พชรมนตรา

เมื่อคณะของณดลเดินทางต่อโดยการนำของเพชรเหมือนเดิม ณดลเป็นห่วงเพชรมากคอยจับตามองเธอตลอดเวลา ช่วงหนึ่งอยากจะเดินแซงไปประกบเธอ แต่ปัทมาดึงเขาไว้

“อย่าเดินออกนอกแนวพรานนำทาง...พ่อของเพชรเคยสั่งปัทไว้”

“ผมจะขึ้นไปดูเพชร”

เพชรได้ยินชัด พูดโดยไม่หันกลับมามองทั้งสองคน “คุณปัทพูดถูกแล้วค่ะ อย่าเดินออกนอกรอยเท้าเพชร ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ยังไงเพชรต้องนำทุกคนไปถึงถ้ำให้ได้”

“เราพักกันหน่อยก็ได้นะเพชร”

“เพชรไม่รู้ว่าเพชรจะมีเวลาถึงเมื่อไหร่ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ถ้านายลังเลที่จะทำ คุณปัทอย่าปล่อยให้เพชรทำร้ายนายเด็ดขาดนะคะ”

“เพชร...อย่าพูดอะไรแบบนั้น”

เพชรหันกลับมามองณดลแล้วเลยไปยังปัทมาที่อยู่ใกล้กันเหมือนจะขอร้อง

“ถ้าเป็นความต้องการของเธอ” ปัทมาตอบรับ มาริสาทั้งหมั่นไส้และรู้ทันขยับมาถามดักคอว่า ความต้องการของใครกันแน่ ปัทมาชะงักเล็กน้อยก่อนศอกกลับ “ทำไมคนโดนกัดไม่เป็นเธอนะ”

“มีไม่กี่ครั้งนะที่เราจะคิดเหมือนกัน...ทำไม

คนโดนกัดไม่เป็นเธอนะ” มาริสายอกย้อนอย่างไม่ยอม

เพชรไม่พูดอะไร มองคนโน้นคนนี้แล้วหันกลับไปเดินนำทางต่อ ปัทมาจิกตาใส่มาริสาพร้อมกระชับปืน ในมือออกเดินตามเพชรไป อาทิตย์กระซิบกับณดลว่า

“เอาเข้าจริงฉันก็หวั่นใจนะเรื่องเพชร”

“เพชรเขาโดนกัดเพราะช่วยฉันนะ”

“ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงที่โดนกัดเพราะอะไร แต่เพชรกำลังไม่สบาย”

“เพชรต้องไม่เป็นอะไร” ณดลพูดออกไปทั้งที่รู้เห็นว่าเพชรเริ่มอิดโรย อาทิตย์เองก็กังวลใจกลัวว่า

เพชรอาจได้รับเชื้อร้ายจากพวกผีดิบ ส่วนปัทมานั้นพร้อมกำจัดเพชรที่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจทุกเมื่อ และคอยจับจ้องมองย่ามที่มีเพชรสีชมพูซึ่งเพชรสะพายอยู่อย่างมุ่งหวัง