พชรมนตรา
ตอนที่ 13
ณดลมองตามหลังเพชรไป ปัทมาจับตามองก่อนจะเดินเข้ามาประกบณดล ถามว่าเราจะไม่พักดื่มน้ำกันหน่อยหรือ
“คุณไม่ไหวแล้วเหรอ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ไหวค่ะ” ปัทมาตอบอย่างนั้นแต่ทำตรงกันข้าม แกล้งเซหมดแรงให้ณดลประคอง ณดลเลยร้องบอกเพชรที่เดินนำหน้าให้หยุดพักก่อน เพชรหันมาเห็นปัทมาอยู่ในอ้อมแขนเขาก็แอบน้อยใจอีก
ooooooo
เมื่อขบวนหยุดพัก มาริสาแอบคุยกับอาทิตย์ อยากรู้เขาเชื่อตามที่ปัทมาเล่าหรือเปล่า
“ก็ปริ่มๆนะ คงมีความจริงอยู่บ้าง เพราะลูกหาบก็ยืนยันตามที่เห็น”
มาริสาพยักหน้าน้อยๆ เหลียวมองจันที่หลับตาหายใจแผ่ว “แม่นี่ก็หลับสบายเลย มีคนแบก”
“ให้เขาพักผ่อนก่อนแหละ เดี๋ยวอาการดีขึ้นก็คงได้รู้กัน”
“นี่...ฉันแอบเห็นในกระเป๋าเป้คุณน่ะ ที่เอาสะกดเทวรูปแมวไว้อ่ะ”
อาทิตย์มองเป้ตัวเองที่เปิดอยู่เห็นกางเกงในลายลูกไม้พันเทวรูป เขาร้องอ๋อและยิ้มเขินๆ
“เก็บไว้เป็นที่ระลึกเหรอ”
“ก็ไม่รู้นี่...คือโทษนะ ไม่ได้ขอก่อน”
“ได้กลับเข้าเมืองไปดูที่คอนโดมั้ย มีเป็นโหลนะ”
“มันไม่ขลังเท่าตัวนี้หรอก...มันมีความหลัง”
มาริสายิ้มปลื้ม ขอบคุณเขาแล้วบอกให้หลับตา อาทิตย์งงๆ แต่ก็ทำตาม...มาริสาหอมแก้มเขาอย่างไว ให้รางวัลที่เสี่ยงตาย อาทิตย์ชอบใจอยากได้รางวัลเพิ่มอีก
เพชรมองอาทิตย์กับมาริสาหยอกล้อกันแล้วสะท้อนใจนึกถึงตัวเอง อยากมีความสุขแบบนั้นกับณดลบ้าง แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้มีปัทมาเกาะติดเขาแจ
“แล้วตอนที่คุณโดนลากตัวมา คุณพ่อไม่ตกใจแย่เลยเหรอ” ณดลถาม
ปัทมาพยักหน้าหงึกหงัก “ก็คงจะตกใจ...ปัทโดนโปะยาสลบเลยไม่รู้เห็นอะไร กลับไป ไม่เชื่อคุณไปถามคุณอาก็ได้ว่าตรงกับที่ปัทเล่ามั้ย”
“ผมเชื่อ ผมแค่เป็นห่วงว่าป่านนี้คุณพ่อไม่วิตกกังวลแย่แล้วเหรอ คิดถึงคุณพ่อเหมือนกันนะ จะเป็นไงมั่ง”
ณดลถอนใจ ปัทมาขยับเข้าใกล้จับมือเขาเหมือนปลอบใจ แต่ความจริงจงใจให้เพชรเห็น...
เวลาเดียวกันนั้นประพจน์อยู่ที่บ้าน เขาสุขสบายดีตั้งแต่ณดลเอาเพชรสีชมพูกับเทวรูปแมวไป และหลายครั้งที่ประพจน์เข้าบริษัทเพื่อตรวจสอบความผิดปกติที่นันทาแอบยักยอกเงิน ซึ่งเวลานี้นันทารู้ตัวแล้วว่าพี่ชายไม่ไว้ใจ จึงพยายามหาทางกำจัดเขาด้วยการวางยาพิษ ครั้งก่อนเธอทำพลาด แต่ครั้งนี้เธอตั้งใจลงมืออีก
แต่แล้วชุ่มที่เริ่มระแคะระคายไม่ไว้ใจนันทาได้ช่วยเอาไว้ ชุ่มแกล้งทำโจ๊กชามนั้นหกลงพื้น ประพจน์จึงสั่งให้ไปทำมาใหม่ นันทาไม่พอใจเดินตามชุ่มเข้าไปในครัวด้วยท่าทีคุกคามข่มขู่
“แกคงไม่ได้จงใจทำโจ๊กหกใช่มั้ย”
“คุณนันขา ชุ่มจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“พี่ประพจน์แข็งแรงขึ้นนะ แกว่ามั้ย”
ชุ่มอึกอักระวังตัวแจ “คือ...ค่ะ”
“แต่ฉันแข็งแรงกว่า แกคิดว่าพี่ประพจน์จะอยู่ไปได้อีกกี่ปี เอาจริงๆ”
“ชุ่ม...ชุ่มไม่รู้”
“สิ้นพี่ประพจน์ ทุกอย่างฉันก็ดูแล แกคิดดูดีๆ แล้วกันนะว่าควรจะปฏิบัติต่อฉันยังไง” นันทาพูดเสร็จก็เดินจากไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
