จ้าวสมิง
ตอนที่ 6
อากาพะโยกับอูซานเดินทางใกล้หมู่บ้านชาวมอญในสังขละบุรีเข้ามาทุกที อูซานมีอาการเครียดอย่างเห็นได้ชัด บ่นไม่หยุดว่าทำไมตนถึงฆ่าพวกมันไม่ได้สักคน
“ทำไมเจ้าต้องคิดแต่เรื่องฆ่า เจ้าฆ่าคนมาเยอะแล้วนะ”
“ไอ้พวกนั้นต่างหากที่มันจ้องจะล่าข้า จอปาไอ้พราน ไอ้เครานั่น ข้าอยากฆ่ามันทุกคนแต่ทำไม่ได้สักที แถมอองที ไอ้ตะละเกล็บที่มันตายแล้วยังมาเกิดใหม่เป็นหนามทิ่มแทงใจข้าไม่จบไม่สิ้น ข้าอยากฆ่าพวกมันทั้งหมด”
“ไม่รวมแม่หนูนั่นที่หน้าตาเหมือนเม่ยเจิงไปด้วยล่ะ เจ้าก็เคยฆ่านางไปแล้วนี่นา”
“ข้าแค่พลั้งมือไป แต่นางช่างใจดำกับข้านัก ข้าจะไม่ฆ่านางแต่จะฆ่าอองทีที่นางรักนักหนา มันต้องตายไปอีกครั้ง”
“เจ้าก็คิดแต่จะให้คนอื่นตาย แล้วตัวเจ้าล่ะ
ไม่กลัวบ้างรึไง”
“ไม่! ตายซะได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์อยู่แบบนี้ ข้าไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่สักเท่าไหร่ ถ้าฆ่า
พวกมันได้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นข้ายินดียิ้มรับความตาย”
“แต่พ่อให้เจ้าตายไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“พ่อรับปากแม่เจ้าไว้ รู้ไหมคำสุดท้ายจากปากแม่เจ้าก่อนตายพูดอะไรไว้ สิ่งสุดท้ายที่แม่เจ้าพูดก็คือให้พ่อปกป้องไม่ให้ใครทำอะไรเจ้าได้ ถ้าไม่เชื่อพ่อ ก็นึกถึงแม่เจ้าบ้าง”
“ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วพ่อ แม่ไปสบายแล้ว ส่วนข้ายังอยู่แบบทุกข์ทรมาน ใจข้าจะสงบก็ต่อเมื่อ
คนที่มันทำให้ชีวิตข้าเป็นแบบนี้ตายไปทั้งหมด”
“ไม่หมดหรอกอูซาน ถ้าเจ้ายังฆ่าไม่เลิกแบบนี้ นับวันศัตรูเจ้าจะมากขึ้นทุกที ไม่ใช่แค่จอปาหรือไอ้พรานนั่น ตอนนี้พวกชาวบ้านที่เจ้าฆ่าคนของเขามากมายกำลังจะตามล่าเจ้าอยู่เหมือนกัน อย่าลืมว่าพวกมันมีอาวุธที่ฆ่าเจ้าได้ ถ้าพวกมันมาพร้อมกันเมื่อไหร่พ่อคงปกป้องเจ้าไม่ไหว อย่าทำให้พ่อเหนื่อยไปมากกว่านี้เลย”
“ถ้าพ่อเหนื่อยพ่อไม่ไหวก็อย่ามาตามข้า...ข้าไม่ได้ร้องขอให้พ่อทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ต่อไปพ่อไม่ต้องเหนื่อยกับข้า ขอร้องอย่าตามข้าอีก” อูซานพูดจบพรวดพราดออกไปจากตรงนั้น อากาพะโยจะห้ามก็ไม่ทัน ได้แต่พึมพำตัดพ้อลูกชาย
“แม้เจ้าจะไม่เข้าใจหรือตำหนิพ่อแค่ไหน พ่ออย่างข้าก็ไม่มีวันทิ้งเจ้าให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังได้หรอกอูซาน”
ooooooo
