หงส์เหนือมังกร

หลิวเข้ามายืนตรงหน้าป้ายวิญญาณของพ่อด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย นึกถึงคำเตือนของแม่ก่อนตายที่ว่าอย่าแบกความทุกข์อยู่บนอำนาจที่ไม่มีอยู่จริงอีกเลย เธออดสะท้อนใจไม่ได้ว่ากำลังกลืนน้ำลายตัวเองเดินตามรอยเท้าพ่อทั้งที่เธอเคยขอร้องให้ท่านเลิกเป็นมาเฟีย เลิกทำตัวเป็นผู้มีอิทธิพล

“อาป๊า อั๊วเข้าใจแล้วว่าการขึ้นหลังเสือแล้วลงไม่ได้มันเป็นอย่างไร แต่...มันคุ้มจริงๆเหรอป๊า อำนาจที่ได้มาแลกกับการที่เราไม่เหลือใคร ไม่เหลือคนให้รัก ไม่เหลือคนเคียงข้าง”

มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ฮัวเปิดประตูเข้ามารายงานว่าอาติยะมารออยู่ข้างล่าง ครู่ต่อมาหลิวลงมาหาเขาที่ห้องรับแขก หลงดีใจคิดว่าเขาตามตัวเต็งล้อเจอแล้ว แต่ต้องผิดหวังที่ยังไร้วี่แวว

“ผมมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นมาบอกคุณ พวกสมาชิก 14K ต่างไม่พอใจที่รู้ว่าตรัยฌานตายด้วยฝีมือเต็งล้อ พวกเขาอยากให้คุณแสดงความรับผิดชอบ”

“ถึงไม่มีเรื่องนี้พวกสมาชิกก็อยากหาเรื่องฉันอยู่แล้ว แต่เอาเถอะ ฉันจะเป็นคนไปชี้แจงเอง” หลิวไม่พอใจสุดๆ อาติยะไม่คิดว่ามันจะง่ายอย่างนั้น เรื่องเลยเถิดขนาดนี้พวกนั้นคงไม่ยอมจบง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงเสนอทางออกที่ดีที่สุดว่าเราไม่ควรเลื่อนงานแต่งงานออกไป หลิวไม่พอใจที่เขาเร่งรัดเรื่องนี้ทั้งที่รู้ว่าเธอเพิ่งจะสูญเสียแม่ไปหมาดๆ ไหนจะโดนเต็งล้อหักหลังอีกต่างหาก จึงประกาศขอลาออกจากการเป็นสมาชิก 14K

“คุณจะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สอง” อาติยะเตือนด้วยความหวังดี แต่หลิวไม่สนใจหันไปทางฮัว

“ฮัว...ส่งแขก” พูดจบหลิวกลับขึ้นห้องไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้อาติยะมองตามอย่างหัวเสียที่แผนบีบให้เธอแต่งงานด้วยพังไม่เป็นท่า...

ปราบหอบแฟ้มเดินมาตามทางในลานจอดรถ เหลือบเห็นรถของท่านชาติชายจอดอยู่ อดสงสัยไม่ได้ทำไมวันนี้ท่านถึงมาทำงานเร็ว แล้วเขาก็เห็นหมวกตำรวจวางอยู่ที่คอนโซลหลังรถ นึกถึงที่จางเหาบอกว่ารถคันที่ช่วยพาเต็งล้อหนีมีหมวกตำรวจวางไว้ ทำให้ปราบสงสัยในตัวท่านก็เลยวางแผนจะจับผิด

ขณะท่านชาติชายกำลังเก็บแฟ้มบางอย่างใส่กระเป๋าเอกสารอย่างรีบร้อน ปราบพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ ท่านโวยวายจะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน เขาขอโทษท่านด้วย ไม่รู้ว่าท่านจะมาเช้าขนาดนี้ แล้วมองเหล่แฟ้มที่ท่านกำลังเก็บ ถามว่าจะไปไหนหรือ ท่านชาติชายโกหกหน้าตาย

“ผมก็แค่มาเคลียร์เอกสารเก่าๆพวกคดีที่ปิดแล้ว ดูเหมือนสารวัตรจะชอบเข้ามาในนี้ตอนที่ผมไม่อยู่นะ”

สารวัตรหนุ่มแกล้งเหน็บก็เห็นท่านไม่ค่อยอยู่ เมื่อวานตอนที่เต็งล้อกำลังก่อเหตุที่โรงพยาบาล ท่านก็ไม่อยู่เช่นกัน ท่านชาติชายโมโหที่เขาพยายามโยงตนเองกับเต็งล้อแต่ต้องเก็บอาการไว้ ปราบเห็นท่านไม่พอใจก็ส่งเอกสารให้ บอกว่าเป็นรายงานสรุปที่พวก 14K มาประชุมในเมืองไทย แล้วขยับจะไป แต่แกล้งหันกลับมา

“อ้อ ส่วนเรื่องรายงานคดีของเต็งล้อ ยังไม่เรียบร้อยนะครับ ผมกำลังตามสืบรถที่มาช่วยเต็งล้ออยู่ คาดว่าน่าจะรู้ตัวเร็วๆนี้” ปราบยิ้มให้ก่อนจะออกจากห้อง ท่านชาติชายเคืองจัดปาเอกสารที่เขาเอามาให้ทิ้ง รู้ว่าเขาสืบสาวราวเรื่องใกล้ถึงตัวเองเข้าไปทุกขณะ ส่วนปราบแม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อยแต่ก็เชื่อว่าท่านมีเอี่ยวด้วย...

ในเวลาต่อมา ท่านชาติชายมาถึงเซฟเฮาส์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แต่พอได้รับข่าวดีจากเต็งล้อว่าอาติยะยกเลิกงานแต่งงานกับหลิวแล้วถึงกับยิ้มออก ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเธอไม่ได้มีองค์การ 14K เป็นแบ็กให้แล้วใช่ไหม เต็งล้อพยักหน้า พลางยิ้มอย่างมีแผนการ...

หลิวแวะไปขอขมาต่ออัฐิของเพ่ย บังเอิญได้เจอกับจางเหาที่นั่น เขาแสดงความเสียใจกับเธอด้วยที่ต้องเสียแม่ไป หลิวถูกจี้ปมเรื่องแม่ถึงกับน้ำตาไหล เขาจับมือเธอมากุมไว้อย่างเป็นกำลังใจให้ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นที่อย่างน้อยก็ยังมีเขาที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ ระหว่างนั้น ท่านชาติชายโทร.เข้ามือถือของหลิวแจ้งว่าจับตัวเต็งล้อได้แล้ว ตอนนี้คุมตัวไว้เป็นพิเศษเนื่องจากมีหลายคนที่ต้องการตัวเขา หลิวหลงกล

“ผู้กำกับต้องการอะไรแลกเปลี่ยนบอกมาได้เลย ขอแค่ให้ฉันได้เจอกับมันเท่านั้น”

ท่านชาติชายแค่ต้องการข้อมูลของพวก 14K เป็นการแลกเปลี่ยน หลิวยินดีทำตามที่ท่านต้องการ เมื่อรู้สถานที่ที่คุมตัวเต็งล้อ เธอก็วางสายแล้วบอกข่าวดีนี้กับจางเหาซึ่งพยายามซักว่าตำรวจจับตัวมันได้ที่ไหน จับได้อย่างไร กลับไม่ได้คำตอบอะไรสักอย่างเนื่องจากท่านชาติชายไม่ได้ให้รายละเอียดอะไร เขาไม่ไว้ใจตำรวจ อาสาจะไปเป็นเพื่อน แต่เธอไม่ยอมให้ไป ขอจัดการกับเต็งล้อด้วยตัวเอง...

จางเหาไม่ไว้ใจท่านชาติชายนักจึงโทร.ถามปราบว่าจับตัวเต็งล้อได้จริงหรือเปล่า ปรากฏว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย มั่นใจว่านี่ต้องเป็นแผนลวง วางสายจากจางเหารีบโทร.ถามหลิวว่านัดเจอกับท่านชาติชายที่ไหน

“ผู้กำกับบอกให้ฉันไปเจอที่ตึกร้างแถวถนนตก”

ปราบแปลกใจทำไมต้องนัดเจอที่นั่นบอกหลิวว่าอย่าเพิ่งเข้าไป ให้รอเขาก่อนแต่เธอไม่ฟัง

ooooooo