เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 18
“จะห่วงอะไรนักหนาป้อง แม่กำลังพาริสาไปหา...ใจเย็นๆ” พูดจบเกศิรินก็ตัดสายแล้วเอาโทรศัพท์ใส่ช่องข้างประตูฝั่งตัวเอง
“เกศ...มือถือฉัน”
“อ๋อ...มือถือเธอมันไหลไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวจอดรถแล้วค่อยหยิบนะ”
เกศิรินทำเนียนไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้อาริสาแล้วเร่งความเร็วต่อไป พอเห็นสีหน้าท่าทางอาริสาเครียดและกลัวก็แสยะยิ้มสะใจ ส่วนเขมที่เป็นห่วงเพื่อนรักก็เฝ้าดูตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของอาริสาตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าออกมาไกลจากเส้นทางไปโรงพยาบาลก็ทนไม่ไหวรีบโทร.หาหมอเอกอีกครั้ง แต่ป้องกุลเป็นคนรับ
“ฮัลโหล...ป้องเหรอ ตอนนี้ป้องกับหมออยู่ไหนแล้ว เกศไม่ได้พาริสาไปโรงพยาบาลแต่พาไปไหนไม่รู้”
ป้องกุลบอกว่าตนอยู่กับหมอเอก ให้เขมบอกเส้นทางนั้นมาเร็วๆ
ooooooo
หมอเอกเร่งความเร็วรถไปตามเส้นทางที่เขมบอก โดยที่ป้องกุลคุยกับเขมอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้คลาดกับรถเกศิรินที่ตะบึงออกนอกเมือง
อาริสานั่งกระสับกระส่ายเพราะเส้นทางไม่คุ้น “นี่มันไม่ใช่ทางไปโรงพยาบาลแล้วนะเกศ”
“อ้าวเหรอ สงสัยฉันจำทางผิด”
“เธอไม่ได้จำผิด เธอจะพาฉันไปไหน เอามือถือ ของฉันมา ฉันจะเปิดดูทาง”
เกศิรินยังขับรถต่อไปไม่ยอมหยิบโทรศัพท์มือถือคืนอาริสา
“เกศ! ได้ยินที่ฉันบอกมั้ย”
เกศิรินไม่ตอบแถมเร่งความเร็วขึ้นไปอีกอย่างน่ากลัว ส่วนหมอเอกก็เร่งเหมือนกัน ป้องกุลนั่งข้างๆคุยโทรศัพท์กับเขม
“โอเคครับคุณเขม ตอนนี้แม่พาริสาขับตรงออกนอกกรุงเทพฯแล้วครับ เราต้องขับให้เร็วกว่านี้แล้วหมอ”
เกศิรินขับรถเร็วมาก ตัวเลขความเร็วพุ่งไป 180 จนอาริสากลัวมากจับท้องเป็นห่วงลูก
“เกศ...ฉันขอร้อง ขับช้าลงกว่านี้เถอะ”
“กลัวเหรอ”
“ใช่ ฉันกลัว”
เกศิรินเหลือบมองมืออาริสาที่กุมท้องแล้วพูดอย่างเจ็บแค้น “กลัวอะไรเหรอ กลัวเธอตาย หรือลูกตาย”
“เกศ...ฉันขอร้อง พาฉันกลับบ้านเถอะ อย่าทำอย่างนี้เลย”
เกศิรินไม่ฟัง ยังขับรถด้วยความเร็วยิ่งขึ้น แล้วเริ่มระบายความอัดอั้นในใจออกมา
“เธอมีอะไรดีกว่าฉันริสา หน้าตาเธอก็งั้นๆ เรื่องบนเตียงฉันก็เก่งกว่า แล้วทำไมหมอถึงทิ้งฉันไปหาเธอ...ป้องกุลขาดความรัก ฉันก็อยู่ข้างเขาแล้วนี่ไง ฉันทำทุกอย่างเพื่อเขาแล้วทำไมเขายังเลือกเธอ”
“เกศ เธอฟังฉันนะ”
“เธอนั่นแหละต้องฟังฉัน คนที่ผู้ชายควรแย่งต้องเป็นฉันไม่ใช่เธอ แต่ที่ทุกคนรุมแย่งเธอก็เพราะเด็กในท้อง ถ้าเธอไม่มีมันฉันคงไม่ถูกทิ้งแบบนี้”
“เกศ...เธอกำลังเข้าใจผิด”
“ทำไมชีวิตฉันทำอะไรก็ผิด ในขณะที่เธอ
ไม่ต้องทำอะไรก็ถูก เธอไม่ต้องแย่งชิงความรักกับใคร เธอก็ได้ความรักที่ดี เธอไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้ เธอก็ได้ทุกอย่าง ทำไมโชคชะตามันเป็นแบบนี้”
ฉับพลันเกศิรินเบรกรถเอี๊ยด!! อาริสาตกใจหน้าตาตื่น เกศิรินหายใจถี่หอบเหมือนควบคุมสติตัวเองไม่ได้ อาริสารีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วจะเปิดประตูแต่เกศิรินคว้าแขนกระชากไว้
“ในเมื่อโชคชะตาไม่ยุติธรรมกับฉัน ฉันจะตัดสินทุกอย่างด้วยตัวฉันเอง”
“เกศ...เธอคิดบ้าอะไร”
“ฉันไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวังจะมีความสุข เลย...เราตายด้วยกันเถอะนะริสา”
“เกศ!!!!” อาริสาร้องลั่นและพยายามจะเปิดประตูลงจากรถแต่โดนเกศิรินยื้อยุด...ต่างดิ้นรนสู้กันสุดชีวิต!!
ooooooo
หมอเอกขับรถด้วยความเร็วบนถนนออกต่างจังหวัด ป้องกุลนั่งข้างๆกวาดตามองหารถเกศิรินอย่างร้อนใจ
“รถแม่ไปทางไหน?”
หมอเอกร้อนใจไม่แพ้กันและรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง เมื่อเห็นสามแยกจากถนนใหญ่เขาตัดสินใจเบรกดังเอี๊ยดตรงสามแยกนั้นแล้วมองหน้าป้องกุลนิ่ง
แม้ไม่มีคำพูด...ป้องกุลก็รับรู้ได้ว่าหมอเอกสังหรณ์ใจอะไร ทันใดหมอก็เลี้ยวขวาเข้าไปทางถนนที่รถเกศิรินเลี้ยวเข้าไป ซึ่งเวลานั้นเกศิรินกำลังจับอาริสาล็อกไว้ในรถ
“ลาก่อน...เพื่อนรัก”
เกศิรินมองไปยังรถสิบล้อที่วิ่งใกล้เข้ามาแล้วหักพวงมาลัยรถตัวเองพร้อมเหยียบคันเร่งพุ่งเข้าหารถสิบล้อคันนั้น
“เกศ...อย่า!!!” อาริสาตะโกนลั่น
เสียงรถสิบล้อกดแตรดังสนั่นขณะวิ่งพุ่งเข้าหารถที่ตั้งใจวิ่งเข้าใส่ เสี้ยวนาทีนั้นรถหมอเอกแล่นโผล่ออกมาจากแยกแล้วต้องเบรกเอี๊ยดเมื่อเห็นรถสองคันข้างหน้าวิ่งเข้าหากัน
“ริสา!!”
“แม่!!”
หมอเอกกับป้องกุลประสานเสียงด้วยความตกใจสุดขีด!!
อาริสาหวาดกลัวมากแต่ยังมีสติดึงพวงมาลัยหักหลบรถสิบล้อ กระนั้นรถก็พุ่งเข้าหาต้นไม้ใหญ่ข้างทางดังโครมแล้วพลิกคว่ำ เกศิรินกระเด็นออกจากรถนอนสลบมีเลือดไหลตามตัว ส่วนอาริสาศีรษะแตกโดนรถทับช่วงขา หมอเอกกับป้องกุลวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วงสุดชีวิต
หมอเอกรีบวิ่งไปหาอาริสาที่รถ ส่วนป้องกุลไปดูเกศิรินที่นอนนิ่งและพยายามเรียกให้รู้สึกตัว
“แม่...แม่ครับ แม่ได้ยินผมมั้ย”
ทันใดนั้นป้องกุลมองไปเห็นน้ำมันรถไหลเป็นทางจึงตะโกนบอกหมอเอก
“หมอรีบเอาตัวออกมาเร็ว น้ำมันรถรั่ว”
แล้วป้องกุลก็รีบอุ้มแม่ออกจากบริเวณนั้นทันที หมอเอกเห็นอาริสาโดนรถทับขาและที่ช่วงขาของเธอมีเลือดออกด้วยก็ร้อนรน
“ริสา!! ริสาได้ยินผมมั้ย”
อาริสาสะลึมสะลือแทบสลบและขยับตัวไม่ได้ หมอเอกพยายามดึงเธอออกมาแต่ไม่สำเร็จ ส่วนป้องกุลที่อุ้มเกศิรินออกไปวางมุมหนึ่งและเมื่อเห็นว่าแม่ปลอดภัยแน่แล้วจึงรีบมาช่วยอาริสาที่หมอเอกกำลังยื้อยุดเธออยู่
