ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“แกกำลังตกเป็นเครื่องมือของมัน มันต้องการให้แกเปื้อนเลือดที่มือแทนมัน...ถ้าฉันตาย เชื่อเถอะว่าคนต่อไปที่จะต้องตายคือแก...มันไม่เก็บใครเอาไว้เป็นเสี้ยนหนามแน่”

ไตรภพคิดแล้วแค้นใจ บอกคนร้ายว่า “ไหนๆท่านใจดีส่งของขวัญมาให้ฉัน ฉันก็มีของขวัญที่จะให้แกเอาไปให้ท่านเหมือนกัน”...

เช้าวันใหม่ ปวัตรวิ่งออกกำลังกายในสวนสาธารณะ ลวิตาไลน์มาบอกว่ากำลังจะออกไปทำงาน เขาจึงไลน์กลับไปนัดเจอกันเย็นนี้ จะเตรียมดินเนอร์ไว้รอ ทันใดนั้นเอง มีคนวิ่งสวนมาแล้วชิงโทรศัพท์ของเขาไปหน้าตาเฉย

ปวัตรตามแต่ไม่ทัน ลวิตากับมยุราเดินออกจากห้องไปที่หน้าลิฟต์ มยุรานึกได้ว่าลืมโทรศัพท์จึงกลับไปเอา สายปวัตรโทร.เข้ามา ลวิตากดรับแล้วเย้าว่าคิดถึงหรือ แต่เสียงที่พูดกลับมาทำให้เธอตกใจมาก

“จำเสียงฉันได้ไหม...จำไม่ได้จริงๆน่ะเหรอลองคิดดูให้ดีๆ”

ลวิตานึกแล้วจำได้ “คุณคือฆาตกรที่ฆ่าคุณสมมาตร! ทำไมคุณถึงมีโทรศัพท์ของวัตร”

“ก็เพราะแฟนแกอยู่กับฉันยังไงล่ะ” ลวิตาตกใจว่าต้องการอะไร “ธัมบ์ไดรฟ์...แกต้องเอามันมาจากไตรภพ ถ้าฉันไม่ได้ของภายในหนึ่งชั่วโมง แฟนแกจะมีจุดจบไม่ต่างจากไอ้สมมาตร”

ooooooo