หงส์เหนือมังกร

เมื่ออยู่ตามลำพังกับหลิวในห้องพัก มิสเตอร์โจวเปิดปากแฉว่าคนที่จัดฉากให้เธอถูกจับก็คือเต็งล้อนั่นเอง แม้จะทำใจไว้แล้ว แต่หลิวก็อดใจหายไม่ได้ เพียงแต่ไม่แสดงอาการใดๆออกมาให้เห็น มิสเตอร์โจวแปลกใจทำไมเธอถึงไม่ตกใจเมื่อรู้ว่าคนทรยศเป็นคนใกล้ตัว

“ฉันพอจะรู้มาบ้าง แล้วทำไมต้องทำตามที่แปะเต็งบอก”

มิสเตอร์โจวแฉหมดเปลือกว่าเต็งล้อให้คนที่ฮ่องกงจับตัวลูกเมียของเขาไว้ บอกว่างานสำเร็จเมื่อไหร่ให้เขาบินไปรับลูกเมียได้เลย แต่มันกลับฆ่าทั้งคู่ทิ้ง หลิวอยากรู้ว่าเต็งล้อต้องการอะไรกันแน่ มิสเตอร์โจวเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเต็งล้อไม่ได้บอกอะไร แต่ถ้าให้เดามันคงต้องการให้เธอโดนจับ

พูดได้แค่นั้น มือสไนเปอร์ที่ซุ่มอยู่บนตึกร้างฝั่งตรงข้ามกราดยิงมิสเตอร์โจวไม่ยั้ง หลิวตกใจที่เห็นเขาถูกยิงตายต่อหน้าแถมเลือดสดๆกระเด็นเปรอะไปหมด สมุนได้ยินเสียงปืนพรวดพราดเข้ามาในห้อง ถูกคมกระสุนฉีกร่างตายคาที่สองคน ฮัวพุ่งเอาตัวบังหลิวไว้รับกระสุนไปเต็มๆ โชคดีที่ไม่ถูกอวัยวะสำคัญ พลางร้องบอกนายน้อยให้รีบหนีไปก่อนไม่ต้องห่วงทางนี้ แล้ววิ่งล่อมือปืนไปอีกทางหนึ่งทำให้หลิวหนีรอดไปได้...

ระหว่างหลิวขับรถมาตามทาง คว้ามือถือขึ้นมาโทร.บอกเต็งล้อว่ารู้ความจริงแล้วว่าคนใกล้ตัวที่พ่อเตือนให้ระวังก็คือเขานั่นเอง ตัดพ้อต่อว่าว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ ทำไปเพื่ออะไร

“อาหลิว ลื้อรู้อะไรไหม อั๊วลืมตาตื่นขึ้นมาทุกวันแล้วถามกับฟ้าว่าเมื่อไหร่อาป๊าลื้อจะตาย ฮึ แต่พอวันนั้นมาถึง มันกลับส่งทุกอย่างที่อั๊วกับมันสร้างมาให้กับลื้อ ทั้งๆที่ทุกอย่างมันต้องเป็นของอั๊ว”

“อาแปะถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้อั๊วตาย”

“แต่ลื้อก็รอดมาได้ทุกครั้ง แต่อั๊วก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าถ้าลื้อไม่มีคนปกป้องแล้วละก็ ลื้อจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน” พูดได้แค่นั้นเต็งล้อก็วางสาย หลิวเป็นห่วงคนที่คอยปกป้องตัวเอง กระแทกคันเร่งมุ่งหน้าไปหาเขาที่โรงพยาบาล...

ขณะที่หลิวเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของจางเหา มือสังหารสาวในคราบพยาบาลคาดหน้ากากอนามัยอำพรางใบหน้าเข็นรถเข็นใส่อุปกรณ์ทางการแพทย์เข้าไปในห้องพักฟื้นของจางเหา โดยตำรวจที่เฝ้าหน้าห้องไม่ได้สงสัยแม้แต่น้อย เธอแจ้งกับจางเหาว่าจะเข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือให้ เขาจ้องจับผิดตลอดเนื่องจากไม่ไว้ใจ พยาบาลหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาเพื่อจะเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่ เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอไม่ใช่พยาบาลคนเก่า

“แล้วพยาบาลคนเดิมไปไหน”...

อีกมุมหนึ่งที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล หลิวกำลังสอบถามถึงห้องพักฟื้นของจางเหา ปราบผ่านมาเห็นพอดี เข้ามาถามเสียงเขียวว่ามาที่นี่ทำไม เธอไม่มีเวลาคุยด้วย จางเหากำลังตกอยู่ในอันตราย และคนที่จะช่วยเขาได้มีแต่ปราบเท่านั้น สารวัตรหนุ่มได้แต่มองเธอลังเล

ooooooo

จางเหายังคงซักถามพยาบาลที่จะเข้ามาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้ว่าเป็นใคร พยาบาลคนเดิมไปไหน

“ดิฉันขึ้นเวรต่อจากพยาบาลที่ดูแลคุณเมื่อกลางวันนะคะ พอดีเธอมีธุระด่วน วางใจได้ค่ะ ที่นี่เรามีพยาบาลหลายคน” มือสังหารในคราบพยาบาลยิ้มให้จางเหาอย่างแนบเนียน แล้วหันไปที่รถเข็น แต่ยังไม่ทันจะเปลี่ยนขวดน้ำเกลือ ปราบเปิดประตูเข้ามากับหลิว

“ไหนล่ะที่คุณบอกว่าไม่ปลอดภัย” ปราบมองหลิวก่อนจะหันไปบอกพยาบาลว่าขอเวลาสักครู่ พยาบาลพยักหน้าแล้วเดินออกไป ปราบมองหลิวอีกครั้ง “ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ จะอธิบายให้ผมฟังได้หรือยัง”

“ถ้าคุณพร้อมจะเชื่อฉัน ฉันก็พร้อมจะอธิบาย” หลิวยังไม่ทันจะอ้าปากเล่า ตำรวจพรวดพราดเข้ามารายงานปราบว่ามีคนพบพยาบาลที่ดูแลห้องนี้ถูกขังอยู่ในกระโปรงท้ายรถที่ลานจอด จางเหาถึงบางอ้อทันที

“ใช่...เมื่อครู่นี้ไม่ใช่พยาบาลคนที่มาทุกที”

ตำรวจตั้งข้อสังเกตหรือจะเป็นคนร้ายปลอมตัวเข้ามาเพื่อก่อเหตุบางอย่าง ปราบซักตำรวจว่าเห็นเธอไหม เขาพยักหน้ารับคำแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำปราบออกไป จางเหาถามหลิวว่ามีอะไรหรือเปล่าถึงต้องมาถึงที่นี่ เธอรู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ได้บอกว่าเป็นใคร จางเหาขัดขึ้นเสียก่อนว่าได้กลิ่นดินปืน แล้วนึกถึงพยาบาลคนเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ บอกให้หลิวลองดูที่รถเข็นว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า

เจ้าแม่มาเฟียรื้อดูข้าวของทั้งหมดแต่ไม่เจออะไร ครั้นก้มดูใต้รถเข็นถึงกับผงะเมื่อเห็นระเบิดเวลาติดตั้งอยู่ นาฬิกาที่ติดอยู่กับระเบิดเดินถอยหลังเหลือเวลาแค่ 30 วินาที จางเหามือติดกุญแจมืออยู่กับเตียงไปไหนไม่ได้ ไล่ให้หลิวหนีไปก่อน เธอไม่ยอมหนีไปไหน อาสาจะเอาระเบิดไปทิ้งเอง

“ไม่ได้ทำอย่างนั้นจะมีคนอื่นต้องตายอีกเยอะ”

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงเพราะถึงอย่างไร ฉันจะไม่ยอมทิ้งคุณไว้คนเดียวแบบนี้แน่”

จางเหาเห็นหลิวสวมต่างหูก้านเสียบ บอกให้ถอดต่างหูให้ แล้วเอามันไขกุญแจมือที่ล็อกติดกับเตียงหลุด แต่เวลาที่ระเบิดจะทำงานเหลือแค่ 5 วินาที ทั้งสองคนวิ่งหนีมาได้แค่ถึงประตูห้องพัก ระเบิดก็ทำงานเสียงดังตูมสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดทำให้ทั้งหลิวและจางเหากระเด็นไปคนละทิศละทาง

ปราบกำลังเดินหาพยาบาลตัวปลอมอยู่กับตำรวจนายหนึ่งได้ยินเสียงระเบิดพากันตกใจ รวมทั้งคนป่วยที่มารอรับการรักษาต่างวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น ปราบหันมองไปทางต้นเสียง รับรู้ได้ว่าดังมาจากทางห้อง

จางเหา รีบสั่งการให้ตำรวจที่มาด้วยแจ้งทุกหน่วยให้กลับไปที่ห้องพักผู้ต้องหา แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...

จางเหาได้รับบาดเจ็บไม่มากได้สติก่อน พยายามเพ่งหาหลิวฝ่ากลุ่มฝุ่นและควันที่ฟุ้งตลบ เห็นเธอนอนหมดสติอยู่ พยายามคลานเข้าไปหาทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บ เขย่าตัวเรียกเธอให้ได้สติแต่เธอนอนนิ่ง ปราบเข้ามาเห็นสภาพห้องก็ตกใจรีบเข้าไปดูอาการทั้งคู่ พลางตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงลั่น

“ทางนี้มีคนเจ็บสองคน...ช่วยด้วย” ปราบหันมองอีกที จางเหาหมดสติไปแล้ว สักครู่ความช่วยเหลือก็มาถึง พยาบาลเอาอุปกรณ์ช่วยชีวิตสวมให้จางเหากับหลิว แล้วยกขึ้นรถเข็นนำตัวเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน

ooooooo

คนร้ายในคราบพยาบาลหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ปราบทำได้เพียงสั่งการให้จ่าพาพยาบาลตัวจริงที่ถูกยัดใส่ท้ายรถไปสอบปากคำให้ละเอียด จะได้รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร รูปพรรณเป็นอย่างไร จ่ารับคำรีบไปปฏิบัติตามคำสั่ง สวนกับท่านชาติชายที่เดินเข้ามาถามปราบว่าเกิดอะไรขึ้น

“มีคนร้ายซุกซ่อนระเบิดเข้ามาไว้ในห้องของจางเหาครับ จางเหาได้รับบาดเจ็บตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัด ...มีอีกเรื่องที่ท่านต้องรู้ครับ นางสาวใกล้รุ่งก็บาดเจ็บจากเหตุระเบิดด้วยครับ”

“อะไรนะ! นี่นางสาวใกล้รุ่งก็อยู่ด้วยเหรอ” ท่านชาติชายว่าแล้วเดินเลี่ยงออกมาโทร.รายงานเรื่องหลิวอยู่ที่นี่และถูกระเบิดอาการสาหัสให้เต็งล้อรับทราบ ถามว่าจะเอาอย่างไรต่อไป แต่ตนขอแนะนำว่าอย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้จะดีกว่า แค่เรื่องระเบิดก็ใหญ่พอแล้ว ขืนมีการฆ่ากันในโรงพยาบาลอีก ตนถูกเพ่งเล็งแน่ เต็งล้อคงปล่อยเธอไว้ไม่ได้เพราะเธอรู้ความจริงหมดแล้ว

“นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด ถ้าไม่ฆ่าเธอตอนนี้ พวกเรานั่นแหละที่จะต้องถูกฆ่า” เต็งล้อนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งท่านชาติชายให้ปิดเรื่องหลิวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นความลับไว้ก่อน อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด...

ทางด้านตี๋เล็กกลับมาถึงบ้านร้องเรียกหลิวเสียงลั่น เต็งล้อได้ยินเสียงเอะอะ เข้ามาถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เขาเล่าเรื่องที่เจอเฮียไฮ้กับพวกเฮียๆขาใหญ่ในสมาพันธ์กำลังสุมหัวกันจะแยกตัวจากสมาพันธ์ของเรา พร้อมกับต่อว่าเต็งล้อว่าเป็นถึงที่ปรึกษาแท้ๆทำไมถึงไม่รู้ว่าพวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่

“นายเล็กไม่ต้องห่วง เรื่องนี้นายน้อยคิดไว้อยู่แล้วและการที่นายน้อยยังไม่ลงมือก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ทำ อาจจะแค่กำลังรอเวลา”

ตี๋เล็กไม่เข้าใจจะต้องรอทำไม ใครทรยศก็กำจัดให้สิ้นซากจะเก็บไว้ทำไม เต็งล้อขอร้องอย่าเพิ่งวู่วาม เรื่องจัดการพวกทรยศมันไม่ยากแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เพราะเขามีงานที่สำคัญกว่ารออยู่ เต็งล้อพยายามพูดเป็นนัยๆว่าหลิวกำลังจะตายแต่ตี๋เล็กไม่เข้าใจ คิดว่าเต็งล้อเอาแต่พูดขัดคอจึงโวยใส่ งานสำคัญอะไร จะกั๊กทำไม มีอะไรจะบอกให้พูดมาได้เลย

“เพราะสำคัญจึงพูดพร่ำเพรื่อไม่ได้ แต่นายเล็กเชื่อเถอะว่ามันจะคุ้มค่ากับการรอ”

“ให้มันจริงก็แล้วกัน” ว่าแล้วตี๋เล็กเดินขึ้นข้างบน เต็งล้อมองตามพอใจที่แผนการทุกอย่างใกล้บรรลุเป้าหมายเข้าไปทุกขณะ แล้วหันหลังจะไปแต่ต้องตกใจเล็กๆเมื่อเจอเหมยยืนอยู่ ไม่แน่ใจว่าเธอได้ยินที่ตนเองคุยกับตี๋เล็กหรือเปล่า เขาแอบถอนใจโล่งอกเมื่อเธอแค่มาถามหาหลิว จึงโกหกว่าไม่รู้เหมือนกันว่านายน้อยอยู่ไหน ติดต่อหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีใครรับสาย เหมยหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาจะโทร.หาลูก

เต็งล้อเผลอตัวจับมือเธอไว้เป็นเชิงห้าม เหมยรีบชักมือกลับ เขาได้สติรีบค้อมหัวขอโทษ ที่ทำไปก็แค่อยากให้เธอเชื่อที่เขาบอก จังหวะนั้นฮัวกลับเข้ามา เหมยเห็นเธอในสภาพบาดเจ็บแต่ทำแผลเรียบร้อยแล้วก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรายงานว่านายน้อยไปคุยธุรกิจแต่โดนลอบทำร้าย แต่ก็ปลอดภัยหนีออกมาได้

“นี่นายน้อยยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ ฮัวคิดว่านายน้อยกลับมาแล้วเพราะนายน้อยไม่ยอมรับสายฮัวเลย”

เหมยร้อนใจที่ลูกหายไปสั่งให้ฮัวโทร.เช็กทุกโรงพยาบาลตามหาหลิวให้เจอ

ooooooo