คมแฝก
ตอนที่ 13
ที่ป่านอกเมืองพล กระรอกเสียใจมากร่ำไห้จะล้างแค้นให้พี่ชายจนตะเภาต้องเตือนสติให้รักษาชีวิตเพื่อกัลป์ องอาจแค้นใจมาก ทั้งเรื่องกัลป์และเรื่องผู้ว่าราชการจังหวัดที่เขาเพิ่งทราบว่าถูกฆ่าคาศาลากลาง จนต้องเปลี่ยนแผนแจ้งเรื่องทั้งหมดให้รองเพชรและพวกชาวบ้านเตรียมตัวสู้กันเอง
ooooooo
ร่างของกัลป์ถูกนำไปฝังโดยมีอัญชันตามเฝ้าไม่ห่าง ร่ำไห้เสียใจจนแสนหมั่นไส้
“นี่ละโว้ย...รางวัลของคนกล้าปกป้องแผ่นดินจนตาย กูก็จะฝังมึงไว้ใต้แผ่นดินที่มึงรักอย่างนี้แหละและพรุ่งนี้ก็ถึงเวลาที่กูจะระเบิดเขื่อน สร้างความวุ่นวายให้บ้านเมืองที่มึงรัก”
แสนโยนคมแฝกไว้บนร่างกัลป์ อัญชันหัวเสียมากแหวลั่น
“แกมันไม่ใช่คน ได้ยินไหม...แกมันเป็นเดรัจฉาน ไอ้แสน ราชสีห์...ไอ้ชาติชั่ว!”
คำพูดของอัญชันทำอะไรแสนไม่ได้ หัวเราะสะใจที่อดีตเพื่อนรักตายก่อน
“สุดท้ายกูก็เป็นอมตะอย่างที่ไอ้อัคนีพูดไว้...
ไม่กูก็มึงที่ต้องตายด้วยคมแฝก สุดท้ายก็คือมึงที่เป็นศพ!”
องอาจกับรองเพชรช่วยกันเกลี้ยกล่อมและปลุก ระดมพวกชาวบ้านให้สู้พวกแสนกับเจมส์ แต่ความรักตัวกลัวตายทำให้ไม่มีใครกล้า มีเพียงชาวบ้านหยิบมือและครอบครัวของตะเภาที่ยืนหยัดสู้
พวกชาวบ้านทยอยเก็บข้าวของหนีออกนอกเมืองพลทันทีที่รู้ว่าจะมีสงครามแบ่งแยกดินแดน กระรอกนั่งมองเหตุการณ์ระส่ำระสายด้วยแววตาหนักใจ พลันน้ำตาก็ไหลเมื่อคิดถึงกัลป์พี่ชายคนเดียว
องอาจเดินมาปลอบ กระรอกต้องพยายามกลั้นสะอื้นด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันนี่แย่จริงๆเลยนะ เวลาแบบนี้ยังคิดถึงเรื่องตัวเองอยู่ได้”
“ผมเข้าใจครับ มันไม่ใช่ความผิดของลูกพี่ซะหน่อย”
“นายพูดจริงเหรอ”
“ครอบครัวผมเองก็ไม่ต่างอะไรกัน เราต้องเจ็บช้ำต้องสูญเสียคนที่เรารักเพราะไอ้แสน ถ้าลูกพี่อยากร้องไห้ก็ร้องต่อเถอะครับ...ผมจะอยู่เป็นเพื่อน”
กระรอกซึ้งใจมากถามเขาเสียงอ่อน “แล้วนายไม่อยากร้องบ้างเหรอในเมื่อนายเองก็เสียใจพอๆกับฉัน”
“สำหรับเรื่องในอดีต...ผมไม่มีน้ำตาเหลือแล้วครับลูกพี่...ไม่มีแล้ว”
องอาจกลั้นน้ำตาจนตัวสั่น กระรอกสงสารโอบกอดปลอบใจ องอาจกุมมือเธอถ่ายทอดพลังงานและพลังใจให้กันและกัน...เขากับเธอจะต้องผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปให้ได้!
แสนเดินหน้าแผนการใหญ่สั่งสมุนเตรียมวางระเบิดตามจุดต่างๆเพื่อถล่มเมืองพลให้ราบ รวมทั้งส่งสมุนกับทหารรับจ้างจำนวนนึงไปปล้นพวกชาวบ้านเพื่อสร้างความวุ่นวาย เจมส์พอใจมากและรอเวลาสำคัญอย่างใจจดจ่อ
อัญชันถูกขังในห้องเดิม สีหน้าเศร้าหมองเพราะยังเสียใจเรื่องกัลป์ แสนเห็นแล้วอดสมเพชไม่ได้ เกลี้ยกล่อมเธออีกครั้งให้เปลี่ยนข้าง
“ถึงเวลาแล้วน้องพี่”
“แกคงสะใจมากสินะที่มีวันนี้”
“อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้น เธอรู้ไหมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เพราะใคร...มันไม่ใช่ความผิดพี่
ทุกอย่างเป็นเพราะไอ้กัลป์ เป็นเพราะมันคนเดียวทำให้เป็นแบบนี้”
“เลิกโยนความผิดให้คนอื่นซะทีเถอะ แกก็รู้แก่ใจว่าทั้งหมดเป็นเพราะสันดานของแกเอง”
