พรายสังคีต
ตอนที่ 13
เมร้องไห้ขอร้อง ยชญ์ถามว่านี่ตนยังไม่ตายเหรอ?
“ค่ะ...พี่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ในโรงพยาบาล ถึงเวลาที่พี่จะต้องตื่นแล้ว ไปสิพี่ยชญ์ แม่เนียร ลุงอ่ำ รอพี่อยู่นะ”
“ไม่...ถ้าพี่จะไป เธอต้องไปกับพี่ด้วย”
แพรเห็นความรักความห่วงใยกันของยชญ์กับเมก็ยิ่งโกรธ คำราม
“รักกันมากใช่ไหม งั้นก็อย่าอยู่เลย” แพรพุ่งเข้าบีบคอเม จนเมหายใจไม่ออก
พร้อมๆกับเหตุการณ์ที่กระท่อมในป่า ร่างเมที่โรงพยาบาลก็ตัวเกร็งเอามือบีบคอตัวเอง มิ่งกับธวัชเข้ามาเห็นต่างร้องด้วยความตกใจ วิ่งเข้าไปแกะมือเมออกจากคอตัวเอง แต่แกะไม่ออก ธวัชบอกให้มิ่งกดเรียกพยาบาลเร็ว มิ่งรีบกดเรียกทันทีพลางร้องบอก
“ช่วยด้วยค่ะ เพื่อนฉันชัก”
ไม่ทันที่หมอจะเข้ามา จู่ๆร่างเมก็กระตุกอย่างแรงแล้วแน่นิ่งไป
“เม!!!”
ธวัชกับมิ่งตกใจมาก
วินาทีเดียวกัน ที่ข้างกระท่อมในป่า วิญญาณเมกำลังจะหมดสติยืนแทบไม่ไหว ยชญ์จะเข้าไปช่วยแต่ถูกแพรใช้มืออีกข้างบีบคอไว้พูดเจ็บปวดจนเสียงสั่น
“แพรรักพี่...แต่ในหัวใจพี่ไม่เคยมีแพรอยู่เลย”
“ไม่จริงแพร...พี่ก็รักเธอนะแพร...แต่รักแบบพี่น้อง ภาพจำในใจของพี่ เธอคือน้องสาวที่น่ารัก คอยเติมความสดใสให้พี่ให้คนรอบข้างเสมอ”
แพรร้องไห้ ยชญ์ลูบหัวแพร พูดอ่อนโยน “กลับมาเป็นแพรคนเดิมนะ”
แพรรู้สึกตัวจะปล่อยมือจากคอยชญ์ แต่แล้ว ก็เปลี่ยนใจบีบคอยชญ์แน่นเข้าอีก
“ฉันไม่ตกหลุมพรางหรอกนะ พี่จะต้องอยู่กับฉันที่นี่”
“ได้ พี่สัญญา แต่เธอต้องปล่อยเม” แพรปล่อยมือจากเม ยชญ์รีบบอก “ไปสิเม ไม่ต้องห่วงฉัน”
“ไม่ ฉันไม่ไป”
ยชญ์ขอแพรลาเมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม แพรจึงปล่อยมือจากเม ยชญ์เข้าไปเช็ดน้ำตาให้เม เมจับมือยชญ์ซบหน้ากับฝ่ามือร้องไห้หนัก ยชญ์ค่อยๆแกะมือเม แต่เมไม่ยอมปล่อย
“เธอต้องรีบกลับไปนะเม อย่ามาเสียเวลากับพี่”
“ไหนพี่เคยบอกว่าจะไม่ปล่อยมือจากฉันไง...”
ทั้งเมและยชญ์สุดจะหักห้ามใจโผจูบกันเป็นครั้งสุดท้าย แพรเจ็บปวดจนน้ำตาไหล แค่นหัวเราะพูดทั้งน้ำตา
“ในที่สุด ปากแกก็ตรงกับใจซะทีนะไอ้เมรีบไปซะทั้งคู่ ก่อนที่ไสยดำมันจะครอบงำฉันอีก”
ยชญ์กับเมลังเล ในขณะที่แพรเริ่มปวดร้าวไปทั้งตัว ร้องเร่ง “ไปสิ...เร็ว กรี๊ดดดดดด...”
สิ้นเสียงกรี๊ด เลือดก็ไหลออกจากทวารทั้งห้าของแพร พริบตานั้น แพรตาวาว ตะคอก
“พวกแกจะต้องอยู่กับฉันที่นี่”
สิ้นเสียงแพรก็พุ่งเข้าหายชญ์กับเม แต่พริบตานั้นดวงจิตของปกรณ์ก็ปรากฏออกมาขวาง ใช้มือกดหัวแพรจนทรุดนั่งลงหวีดร้องลั่น
“รีบกลับร่างกันทั้งคู่เลย” ดวงจิตปกรณ์สั่ง
“เราจะไม่ไป จนกว่าจะช่วยแพรจากคำสาปแช่งได้” เมยืนยันเด็ดเดี่ยว
“วิญญาณแพรถูกเพลงอาถรรพณ์ที่เต็มไปด้วยพลังงานลบควบคุมอยู่ จะหลุดพ้นได้ก็ต้องใช้เพลงขั้วตรงข้ามที่มีพลังบวกในรัก” ปกรณ์บอก
ยชญ์นึกออกทันทีว่าเคยได้ยินพุกสีซอเพลงชั่วนิจนิรันดร์ ร้องบอกอย่างยินดี “รู้แล้ว” แล้ววิ่งเข้าไปในกระท่อมอย่างเร็ว
ooooooo
ขณะเดียวกัน เทิดกับพุกเดินตามดวงแก้วสีทองแหวกความมืดมิดเพื่อไปหาดวง
“ดวงแก้วนี้จะนำทางเราไปหาแม่ดวง” เทิดพึมพำมองไปข้างหน้าที่มีแต่ความมืดมิด “ทางช่างมืด วังเวงและห่างไกล แม่ดวงถูกจองจำอยู่ที่นี่เป็นร้อยปี คงเหงา ต้องทุกข์ทรมานอย่างเดียวดาย...แม่ดวงคงจะโกรธ เกลียดข้าเป็นแน่แท้”
“อย่าตีตนไปก่อนไข้เลย ฉันเชื่อว่าแม่ดวงจะต้องอภัยให้พี่”
