จ้าวสมิง

เช้าวันถัดมา อรรถพาสวัสดิ์กับลูกน้องมาที่บ้านตะวันโดยแต่งเรื่องอย่างแนบเนียนว่า

“พอผมรู้ว่าพิมพ์มาที่นี่ ผมก็ตามมาทันที แต่ไม่เจอใครเลย นอกจากรถของพิมพ์กับรถคันนี้ที่นายตะวันขับออกจากบ้านมา”

“อ้าว...แล้วไหนใครบอกว่าตะวันโดนยิงตกแม่น้ำไปแล้ว...แล้วรถมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“นั่นสิครับ จะเป็นไปได้ยังไง ใครจะไปรู้จักบ้านของเขานอกจากตัวเขาเอง”

“แต่มีคนหาปลาเห็นนะครับว่ามีคนยิงตะวันตกน้ำไปจริงครับปลัด แถมเขาลือกันแซ่ดว่าเป็นคนบ้านเสี่ยสวัสดิ์ขี่รถมาโดนยิงบนสะพาน”

“มืดขนาดนั้นอาจเป็นใครก็ได้ที่ตกน้ำ แล้วถ้ามองอีกมุมจะเป็นไปได้ไหมว่านายตะวันไม่ได้ตกน้ำแต่เขาสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อให้คุณพิมพ์ตามมาหาเขาที่นี่แล้วลักพาตัวไป”

“เขาจะทำแบบนั้นทำไม เพื่ออะไรปลัด”

“ผมก็ไม่ทราบครับ แต่แรงจูงใจบางอย่างอาจทำให้เขาทำก็ได้”

“ผมไม่เห็นว่าเขาจะทำเพื่ออะไร”

“เพื่อได้ตัวคุณพิมพ์ไงครับ ในสายตาผมนายตะวันแอบชอบคุณพิมพ์อยู่ครับ ไม่งั้นคงไม่ตามไปช่วยคุณพิมพ์ได้ในหลายๆครั้ง มันไม่บังเอิญไปเหรอครับ”

“ถ้าเขาชอบลูกสาวผม ไม่เห็นจำเป็นต้องฉุดต้องลักพาตัวไปนี่นา”

“เพราะนายนั่นรู้ว่าพิมพ์จะหมั้นกับผมไงครับ เลยต้องชิงตัวเธอไปก่อน โดยสร้างเรื่องหลอกทุกคนว่าถูกยิง แต่จริงๆแอบมาลักพาตัวเธอไปไงครับ”

“เป็นคนอื่นมากกว่ามั้งที่สร้างเรื่อง” ยองตะมุส่งเสียงแทรกขึ้นมา ทุกคนหันขวับไปมอง สวัสดิ์ตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอลูกน้องเก่า

“ยองตะมุ...นี่นายจริงๆด้วย ฉันตามหานายทั่วแล้วนะ ที่แท้มาอยู่นี่เองเหรอ”

“ครับนาย แต่จริงๆผมไม่ได้อยู่บ้านนี้เท่าไหร่ ส่วนใหญ่อยู่ในป่าครับนาย”

“มาก็ดีแล้ว คุณเป็นพ่อของนายตะวันจะได้รับรู้ว่าลูกชายตัวเองก่อเรื่องอะไรไว้” อรรถเปิดฉากก่อน