คมแฝก

เพลิงไม่รับแต่แกล้งถามลอยๆ “มันคุ้มกันแล้วเหรอหมวดที่ทำอยู่ตอนนี้”

หมวดนิตย์นิ่งไปอึดใจ มั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้ความลับของตนจึงโพล่งอย่างเหลืออด

“กูเป็นตำรวจมาสิบปี กูได้อะไรบ้าง ไม่มีเส้นมีสายถูกย้ายมาต๊อกต๋อยที่เมืองพล กูเคยได้ลืมตา

อ้าปากกับเขาที่ไหน คนอื่นประจบเลียแข้งเลียขาเจ้านาย ไม่ถึงปีก็มีบ้านหลังใหญ่มีรถฝรั่งขี่ ส่งลูกไปเรียน

ต่างประเทศ แล้วกูมีอะไร นอกจากศักดิ์ศรีแล้วกูได้อะไร เออ...กูขายศักดิ์ศรีแล้วมันผิดตรงไหน ถ้าศักดิ์ศรีมันกินได้ กูกินยาไส้ไปนานแล้ว ตอนกูลำบากมีใครเห็นใจกูบ้าง มีใครสงสารกูบ้างไหม...ไม่มี!”

“แล้วที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีกว่าเดิมงั้นเหรอหมวด ดูสภาพหมวดซะก่อน ตอนนี้หมวดเป็นตัวอะไรกันแน่ หมวดกินอิ่ม นอนหลับตาลงรึเปล่า ถามตัวเองบ้างเถอะว่าวันข้างหน้า...หมวดจะอยู่ยังไง”

เพลิงตอกไม่ไว้หน้า หมวดนิตย์หน้าเสียแต่เพลิงไม่สนตอกย้ำเสียงเข้ม

“ไม่ใช่หมวดคนเดียวที่ลำบาก ข้าราชการทุกคนก็ลำบากด้วยกันทั้งนั้น แต่ที่ทุกคนยังยืนหยัดอยู่ได้

ก็เพราะเขาภูมิใจในสิ่งที่เขาเป็น ถึงไม่มีสมบัติล้นฟ้าแต่เขาก็สามารถบอกลูกหลาน บอกทุกคนได้อย่างไม่ละอายว่าเขาไม่เคยทรยศแผ่นดินเกิดสักครั้ง และไม่เคย เป็นหมาแทะเศษกระดูกเหมือนที่หมวดเป็นตอนนี้”

หมวดนิตย์หลบตา แอบละอายใจแต่ไม่สำนึก เพลิงพยายามกล่อมอีกครั้ง

“ทำดีได้ดี มันอยู่ที่ใจ ไม่ใช่ฐานะหรอกหมวดตามผมกลับไปเถอะ...ผมจะพาหมวดไปหารองเพชร”

“มึงพูดถูก...แต่ยังมีอีกเรื่องที่มึงพูดถูกกว่าเรื่องนี้ ...มึงมาสายไปก้าวนึง”

ขาดคำ หมวดนิตย์ก็โยนเอกสารทิ้งและฉวยจังหวะนี้ฆ่าเขาแต่เพลิงเบี่ยงตัวหลบทันและเป็นฝ่ายฆ่าเสียเอง!

ooooooo

องอาจขโมยคมแฝกแสงอัคคีของกัลป์ไปให้แสนแลกกับดวงใจน้องสาวคนเดียว กัลป์รู้ตัวทุกอย่างแต่ไม่โกรธเพื่อนรักและคิดว่าเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่าย

แสนเห็นองอาจถือคมแฝกมาพบตามนัดก็หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ

“ในที่สุดเอ็งก็โผล่หัวมาจนได้ไอ้องอาจ อ๋อไม่ใช่สิ...ต้องเรียกคุณปลัดองอาจถึงจะถูก ถ้าไม่มีคนบอกก็คงไม่รู้ หลงโง่อยู่ตั้งนาน ใครจะคิดว่าปลัดเมืองพลจะปลอมตัวเป็นคนฉายหนังขายยาเร่ ตบตาได้ไม่เลว”

“ไม่ต้องพูดมาก...คมแฝกแสงอัคคีอยู่นี่ ปล่อยตัวดวงใจมาได้แล้ว”

สิงโตพาดวงใจไปแลกกับคมแฝก เพลิงเฝ้ามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาลุ้นระทึกแต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่นึกกลัว แสนยิ้มร่าเมื่อมีคมแฝกในมือ

“คมแฝกแสงอัคคี...ในที่สุดก็เป็นของกู ขอบคุณมากท่านปลัด ทีนี้ก็พาน้องสาวไปได้แล้ว”

เหล่าสมุนตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าแสนจะปล่อยองอาจกับดวงใจง่ายๆ เช่นเดียวกับกัลป์ซึ่งยกพวกมาพร้อมกับรองเพชรเพื่อคุ้มกันตัวประกันอย่างดวงใจ

แสนโกรธมากที่ถูกพวกกัลป์ลูบคมถึงถิ่น

“ไอ้กัลป์มันมาหากูเองแท้ๆแต่มันยังรอดไปได้อีก ไม่มีฝีมือกันสักตัวพวกมึง”

สิงโตสมุนเอกหน้าซีด หลบคมแฝกอันใหม่ของแสนพัลวัน

“ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าพวกมันจะมีไอ้รองเพชรมาช่วยครับนาย”

“ตำรวจพวกนี้ไว้ใจไม่ได้สักตัว แล้วไอ้หมวดนิตย์มันหายหัวไปไหน มีใครได้ข่าวมันหรือยัง”