ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“ที่หลิวหาเงินมาให้คุณแม่ช็อปกระเป๋าช็อปรองเท้าแบรนด์เนมตั้งหลายล้าน จีน่าก็ยังไม่เคยเห็นหลิวบ่นซักคำ ถ้าเป็นจีน่าน่ะเหรอ...ไม่เหลือ” จีน่าตำหนิ

มยุราตบโต๊ะเปรี้ยงโวย “จะพูดจะจาอะไรก็เคารพกันบ้าง”

จีน่าตอบโต้แบบยั้งๆไว้บ้างเพราะเห็นว่าเป็นแม่ของเพื่อน มยุราโวยว่าลูกน่าจะลืมเพื่อนคนนี้ คบไปได้อย่างไรไม่มีมารยาท ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าจะไปแต่กำชับอย่าเสี้ยมอะไรลวิตาอีก จีน่ายั่วว่ารับรองเสี้ยมแน่ มยุราอ้าปากจะด่า ลวิตาตัดบทให้แม่รีบไปเดี๋ยวผู้ใหญ่จะรอ มยุรานึกได้เดินลิ่วออกไป ลวิตาหันมาติงเพื่อนเบาๆว่าเมื่อไหร่จะเลิกกัดแม่ตน

“ไม่มีวันนั้นหรอก ตราบใดที่แม่แกยังเอาเปรียบแกอยู่แบบนี้ ขอโทษนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆว่ะ”

“อืม...มีแกมาเบรกแม่เอาไว้บ้างก็ดีเหมือนกัน ไม่งั้นนะโคตรเอาแต่ใจ ว่าแต่แกมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องอยากถามเยอะแยะ”

จีน่าเข็นรถพาลวิตาออกมาสูดอากาศและเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังว่า ตำรวจตรวจห้องและสอบปากคำพยานแวดล้อม ดูกล้องวงจรปิดของคอนโดแล้วไม่เจออะไรที่น่าสงสัย

“ฉันไม่คิดว่าฉันจะฆ่าตัวตายน่ะสิ แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนกลัวความสูง ฉันถึงเลือกอยู่ชั้นห้า แล้วคนกลัวความสูงอย่างฉันจะฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกได้ยังไง”

“มันก็ไม่แน่ คนเราเวลาหน้ามืด ลืมได้ทุกอย่างกระทั่งความกลัว”

“ถึงฉันจะจำเหตุการณ์คืนนั้นไม่ได้ แต่ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าฉันไม่ได้ฆ่าตัวตายจริงๆ จีน่า...แกช่วยเอาไดอารีมาให้ฉันหน่อยสิ ฉันมั่นใจว่าฉันน่าจะเขียนอะไรลงไปในนั้น ถ้าฉันได้อ่านมันอาจจะทำให้ฉันนึกออก”

แต่พอลวิตาบอกว่าไดอารีแม่เก็บไว้ จีน่าก็หน้าเหยที่จะต้องเข้าถ้ำเสือ...เอกเดินเข้ามาต่อว่าจีน่าที่พาลวิตาออกมา เกรงจะเจอนักข่าวแล้วต้องตามแก้ข่าวอีก พอดีจีน่าเห็นสายตาลวิตามองบางอย่างจึงมองตาม เห็นไตรภพยืนซุ่มอยู่ จีน่าจึงช่วยดึงเอกไปซื้อของกินเปิดโอกาสให้ไตรภพ

ไตรภพนั่งลงตรงหน้า ลวิตาบอกว่าเธอลองเปิดไอจีดูเห็นหน้าเขาแต่ยังนึกอะไรไม่ออก ไตรภพทำหน้าเศร้าพยายามเล่าว่าเธอเข้าใจผิดคิดว่าเขานอกใจแล้วเอาแหวนหมั้นมาคืน ลวิตามองที่นิ้วนางซ้ายของตัวเองเห็นร่องรอยการสวมแหวน แต่คิดว่าต้องมีเรื่องมากกว่านั้น