หงส์เหนือมังกร

จางเหามัวใจลอยคิดถึงแต่คำพูดของอาติยะที่ให้ตัดขาดจากหลิวจนเผลอตอกตะปูพลาดถูกนิ้วตัวเองแต่ไม่ร้องสักแอะ แปะคูเห็นพอดีพอจะเดาอะไรออก แกล้งถามถึงหลิวยังติดต่อกันอยู่หรือเปล่า จางเหาแปลกใจทำไมท่านถามถึงเธอ แปะคูแค่ถามดูเฉยๆ เพราะรู้สึกว่าจางเหาจะดูมีความสุขเวลาที่อยู่กับเธอ

“อั๊วกับอีไม่มีทางเป็นอะไรมากกว่านี้หรอกแปะ...แปะมาหาอั๊วมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“เมื่อกี้อั๊วคุยกับเพื่อนที่เป็นพ่อครัว อีกำลังหาคนอยู่ ลื้อสนใจไหม” แปะคูเห็นจางเหานิ่งไปก็เลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรไว้ตัดสินใจได้เมื่อไหร่แล้วค่อยบอกตน จากนั้นขยับจะเข้าห้อง แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้หันกลับมาอีกที

“ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แม้ไม่สมหวังแต่อีกฝ่ายก็ควรได้รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร”...

ในเวลาต่อมา จางเหาไปพบกับพ่อครัวซึ่งเป็นเพื่อนของแปะคูที่ห้องครัวของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง พ่อครัวยังไม่อนุญาตให้เขาเป็นผู้ช่วยกุ๊ก แต่ให้เริ่มด้วยการเป็นเด็กเสิร์ฟก่อน จางเหาเข้าใจยินยอมทำตามขั้นตอนที่พ่อครัวกำหนด พ่อครัวพอใจที่เขาไม่ขัดข้อง

“ดีแล้ว วันนี้จะมีแขกพิเศษมา ไม่อยากจะให้พลาด”

จางเหาพยักหน้ารับรู้ โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าแขกพิเศษที่พ่อครัวว่าคืออาติยะกับหลิวนั่นเอง...

ระหว่างที่อาติยะนั่งรอหลิวแต่งตัว เต็งล้อเข้ามาทักทายพร้อมกับแจ้งว่าให้คนขึ้นไปตามเธอแล้ว ให้เขารอสักครู่ แล้วชวนคุยเรื่องที่หลิวกำลังจะได้เข้าร่วมกับกลุ่ม 14K ยิ่งได้อาติยะในฐานะเค.วองสนับสนุนคงไม่ใช่เรื่องยาก อาติยะออกตัวว่าหลิวผ่านการทดสอบด้วยตัวเองไม่เกี่ยวกับตน ทาง 14K ตั้งใจอยากได้ธรรมกุลเข้าร่วมอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ถ้าตนแต่งงานกับหลิวเมื่อไหร่ ธรรมกุลจะยิ่งใหญ่และแกร่งมากขึ้นอีกแน่

“อั๊วยินดีด้วยจริงๆ” ปากพูดว่ายินดีแต่ในใจของเต็งล้อไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนั้น จังหวะนั้นหลิวเดินลงมาพร้อมกับฮัว อาติยะตะลึงในความงามสง่าของเธอชมไม่หยุดปากว่าสวยมาก แล้วหันไปบอกเต็งล้อว่าขอตัวก่อน จากนั้นทั้งคู่พากันออกมาลานจอดรถหน้าบ้าน ยังไม่ทันจะขึ้นรถ ปราบตะลุยผ่านลูกน้องของอาติยะเข้ามาแจ้งกับหลิวว่าเฮียไฮ้กับสมุนตายยกแก๊ง เต็งล้อมาทันได้ยินก็เก็บอาการตีสีหน้าเรียบเฉย

“คุณก็เลยบุกมาที่นี่เพราะคิดว่าเป็นฝีมือฉัน” หลิวมองปราบอย่างท้าทาย

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้” ปราบแดกดัน หลิวไม่คิดจะแก้ตัวเพราะถึงอย่างไรเขาก็คงไม่เชื่อ

อาติยะไม่พอใจที่ปราบบุกมากล่าวหากันลอยๆจนมีปากเสียงกัน ปราบรู้เท่าทันว่าที่อาติยะกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมาทำให้หลิวรักเหมือนที่เคยรักเพื่อที่เขาจะได้ควบรวมธรรมกุลเข้ากับ 14K จึงพยายามเตือนหลิว แต่เธอไม่สนใจ อาติยะไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ รีบตัดบทถ้าปราบไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัว แล้วชวนหลิวขึ้นรถ...

ที่ร้านอาหารหรู ขณะจางเหายกจานชามที่ใช้แล้วเข้ามาไว้ที่จุดล้างจาน ผู้จัดการร้านเอากล่องใส่แหวนมาให้พ่อครัว พร้อมกับแจ้งว่าเดี๋ยวจะมีคู่รักลูกค้าวีไอพีเซอร์ไพรส์กัน แล้วบอกรายละเอียดว่าลูกค้าเจาะจงให้เอาแหวนวงนี้ยัดไว้ในซาลาเปา จางเหาที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ที่คู่รักจะขอแต่งงานกัน

ooooooo

จากนั้นไม่นาน หลิวกับอาติยะมาถึงร้านอาหารที่จางเหาทำงานอยู่ พนักงานพาทั้งคู่ไปนั่งโต๊ะด้านในสุดของร้านซึ่งเป็นมุมสงบ แล้วนำเครื่องดื่มมาให้ระหว่างรออาหาร อาติยะไม่รอช้าคว้ามือหลิวมากุมไว้

“คุณรู้ไหมทำไมผมถึงมาที่นี่กับคุณโดยไม่มีลูกน้องติดตามมาด้วยเลยสักคน เป็นเพราะผมอยากอยู่กับคุณในฐานะผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง หลิว...” อาติยะพูดได้แค่นั้น หลิวโพล่งขึ้นเสียก่อนว่าเธอเองก็มีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกเขาเหมือนกัน เธอรู้ดีว่าเขาพยายามที่จะทำให้เธอจำเรื่องราวในอดีตเกี่ยวกับเราสองคน และเธอก็จำมันได้หมดแล้ว แต่ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม คราวนี้อาติยะเป็นฝ่ายพูดแทรกขึ้น

“หลิว ผมดีใจที่คุณจำทุกอย่างได้ ผมไม่สนใจว่าคุณจะรักผมเท่าเดิมหรือเปล่า แต่ผมจะทำให้คุณรักผมมากขึ้นให้ได้ ตอนที่ผมไม่อยู่อาจจะมีใครเข้ามาอยู่ในความทรงจำของคุณแทนผม แต่ต่อจากนี้ไป ผมจะสร้างแต่ความทรงจำดีๆใหม่ให้กับคุณเอง หลิว ผมมีบางอย่างอยากจะให้คุณ” อาติยะลุกขึ้นจะเข้าไปหาหลิว

จังหวะนั้น จางเหาเข็นรถเข็นใส่ถาดซาลาเปาไส้แหวนแต่งงานเข้ามา ต่างฝ่ายต่างตะลึงที่เห็นกันและกัน โดยเฉพาะจางเหาใจแทบหล่นไปที่ตาตุ่มเมื่อรู้ว่าคู่รักที่กำลังจะขอแต่งงานกันเป็นคู่นี้นี่เอง เขาตัดใจยกถาดอาหารวางบนโต๊ะ เปิดฝาครอบออกเผยให้เห็นซาลาเปาหนึ่งลูกวางอยู่ แล้วเดินหนีออกไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะมองหลิวเพราะจำคำที่อาติยะสั่งให้เขาอยู่ห่างๆเธอได้ หลิวได้แต่มองตามทั้งที่อยากจะตะโกนบอกรักเขา

อาติยะเห็นสายตาของหลิวก็รู้ทันทีว่าเธอมีใจให้จางเหา แต่จะให้ยอมแพ้ง่ายๆคงไม่ใช่คนอย่างเขา ถามเธอว่าจำเรื่องซาลาเปาของเราได้ไหม หลิวได้สติพยักหน้ารับคำ หยิบซาลาเปาขึ้นมาบิออก เป็นอย่างที่เธอหวั่นใจ ในนั้นมีแหวนอยู่ เธออยากจะร้องไห้ออกมาดังๆแต่ทำไม่ได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลกลับเข้าข้างใน

“แต่งงานกับผมนะหลิว” อาติยะหยิบแหวนออกจากซาลาเปาจะสวมให้ เธอทำใจยอมรับไม่ได้

“อาร์ตี้ ฉันขอโทษ” พูดได้แค่นั้นหลิววิ่งหนีออกไปเลย...

เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง หลิวหนีไปเจอจางเหาที่กำลังจะหนีกลับบ้านเช่นกัน เขาไม่อยากมีปัญหาจึงหันหลังจะเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง แต่ต้องชะงักเมื่อหลิวร้องเรียกไว้พร้อมกับวิ่งมาหา เขาแสดงความยินดีกับเธอด้วยโดยไม่มองสบตาแม้แต่น้อย เธอถึงกับน้ำตาซึมทำไมคนที่เธอรักถึงใจร้ายนัก กลั้นใจถามว่า

“ฉันอยากรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร” หลิวพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น จางเหาหันมายิ้มให้

“คุณกำลังจะมีความสุข ผมก็ต้องดีใจด้วยอยู่แล้ว” พูดจบจางเหาเดินหนีไปหน้าตาเฉย อาติยะแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่งเห็นเยื่อใยที่หลิวมีให้ศัตรูหัวใจก็ไม่พอใจอย่างยิ่ง...

ด้านเต็งล้อใช้แผนยืมมือฆ่าคน ส่งมือสังหารไปฆ่าแปะคูถึงบ้านและให้มือสังหารแกล้งทำเข็มกลัดสัญลักษณ์ขององค์การ 14K ตกในที่เกิดเหตุหวังจะโยนความผิดให้อาติยะ จางเหากลับมาทันแค่ให้แปะคูสั่งเสียโดยท่านไม่ยอมบอกว่าใครทำร้ายเพราะไม่อยากให้มีการแก้แค้น อึดใจท่านก็ตายในอ้อมแขนเขา เข็มกลัดที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุทำให้จางเหามั่นใจว่าต้องเป็นของมือสังหาร กำมันไว้แน่นด้วยความแค้น

ในเวลาต่อมา จางเหานำเข็มกลัดที่ว่าไปให้ปราบดู สารวัตรหนุ่มเฉลยว่านี่เป็นสัญลักษณ์ของพวก 14K เขาไปได้มาอย่างไร จางเหาไม่ตอบกลับย้อนถามว่ารู้ที่อยู่ของหัวหน้าเค.วองไหม

“ตำแหน่งเค.วองเป็นตำแหน่งสำคัญ การระบุที่อยู่ที่แน่นอนเป็นเรื่องยาก ขนาดตำรวจยังสืบไม่เจอเลย”

จางเหานึกออกทันทีว่าควรจะไปสืบหาอาติยะได้จากใคร...

เต็งล้อเป็นห่วงเหมยที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือนเล็ก จึงแอบเข้าไปทางประตูหลัง พยายามกล่อมให้เธอกินอะไรบ้าง ถ้าไม่นึกถึงตัวเองก็ให้นึกถึงคนที่เป็นห่วง เหมยสั่งให้เขาหยุดพูดจาแบบนี้แล้วขยับถอยห่าง

“ช่วยรักษามารยาทด้วย แล้วถ้ายังเห็นแก่หน้าฉัน เฮียอย่าเข้ามาในบ้านหลังนี้ในลักษณะแบบนี้อีก” เหมยเสียงกร้าว เต็งล้อรู้ดีว่าไม่ควรเซ้าซี้ต่อจึงถอยออกมา ระหว่างจะเดินกลับตึกใหญ่ เห็นจางเหาที่ลอบเข้ามา ไม่ต้องเดาเต็งล้อก็รู้ว่ามาด้วยเรื่องอะไร เขายิ้มพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนรีบโทร.หาท่านชาติชาย

“ปิดปากคนของลื้อหรือยัง...ดี ตอนนี้จางเหาคงคิดว่าเป็นอาติยะที่ฆ่าอาแปะของมัน...ก็ไม่ต้องทำอะไร ที่เหลือเราก็แค่รอเก็บกวาด” เต็งล้อวางสายยิ้มสะใจ

ooooooo