ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"
ตอนที่ 3
เพชรพูดจริงจังจริงใจ รินทร์พยักหน้าเห็นด้วย ชมว่า
“ดีจังที่นายคิดได้แบบนี้ โอเค งั้นพอไปถึงทะเล เรามาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่นะ แบบจริงใจไม่มีอคติใดๆต่อกัน”
“ได้ครับ...เริ่มต้นกันใหม่กับวันใหม่ที่สวยงามแบบที่คุณบอก”
เพชรกับรินทร์ยิ้มให้กันอย่างเปิดเผย จริงใจ
เพชรไม่ได้กลับบ้าน เช้ามืดวันนี้ย่าพุดลุกจากที่นอนก็ไปดูที่นอนของเพชร หน้าหมองเมื่อที่นอนอยู่ในสภาพเดิม ย่าลุกเดินไปยืนที่ประตูแล้วเดินกลับมาพึมพำกังวล...
“เพชร...”
เช้ามืดวันเดียวกัน เพชรกับรินทร์อยู่ที่ชายหาดบางแสนแล้ว เพชรคอยดูแลรินทร์อย่างระมัดระวังเพราะเท้าเธอยังเจ็บ รินทร์บอกว่าตนจะเดินช้าๆเพื่อดูสิ่งที่สวยงามที่สุดด้วยกัน
ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน เพชรนึกได้ย้อนกลับมาที่รถเอาช่อดอกไม้ไปให้บอกรินทร์ว่าคุณลืมนี่ครับ รินทร์เกาะแขนเพชรเดินไปตามชายหาด เพชรมองขอบฟ้าสีส้มแดงด้วยใบหน้านิ่งสงบและมีความสุข
“สวยที่สุด...เป็นแสงเช้าที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ” เพชรรำพึงเหมือนอยู่ในความฝัน
ooooooo
ที่ห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล อ่องถามณรงค์ว่าไปทำรุ่มร่ามอะไรกับผู้หญิงคนนั้นก่อนใช่ไหม และเพชรก็ไม่ได้ทำร้ายแต่ช่วยแกใช่ไหม
จิตราโต้แย้งและปกป้องณรงค์ทุกเรื่อง จนอ่องบอกว่าเราต้องรู้เรื่องจริงจากปากของลูกเพื่อเราจะได้ขอโทษผู้หญิงคนนั้นที่เราทำไม่ดีกับเขา
จิตราแผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราดว่าตนไม่มีวันลดตัวไปขอโทษมัน พวกมันต่างหากที่ต้องมาขอโทษตนถามอ่องว่าเมื่อไหร่พี่จะตาสว่างสักที
ทั้งสองโต้เถียงกันจนณรงค์แผดเสียงถามว่าจะทะเลาะกันไปถึงไหน บอกแล้วว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อจะไปสนใจมันทำไม อ่องมองหน้าณรงค์อย่างผิดหวัง เอ่ยอย่างเสียใจว่า
“แกเข้าใจผิดแล้วรงค์...เพชรมันมีคุณค่า มีความดีงามที่ประเมินไม่ได้...สำหรับคนมากมายที่อยู่รอบตัวมัน และสำหรับพ่อ เพชรมันเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริงที่กล้ารับทั้งผิดทั้งชอบมาตลอดชีวิตของมัน ที่พ่อไม่เคยได้จากแก”
อ่องพูดแล้วเดินออกไป ณรงค์ตะโกนตามหลังอย่างโกรธจัดว่าพ่อด่าตน ฟ้องแม่ว่าพ่อด่าตนไม่รักตนแล้ว จนพยาบาลต้องมาเตือนว่าที่นี่โรงพยาบาล ก็ถูกจิตราตวาดว่า
“ฉันรู้น่า ไม่ต้องมาบอก” แล้วบอกณรงค์ว่า “ไม่ต้องสนใจเขา เขาไม่รักก็ช่างเขา แม่รักรงค์ของแม่คนเดียวก็ได้ ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องเสียใจนะรงค์ รงค์ลูกรักของแม่...” แล้วดึงณรงค์เข้าไปกอดอย่างปกป้อง
เมื่อณรงค์ย้ายมาอยู่ห้องพักผู้ป่วย จิตราเฝ้าอยู่จนฟุบหลับอยู่ข้างเตียง ณรงค์ขยับตัวตื่น อ่องรีบลุกไปดู ณรงค์มองพ่ออย่างหมางเมิน น้อยใจ แต่ลึกๆคือหวาดกลัวความผิดของตัวเอง
อ่องมองลูกอย่างเข้าใจ เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและห่วงใย แต่ณรงค์กลับเบือนหน้าหนี
อ่องค่อยๆหุบยิ้ม มองณรงค์หน้าหม่นหมอง...
ooooooo
