาที่ถูกจับรับกรรมในคุก แต่ท่าทางจะอยู่ยากเสียแล้วเพราะมาเจอโจทก์เก่าที่เป็นขาใหญ่ ฝ่ายไผทกับจิรากว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดีก็งอนง้อกันข้ามวัน จิราน้อยใจที่ไผททำอะไรไม่ค่อยบอก แถมยังมาหลอกว่ามีคำสั่งให้เขาย้ายไปประจำที่สัตหีบโดยจะเอาพิลาสลักษณ์ไปด้วย

หลังจากเข้าใจกันดี ไผทกับจิราวางแผนเพื่อทำให้นาบุญมีความสุข ด้วยการทำทีพากรุ๊ปทัวร์จากโรงแรมนาราไปเที่ยวเกาะถ้ำ ที่เวลานี้เปิดเป็นศูนย์ศึกษาและอนุรักษ์นกนางแอ่นให้ผู้สนใจเข้าเยี่ยมชม