นางทิพย์

เจ้าฟ้าทิพฉายปลอมเป็นสาวชาวบ้านมีฐานะแอบหนีออกจากวังไปเที่ยวงานก่อพระเจดีย์ทรายพร้อมกับนิ่มและข้าหลวงอีกสองคน ได้เจอกับออกญาพิชิตแสนพลที่มางานนี้พร้อมกับทหารคู่ใจอีกครั้ง เขาช่วยกันกับทหารขนทรายมากองให้เจ้าฟ้าทิพฉายไว้สำหรับก่อเจดีย์

นิ่มชมชอบออกญาพิชิตแสนพลเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเก็บอาการไม่อยู่เอื้อมมือไปปัดทรายที่เปื้อนมือเขาให้ ออกญาชักมือกลับอย่างไว้ตัว เจ้าฟ้าทิพฉายมองเธอด้วยสายตาดุที่ไปแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายก่อน เขาไม่ได้สนใจในตัวนิ่ม สนใจแต่เจ้าฟ้าทิพฉายซึ่งอดหวั่นไหวยามเขาอยู่ใกล้ไม่ได้ ลุกขึ้นจะไป

“หากเจ้าจักกลับเรือน ก็ควรไหว้องค์พระประธานเสียก่อน ขอพรพระคุ้มครองขอให้กุศลที่เจ้าขนทรายเข้าวัดวันนี้ ส่งให้เจ้าแลพ่อแม่ประสบแต่สุข”

เจ้าฟ้าทิพฉายอมยิ้ม ยกมือขึ้นพนม ออกญาพิชิตแสนพลทำเป็นขยับหลบกองทรายเข้าไปยืนเคียงเธอ สองคนมองสบตากัน ก่อนจะยกมือพนมแล้วก้มกราบพระประธานที่ตั้งอยู่ในโบสถ์พร้อมกันไม่มียศศักดิ์มากีดกั้น ความรู้สึกดีๆของทั้งคู่เริ่มก่อตัวขึ้น โดยไม่รู้เลยว่านิ่มยืนอยู่ด้านหลังมองด้วยสายตาริษยา ที่เขาสนใจเจ้าฟ้าทิพฉายมากกว่าตัวเอง...

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ผีเจ้าฟ้าทิพฉายถึงกับน้ำตาร่วง

“ท่านบอกข้าใช่หรือไม่ออกญา ว่าพี่นี้รักแต่เจ้า เท่าแผ่นฟ้าแผ่นน้ำ”...

ด้านภาธรสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก มองไปรอบตัวเห็นหนังสือประวัติศาสตร์กรุงศรีอยุธยาหลายเล่มกองรอบตัว รวบรวมไปวางที่ชั้นวางหนังสือ พึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ฝันอะไรเป็นเรื่องเป็นราวยังกับเรื่องจริง สงสัยอ่านเรื่องหนองพรายเยอะไปแน่ๆ”

ooooooo

ทรงศิริกลับถึงบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเนื่องจากคุณหญิงพันฉวี ภริยาท่านนายกรัฐมนตรีประกาศกลางที่ประชุมสมาคมภริยาคณะรัฐมนตรีไม่ยอมให้ใครในสมาคมเอาตำแหน่งสามีไปบีบให้คนมาเป็นสปอนเซอร์งานการกุศลในครั้งนี้ ย้ำว่าการจัดงานทุกขั้นตอนต้องโปร่งใสจะไม่มีการบังคับให้ใครมาบริจาคเงินเด็ดขาด

“กล้าดียังไง แหมพอได้ชื่อว่าเป็นประธานจัดงานจะสั่งห้ามหาสปอนเซอร์ งั้นก็จ่ายเงินจัดงานเป็นสิบๆล้านเองสิยะ แม่คุณหญิงพันฉวี”