พชรมนตรา
ตอนที่ 13
“ไม่ได้หมายถึงด็อกเตอร์อมร หมายถึงวาโพต่างหาก” มาริสาลอยหน้าลอยตา อาทิตย์รีบสะกิดปรามเธอก่อนพูดกับทุกคนว่า
“ผมว่าเราคงเครียดกันมาทั้งวัน แยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่ามั้ย”
“เพชร...เธอยังไม่ตอบฉันเลย เป็นลูกธนูของพ่อเธอรึเปล่า” ณดลถามอีกครั้ง เพชรพยักหน้าบอกว่า
“เป็นหัวธนูทำเอง ลักษณะเดียวกับที่พ่อเคยสอนเพชร”
ณดลฟังแล้วขุ่นใจ ปัทมาจงใจซ้ำเติมเพชรด้วยการตั้งคำถามว่า
“ถ้าเราเจอพรานวิทย์ระหว่างทาง เธอจะอยู่ข้างใครล่ะเพชร”
เพชรสะอึก ตอบไม่ได้จริงๆ ณดลมองเพชรอย่างเห็นใจ แต่ลึกๆก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน
ooooooo
คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์สีเลือด วิญญาณเทวีปลุกผีจันและเหล่าคนป่าขึ้นมาเป็นผีดิบไปเล่นงานพวกณดล เพชรโดนจันกัดแขนเลือดอาบเพราะช่วยเหลือณดล
เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายมาก ปืนทุกกระบอกทำอะไรพวกผีดิบไม่ได้เลย จนกระทั่งณดลนำงากำจัดมัดติดกับปืนแล้วกราดยิง นั่นแหละถึงเล่นงานพวกมันได้หมด
เช้าขึ้นเพชรตัวรุมๆเหมือนจะมีไข้เพราะแผลอักเสบ ณดลเฝ้าดูแลไม่ห่างแต่ปัทมาเตือนให้เขาอยู่ห่างๆ จะดีกว่า แถมยังเอาปืนเล็งเพชรไว้ตลอดเวลาเหมือนระวังภัย มาริสาไม่ชอบใจเลยเอาปืนส่องปัทมาด้วยเหมือนกัน
“ผมว่าเราเอาปืนลงก่อนเถอะครับ ใจเย็นๆ” อาทิตย์ขอร้องพลางกดปากกระบอกปืนมาริสาลง ส่วนณดลก็กดปืนของปัทมาลงเบาๆ
“ทำไมต้องเล็งปืนมาที่เพชรด้วย”
“ปัทมาเขาไม่แน่ใจว่าเธอจะติดเชื้ออะไร...แล้วทำร้ายฉันรึเปล่า”
คำตอบของณดลทำให้เพชรคิดทบทวน แล้วก็มองแผลที่แขนตัวเองที่ถูกพันผ้าเรียบร้อยแล้ว
“พวกเมื่อคืนมันโดนปลุกขึ้นมา มันไม่ได้ฟื้นขึ้นมาเองเพราะติดเชื้ออะไร”
“ก็เห็นอยู่ว่ายิงหัวมันไม่ได้ตาย ก็ยังเดินดาหน้ากันเข้ามาเป็นแผง”
อาทิตย์กับมาริสามีเหตุผลอย่างนั้น แต่ปัทมาก็ยังแย้งอีกว่า
“แล้วไม่เห็นเหรอ ลูกหาบที่โดนกัดไป แล้วลุกขึ้นมาต่อหน้าต่อตาน่ะ”
“อืม...ผมว่ามันคงน่าจะอยู่ใต้ฤทธิ์มนตร์นะ”
“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าฤทธิ์มนตร์จะไม่แฝงอยู่ในตัวพวกมันตอนที่กัดเพชร”
ทุกคนนิ่งคิดตามคำพูดปัทมา ณดลส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังสองจิตสองใจ
“เราจะมั่นใจได้ยังไงว่าเพชรไม่ตกอยู่ใต้ฤทธิ์มนตร์เหมือนลูกหาบที่โดนพวกมันกัดมา เราไม่มีความรู้เรื่องอำนาจมนตร์ของมันเลยนะ หรือมีใครรู้ ใครยืนยันได้” ปัทมาเร่งเร้า ทุกคนเหมือนจนมุมต่างพูดไม่ออก
ณดลสงสารและเห็นใจเพชรมาก ให้ความมั่นใจว่า “เพชรไม่ต้องห่วงนะ พวกเราจะไม่มีวันทิ้งเพชร”
“ตราบเท่าที่เพชรยังไม่มีอาการใช่ไหมคะ”
เพชรถามเสียงเครือ ณดลอึ้งไป อาทิตย์กับมาริสาได้แต่ก้มหน้ารู้สึกเห็นใจ
“อย่ารู้สึกผิดที่ไม่มั่นใจอะไรนะคะ เพราะเพชรเองก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกัน”
ทุกคนหนักใจ ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง...
วิทย์ซุ่มมองจากมุมหนึ่งครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี
