พชรมนตรา
ตอนที่ 16
“ทุกอย่างเป็นไปตามคำสาปของเพชรเม็ดนั้นจริงๆ สุดท้ายพ่อก็จะไม่เหลืออะไรเลย หมดสิ้นทุกสิ่ง”
“มันไม่เกี่ยวกับคำสาปเพชรอะไรนั่นหรอกครับ ต่อให้ถึงมีคำแช่งอยู่จริง เราก็ทำลายอาถรรพณ์มันไปหมดแล้ว”
“แกดูพ่อตอนนี้สิ นอกจากพวกเราแล้ว มีใครคิดว่าพ่อสติดีบ้าง งานการที่ทำมาทั้งชีวิตสาบสูญหมด สุดท้ายก็ครอบครัว ทุกคนต้องมาจากไป ไม่เว้นแม้แต่คนรับใช้ในบ้าน”
“มันแค่เป็นเรื่องของความโลภที่ปัทมาไม่ยอมปล่อยวาง”
“ฉันไม่โยนความผิดให้ใครอีกต่อไปแล้ว” ประพจน์ปลงตกกับชีวิต
มาริสาเห็นใจและสงสาร นึกถึงตัวเองที่เคยหลอกเขาก็สำนึกผิด “หนูยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษท่านเลย ที่โกหกกับเรื่องผ่านมา”
“ไม่ต้องพูดหรอก เอาเข้าจริงๆทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ฉันที่ไปเอาเพชรเม็ดนั้นมาสู่วงจรชีวิตของทุกคน...ถ้ามีอะไรก็ให้มาลงกับฉันนี่”
ประพจน์อึดอัดคับแค้นแล้วลุกเดินจากไป ทั้งสี่คนเหลียวมองกันไปมาก่อนที่ณดลจะบอกว่าเราเหลือกำลังพลอยู่แค่นี้ อาทิตย์เสริมว่าอาวุธอะไรก็ไม่เหลือ ขณะที่เพชรนึกถึงหลวงพ่อที่เคยพึ่งพาท่านให้ช่วยเหลือ ก็ไม่มีอีกแล้ว
“นี่พวกเราตกเป็นฝ่ายตั้งรับอยู่เหรอเนี่ย อยู่ๆก็กลายเป็นฝ่ายที่ต้องโดนไล่ล่าทีละคนงั้นเหรอ”
“ถ้าเรารู้ทันความต้องการของปัทมา เราก็น่าที่จะมีหนทางป้องกันหรือจัดการอะไรได้บ้าง”
นั่นแหละคือปัญหา เพราะตอนนี้ทุกคนยังไม่รู้ว่าปัทมาต้องการอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆที่ปัทมาฆ่าคนตายก็เพราะอำนาจเพชรที่กลืนเข้าไป
เมื่อทุกคนลองเอ่ยชื่อพชรมนตราออกมา ปรากฏว่าไม่มีอะไรผิดปกติเหมือนแต่ก่อน
“ปกติคำคำนี้แค่เราได้ยินก็เหมือนตกอยู่ใต้มนต์สะกดแล้วด้วยซ้ำ”
“นายกำลังจะบอกอะไร?”
“อาถรรพณ์มันไม่อยู่แล้วน่ะสิ ที่อยู่ก็แค่เพชรเม็ดนั้น ซึ่งอำนาจมันไม่ได้รุนแรง”
“ต่างกับตอนที่มีพชรมนตรา รัตนมณีเทวีอะไรนั่น กำกับควบคุมอยู่”
อาทิตย์คิดตามคำพูดทุกคนที่วิเคราะห์ออกมาแล้วสรุปว่า “เพราะฉะนั้น...ถ้าปัทมาอยากให้เพชรเม็ดนั้นมีอำนาจ มีอาถรรพณ์กลับมาเหมือนเดิมก็ควรจะต้องพยายามปลุกวิญญาณพชรมนตรานำกลับมาอีกครั้ง”
“แล้วปัทมาจะปลุกวิญญาณพชรมนตราให้กลับมาได้ด้วยวิธีไหน” เพชรพูดแล้วถอนใจกลัดกลุ้ม คนอื่นก็รู้สึกไม่ต่างกัน ตกอยู่ในภาวะมืดแปดด้านกันหมด
ooooooo
