ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

ลูกน้องหันหลังกลับสีหน้ามุ่งร้าย แอบเอาปืนออกมา หันกลับไปจะยิง เสี่ยมนูญได้ยินเสียงขึ้นไกก็หันมอง ลูกน้องกล่าว “ผมขอโทษ ผมไม่อยากซวยไปกับเสี่ยด้วย ผมยังมีครอบครัวที่ต้องดูแล” ว่าแล้วก็ยิงเข้ากลางอกเสี่ยมนูญ

พอลูกน้องเห็นว่าเสี่ยล้มหงายไปแล้วก็หันหลังจะเดินไป แต่แล้วโดนทุบท้ายทอยทรุดลงปืนหล่นจากมือ เสี่ยมนูญเก็บปืนขึ้นมา เผยให้เห็นว่าใส่เสื้อเกราะ

“แกกับฉันมันคนละชั้นกัน” พูดจบก็ยิงแสกหน้าลูกน้องตายคาที่ แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ลูกน้องออกมากดโทร.ออก ได้ยินเสียงชายลึกลับถามว่ามันตายหรือยัง เขาจำเสียงได้แค้นใจมากกรอกเสียงเข้าไปว่า “ไอ้ลูกน้องทรยศมันถูกฉันฆ่าตายแล้ว...”

“ไอ้มนูญ!”

“ท่านนึกว่าผมจะโง่ไม่ระวังตัวขนาดนั้นเลยเหรอ ท่านถึงส่งไอ้กระจอกให้มาเก็บผม เราทำงานด้วยกันมานาน ไม่นึกเลยว่าท่านจะไม่รู้จักผมดีเท่ากับที่ผมรู้จักท่าน...ผมรู้ว่าเป็นฝีมือของท่าน สมาชิกของเราถึงถูกเก็บจนหมด เหลือแต่ผมคนเดียวเพราะท่านอยากให้ผมเป็นแพะรับบาปในเรื่องนี้”

“แกไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังจริงๆมนูญ แกฉลาด เก่ง และระมัดระวังตัวเสมอ แต่สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เกมนี้ฉันชนะขาดลอย”

เสี่ยมนูญกัดกรามแน่นสวนว่าอย่าเพิ่งแน่ใจ แต่ชายลึกลับหัวเราะ

“แกคงยังไม่เห็นคลิปสินะ ฉันตัดต่อใหม่ให้แกเป็นพระเอกคนเดียว ถ้าไม่อยากเน่าตายในคุก ก็รีบหนีไปให้ไกล แต่เร็วหน่อยล่ะ เพราะตอนนี้ตำรวจแกะรอยมือถือของแกได้แล้ว”

ชายลึกลับมองตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆ ตำรวจหยิบ ว.แจ้งลูกน้องทันที เสี่ยได้ยินรีบหนีไป

ooooooo

ค่ำนั้นไตรภพส่องไฟฉายเดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท มองไปรอบๆคิดถึงภาพความหลังตอนเด็ก ที่เสี่ยมนูญพาเข้ามาในบ้าน ได้เจอกับมีนา เขารู้สึกรักและเอ็นดูเธออย่างน้องสาวมาก ภาพตอนสอนการบ้าน ตอนทานอาหารร่วมกันอย่างสนุกสนาน ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์

ไตรภพกล้ำกลืนน้ำตาที่คลอเบ้า เสียดายเวลาดีๆ

ที่ผ่านมา ก่อนจะเดินตรงไปห้องมีนาเพื่อแกะเอาธัมบ์ไดรฟ์ที่ซ่อนไว้ในตุ๊กตาหมีตัวที่ส่งมาให้วันเกิด เป็นธัมบ์ไดรฟ์อันที่ได้มาจากลวิตา จังหวะนั้นได้ยินเสียงโครมดังจากข้างล่างก็ตกใจ รีบปิดไฟฉายทันที แล้วย่องลงมาอย่างระมัดระวัง เห็นเงาคนเดินตะคุ่มๆก็เข้าล็อกคอ เสียงปวัตรร้องว่าเป็นเขาก็ชะงัก มาได้อย่างไร