อินทรีหิมะเจ้าดินแดน

ตอนที่ 7 อัศวินวายุ

ในห้อง

บนเตียงนั้น จงหลิงกำลังกึ่งนั่งกึ่งเอนกายพิงอยู่บนเตียง ถงซานนั่งอยู่บนม้านั่งข้าง ๆ ทั้งสองมองไปยังตงป๋อเสวี่ยอิงที่กำลังวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“ท่านอาจง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม” ตงป๋อเสวี่ยอิงมองอย่างละเอียด ท่านอาจงเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมยาวขาวบริสุทธิ์ มองดูแล้วเหมือนว่าไม่ได้บาดเจ็บอะไร มีเพียงสีหน้าที่ซีดขาว

จงหลิงยิ้มพูดว่า “ผู้นำกองดาบโค้งช่างร้ายกาจสมคำล่ำลือ ครั้งนี้หากไม่มีเกราะแปรธาตุชั้นในปกป้องร่างกายไว้แล้ว น่ากลัวว่าคงจะต้องเสีย...แค่ก...แค่ก...แค่ก” เมื่อพูดอยู่ก็ไอขึ้นมา เขารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าข้าง ๆ ผืนหนึ่งขึ้นมาปิดปากเอาไว้ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หยดเลือดแผ่กระจายไปทั่วทั้งผ้าเช็ดหน้า

ตงป๋อเสวี่ยอิงเห็นแล้วก็หวั่นใจ กระอักเลือดหรือ บาดเจ็บภายในอย่างนั้นหรือ

“ท่านอาจง” ตงป๋อเสวี่ยอิงเข้าไปนั่งข้างเตียง

“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก” จงหลิงวางผ้าเช็ดหน้าในมือลงแล้วทิ้งไปที่ถาดอีกด้าน ยิ้มเอ่ยว่า “บาดเจ็บแค่นี้นับเป็นอะไรได้ ในปีนั้น ตอนที่ข้ากับท่านพ่อท่านแม่เจ้าและท่านอาถงยังผจญภัยอยู่ข้างนอก เจ็บหนักกว่านี้ตั้งมากมายก็มีตั้งหลายครั้งแล้ว”

“เสวี่ยอิง เจ้าวางใจเสียเถอะ บาดเจ็บระดับนี้น่ะ อาศัยร่างกายของพญางูหกกรแล้ว เดือนสองเดือนก็ฟื้นตัวแล้ว” ถงซานพูดอย่างสงบนิ่งนัก ในปีนั้นพวกเขาเดินอยู่บนเส้นแบ่งความเป็นความตาย จึงเคยชินมานานแล้ว “ใช่แล้ว จงหลิง เจ้าบาดเจ็บขนาดนี้ได้อย่างไร เจ้านำทหารออกไปถึงหนึ่งค่ายเต็ม ๆ ผู้นำกองดาบโค้งร้ายกาจถึงเพียงนี้จริง ๆหรือ”

“ร้ายกาจยิ่ง ร้ายกาจยิ่งกว่าที่ข้าคาดไว้เสียอีก ไม่เสียทีที่เป็นกองโจรที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตอี๋สุ่ย” จงหลิงพูด

“ผู้นำกองดาบโค้งคือผู้ใดกัน มีพื้นเพอย่างไร” ตงป๋อเสวี่ยอิงสับสน

“ที่จริงก็ควรพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้าบ้างแล้ว” จงหลิงพูด “อย่างไรเสีย อีกหน่อยเรื่องต่าง ๆ ในดินแดนอินทรีหิมะก็ต้องส่งมอบให้เจ้าอยู่ดี”

จงหลิงมองตงป๋อเสวี่ยอิง “ในฐานะที่เป็นเจ้าแดนใต้อาณัติ กุมอำนาจปกครองแดนใต้อาณัติไว้ในมือ แต่ก็ต้องปกป้องแดนใต้อาณัติของตน ต้องปกป้องไพร่ฟ้าทุกคนในดินแดนด้วยเช่นกัน พวกโจรร้ายรุกรานแดนใต้อาณัติของเจ้า ปล้นชิงเข่นฆ่า ก็ต้องฆ่าพวกมันทิ้งเสีย”

ตงป๋อเสวี่ยอิงพยักหน้า

“เมื่อท่านพ่อท่านแม่เจ้ายังอยู่ ท่านแม่เจ้าเป็นปรมาจารย์เวทย์ชั้นฟ้า เมื่อมีปรมาจารย์เวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อยู่เคียงข้าง กองทัพก็แสดงความสามารถอันแกร่งกล้าได้มากกว่านี้ อีกทั้งดินแดนอินทรีหิมะของเรายังมีธนูทลายดาวจำนวนมาก ทั้งเขตแดนตำบลอี๋สุ่ยไม่มีโจรหน้าไหนบังอาจล่วงเกิน” จงหลิงเอ่ย “แต่หลังท่านพ่อท่านแม่เจ้าโดนจับไปแล้ว เกรงว่าโจรพวกนั้นจะเฝ้าดูอยู่ตลอด แต่พวกเขาก็เกรงกลัวธนูทลายดาวมากเช่นกัน”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็รู้ดีว่าธนูทลายดาวของบ้านตนนั้นมีอานุภาพเพียงใด เมื่อเริ่มแรกนั้นท่านพ่อท่านแม่มีธนูทลายดาวในครอบครองถึงห้าร้อยคัน

ลำพังธนูทลายดาวเหล่านี้ก็ตั้งห้าหมื่นตำลึงทองแล้ว นี่เพียงพอสำหรับซื้อดินแดนอินทรีหิมะทั้งแดนแล้ว ดังนั้นทั่วทั้งตำบลอี๋สุ่ย...ตระกูลตงป๋อแห่งดินแดนอินทรีหิมะก็นับว่าพอมีชื่อเสียงอยู่มาก

“ภาษีของดินแดนอินทรีหิมะนั้นต่ำ พวกไพร่ฟ้ารักและเทิดทูนเจ้าแดนมาก หลายปีมานี้ ไพร่ฟ้าในแดนใต้อาณัติใช้ชีวิตไม่เลวเลย ทำเอาพวกโจรร้ายตาเป็นมัน” จงหลิงพูด “พอท่านพ่อท่านแม่เจ้าถูกจับไป พวกมันก็วิ่งวุ่นเตรียมเคลื่อนไหว จนสุดท้าย กองดาบโค้ง กองโจรที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตแดนตำบลอี๋สุ่ยก็ได้เข้ามาปล้นชิงในแดนใต้อาณัติของเรา”

“พอได้ข่าว ข้าก็นำทัพทหารหนึ่งค่ายรวมสามร้อยนาย ทุกนายขี่ม้าพร้อมนำธนูทลายดาวไล่พวกโจรไป แต่ก็มีประชาชนกว่าห้าร้อยคนถูกฆ่าตายและกวาดเอาทรัพย์สินไปจนเกลี้ยง”

ตงป๋อเสวี่ยอิงได้ฟังก็ตาเริ่มแดง

ตายไปกว่าห้าร้อยคนรึ

ไอ้...ไอ้...

ไอ้โจรสมควรตายพวกนี้นี่ ประชาชนเหล่านั้นไปกลั่นแกล้งอะไรพวกเจ้าที่ไหนกัน

“ตอนที่ข้าไล่ตามไปเพื่อติดตามร่องรอยของพวกโจรนั้น ใครเล่าจะคิดว่าหัวหน้ากองดาบโค้ง ก็คือก้ายปิน ผู้นำกองดาบโค้งผู้ชั่วร้ายผู้นั้นนั่นแหละ มันซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านที่ถูกฆ่าล้างไปแต่เพียงลำพัง ทันใดนั้นก็ลงมือลอบทำร้ายข้า” จงหลิงพูดพลางถอนหายใจ “ตอนนั้นพวกเราแก้มือไม่ทัน ทหารสามร้อยนายก็อลหม่านไปหมด ข้าก็ทำได้เพียงแค่ต้านรับมันไว้”

“ก้ายปิน ผู้นำกองดาบโค้งเป็นอัศวินชั้นดาวตก ที่ผ่านมาข้าเคยประมือกับอัศวินชั้นดาวตกมาบ้าง ปกติก็ล้วนรับมือได้ชั่วขณะหนึ่ง” จงหลิงถอนหายใจ “แต่วิถีดาบของก้ายปินผู้นี้รวดเร็วเกินไป เร็วกว่าอัศวินชั้นดาวตกทั่วไปมากมายนัก...ข้าเดาว่าคงต้องมีวิถีการต่อสู้พิเศษเป็นแน่”

ตงป๋อเสวี่ยอิงก็รู้เช่นกัน

หากพูดถึงความสามารถแล้ว ระหว่างท่านพ่อ ท่านอาถงและท่านอาจงสามคนนั้น ท่านอาจงแข็งแกร่งที่สุด  แม้เขาจะเป็นแค่เพียงอัศวินชั้นฟ้า แต่เขากลับเป็นถึงเผ่ากษัตริย์แห่งเผ่ามนุษย์งู ในฐานะพญางูหกกร พละกำลังของเขาแกร่งกล้า อีกทั้งขณะต่อสู้เขาสามารถใช้แขนทั้งหกข้างโจมตีได้พร้อม ๆ กัน นอกจากนี้การที่มีหางงู ทำให้วิถีกายของเขาคล่องแคล่วว่องไวขึ้นด้วย...ดังนั้นต่อให้ข้ามขั้นไปสู้ตัวต่อตัวกับอัศวินดาวตก ก็สามารถต้านทานได้ในขณะหนึ่ง 

“วิถีดาบของข้านั้นรวดเร็ว แต่ของมันกลับรวดเร็วยิ่งกว่า ข้าไม่สามารถต้านทานได้ ถูกมันฟันเอาถึงสามครั้ง โชคดีที่มีเกราะแปรธาตุชั้นในปกป้องร่างกายไว้ จึงได้รับบาดเจ็บภายในอยู่บ้าง ส่วนทหารสามร้อยนายนั้น แต่ละคนก็เริ่มใช้ธนูทลายดาวโจมตี ทำให้ผู้นำกองดาบโค้งผู้นี้ทำได้เพียงหนีไป และมันก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยเหตุนี้ด้วย” จงหลิงพูดพลางถอนหายใจ “วิถีดาบของมันรวดเร็ว วิถีกายก็รวดเร็วด้วย ไม่แปลกที่มีชื่อเสียงร้ายกาจถึงเพียงนั้น”

ตงป๋อเสวี่ยอิงหวาดกลัวขึ้นมา ท่านอาจงถูกฟันไปสามดาบ หากโชคร้ายกว่านี้สักนิด หรือว่าใช้เวลาต่อสู้นานกว่านี้สักหน่อย เกรงว่าชีวิตน้อย ๆ ก็คงหาไม่เสียแล้ว

“เสวี่ยอิง เจ้าวางใจเสียเถอะ”

น้ำเสียงกังวานของถงซานที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น “ทั่วตำบลอี๋สุ่ย ทั้งหมดมีเพียงอัศวินดาวตกแค่สี่นายและปรมาจารย์เวทย์ดาวตกอีกผู้หนึ่งเท่านั้น ฝั่งพวกโจรยิ่งแล้วใหญ่ มีเพียงแค่ผู้นำกองดาบโค้งนี่ผู้เดียวเท่านั้น ผู้นำกองดาบโค้งได้รับบาดเจ็บในครั้งนี้ ได้เห็นความร้ายกาจของธนูทลายดาวแล้ว ข้าว่าคงไม่กล้ามาผจญอันตรายอีกแล้วล่ะ เพราะว่าครั้งหน้าเราต้องเตรียมพร้อมมากกว่านี้ กองดาบโค้งนี่ไม่กล้าเข้ามารุกราน โจรอื่น ๆ ก็ยิ่งไม่กล้ามาเข้าไปใหญ่”

”ขอรับ” ตงป๋อเสวี่ยอิงผ่อนลมหายใจ

“ก้ายปินผู้นี้ตัวเป็นถึงอัศวินดาวตก ทำอะไรไม่ดี ถึงได้ไปเป็นโจรเสียเล่า” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด

“เฮอะ” ถงซานแค่นเสียงดูถูกคราหนึ่ง “เสวี่ยอิงเอ๋ย ในโลกใบนี้นั้น ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจบางคน ก็ชอบที่จะเป็นเสือนอนกิน ชอบปล้นชิง ว่ากันว่า เพราะก้ายปินผู้นี้โลภมาก ไปฆ่าชิงทรัพย์ชนชั้นสูงผู้หนึ่ง สุดท้ายเรื่องแดงออกมาก็ถูกหมายหัว จึงเลยตามเลยกลายเป็นโจรไปเสีย”

จงหลิงก็พูดขึ้นว่า “ที่ผ่านมา ชื่อเสียงของเขาก็ไม่ดีอยู่แล้ว เพียงแค่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีใครจับเขามาจัดการเลย พอทำเรื่องชั่วช้ามากขึ้น ก็ย่อมมีสักวันที่เรื่องจะแดงออกมา ในที่สุดเรื่องก็แดงออกมาจึงถูกหมายหัว แต่เขามีความสามารถมาก จึงไปซ่อนตัวอยู่ในแนวเขาทำลายล้าง ทั้งยังนำพวกคนสิ้นหวังฝูงใหญ่ไปด้วย...จึงยังผยองได้จนวันนี้ ช่างเถอะ นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องมากังวล ถึงพวกเราอยากจะจัดการก็จัดการไม่ไหวหรอก”

ตงป๋อเสวี่ยอิงพยักหน้า

จัดการไม่ไหวนั่นเอง

พวกนั้นซ่อนตัวในแนวเขาทำลายล้าง ทหารรักษาการณ์เมืองแห่งบ่อน้ำอาณาจักรบางพวกก็ไม่ยอมเข้าไปโจมตี ด้วยรู้ดีว่าแนวเขาทำลายล้างนั้นยาวติดต่อกันเป็นแสนลี้ เชื่อมสี่แว่นแคว้นเข้าด้วยกัน เป็นแนวเขาที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งในอาณาจักร ภายในนั้นมีสัตว์มารอาศัยอยู่นับไม่ถ้วน พวกคนสิ้นหวังมากมายก็ซ่อนอยู่ในหุบเขาทำลายล้าง แน่นอนว่าอยู่บริเวณรอบนอกสุดของทั้งหุบเขาทำลายล้าง

ส่วนลึกของหุบเขาร้างอันตรายยิ่งนัก

“ตอนนี้ยังไม่สนพวกมันก่อน รอข้ามีพลังมากพอก่อนเถอะ ต้องกำจัดเนื้อร้ายก้อนนี้ทิ้งแน่ ๆ” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูดเบา ๆ

“เอ้อ เสวี่ยอิง เรื่องสำนักวายุเจ้าตัดสินใจได้แล้วหรือยัง” จู่ ๆ จงหลิงก็ถามขึ้นมา

“เสวี่ยอิง” ถงซานที่อยู่ข้าง ๆ ก็รีบร้อนพูดขึ้นมา “สำนักวายุนี้ เป็นสำนักวิชาที่ใหญ่อันดับหนึ่งในแคว้นอันหยางสิง และมีอำนาจมากที่สุดด้วย มากกว่าตระกูลม่อหยางของเจ้ามากมายนัก เจ้าสำนักวายุ “อัศวินวายุฉือชิวไป๋” ยิ่งเป็นผู้ทรงอำนาจที่สุดในแว่นแคว้น...คุณสมบัติด้านพลังที่เจ้ามีนั้นเหมาะแก่การเข้าสำนักนี้โดยแท้ ตอนนี้ก็ฤดูหนาวแล้ว หากเจ้ายังไม่ไปลงชื่ออีกก็คงสายไปแล้วล่ะ”

“อายุสิบปีนั้นเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว หากเกินสิบปี สำนักวายุก็ไม่รับแล้ว” จงหลิงก็มองตงป๋อเสวี่ยอิงเช่นกัน

ตงป๋อเสวี่ยอิงเงียบกริบไป

เขาเองก็พิเคราะห์เรื่องนี้มานานแล้ว

สำนักวายุรับเด็กวัยไม่เกินสิบปีจากข้างนอก เพราะว่าอายุเท่านี้ว่านอนสอนง่าย โดยเฉพาะช่วงร่างกายกำลังโตนั้น...เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญที่สุดของการฝึกตนเป็นอัศวิน บางคนโตเร็ว อายุสิบปีก็สูงพรวดพราดแล้ว ดังนั้นที่ทางสำนักกำหนดว่าอายุ “สิบปี” นั้นใช่ว่าจะไร้เหตุผล

สำนักวายุเป็นสำนักวิชาที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งในแคว้นอันหยางสิง ส่วนตัวเจ้าสำนักเองนั้นก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างหนึ่งในแว่นแคว้น

ศิษย์สำนักที่ผ่านการอบรมสั่งสอนมานั้น ตอนเข้าไปก็เป็นเพียงเด็กธรรมดา แต่เมื่อจบออกมาแล้วอย่างน้อยที่สุดก็เป็นอัศวินชั้นฟ้า มีไม่น้อยที่ได้ก้าวเข้าสู่ระดับดาวตก แต่ขณะเดียวกัน การคัดเลือกเข้าสำนักนั้นก็เข้มงวดยิ่ง แต่แน่นอนว่าด้วยคุณสมบัติทางร่างกายและวิถีหอกยาวของตงป๋อเสวี่ยอิงแล้ว ถือว่าสบายมาก   

“ข้าคิดมานานมากแล้ว ตอนนี้ตัดสินใจได้แล้ว” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด