ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ไม่ว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่ฉันมั่นใจว่าต้นเหตุไม่ได้มาจากคุณ ฉันอาจจะจำเรื่องราวบางอย่างไม่ได้ และไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตกลงมาจากระเบียงห้อง แต่อย่างหนึ่งที่ฉันจำได้แม่น ฉันจำได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นคนยังไง ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหน คนอย่างฉันไม่มีวันคิดสั้น...ฉันจะหาคำตอบให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่”

ooooooo

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ลวิตาได้ออกจากโรงพยาบาล มยุรามารับแต่เธอขอไปอยู่กับจีน่า แม่จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะกลับไปอยู่คอนโดคนเดียว ลวิตาขอคีย์การ์ดห้องเพื่อไปเก็บเสื้อผ้า แต่มยุราบอกว่าให้คนขนของไปไว้ที่บ้านหมดแล้ว และลืมว่าเอาคีย์การ์ดไปเก็บไว้ที่ไหน เธออ้าง

“แม่อยากให้ลูกลืมไปตลอดชีวิตเลยยิ่งดี จะไปค้นหาความจริงทำไมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“หนูไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยที่ความทรงจำช่วงหนึ่งขาดหายไป แม่เลิกพูดคำว่าเป็นห่วงหนูซักทีทั้งๆที่แม่เป็นห่วงตัวเองมาตลอด แม่ไม่เคยถามหนูซักคำว่าหนูต้องการอะไร ที่หนูมาเป็นดาราก็เพราะแม่ และหนูก็รู้มาว่าที่หนูคบกับมิค มันก็เป็นเพราะแม่อีกเหมือนกัน แม่จับคู่หนูกับมิคเพราะต้องการให้หนูเกาะกระแสมิคที่กำลังดังใช่ไหมคะ”

มยุราโกรธพลั้งมือตบหน้าลูก จีน่าโผล่เข้ามาพอดี ลวิตาเสียใจรีบบอกให้เพื่อนพาตนกลับ มยุราจะตามไปขอโทษแต่พนักงานเอาบิลค่าโรงพยาบาลมาเคลียร์จึงต้องหยุด

บ่ายวันนั้นลวิตามาที่ห้องคอนโดของตัวเอง แม้ไม่มีคีย์การ์ดแต่เธอก็จำรหัสผ่านได้ ลวิตาพยายามทบทวนเรื่องราว ตัดสินใจลองเดินออกไปที่ระเบียง

เผื่อจะนึกอะไรได้ ทันใดได้ยินเสียงคนกำลังเปิดประตูห้องเข้ามา จึงควานหาของในกระเป๋ามาป้องกันตัว ได้ขวดน้ำหอมติดมือขึ้นมา ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เธอก็ปรี่เข้าไปฉีดน้ำหอมใส่ตาเขา แล้วร้องให้คนช่วย...

ปวัตรตกใจควานจับตัวเธอให้หยุดร้อง แล้วบอกว่าแม่เธอให้ตนเช่าห้องนี้

ลวิตาชะงักรีบบอกว่าเป็นการเข้าใจผิดตนไม่เคยคิดให้ใครเช่าห้อง ปวัตรให้เธอไปเคลียร์กับแม่เอง

ลวิตาเปลี่ยนมาขอร้องให้เขาย้ายออกและยินดีคืนเงินให้หมด ปวัตรไม่ยอมจะเช่าอยู่จนครบสัญญา ลวิตาพยายามพูดดีด้วยว่าห้องนี้มีความสำคัญกับตนมาก

ปวัตรมองเอือมๆ