ด้วยแรงอธิษฐาน

แกมแก้วคาใจเรื่องนัทธมนจนเก็บไปฟุ้งซ่าน ยิ่งเห็นท่าทางหวาดระแวงของลินจันทร์ก็หงุดหงิดพาลพาโล ถึงไพโรจน์อดีตสามีที่ทิ้งเธอไปแต่งงานใหม่ หญิงสาวส่งลูกสาวเข้านอนแล้วอดบ่นไม่ได้

“ฉันก็อยากจะใจแข็งอย่างอีตาไพโรจน์...พ่อแกที่ตัดใจทิ้งแกไปง่ายๆ แต่ไม่รู้เวรกรรมอะไรฉันถึงยังทิ้งแกไม่ลง คงเหมือนที่เขาว่าหมามันยังรักลูกของมันเหมือนฉันที่ยังไงก็ยังรักแก”

ลินจันทร์หลับสนิท แกมแก้วกระชับห่มผ้าให้ลูกสาว รำพึงเศร้าๆ “ลินจันทร์เอ๊ย...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆแกก็รู้จักวรดาขึ้นมา ทำไมแกต้องหลอกหลอนฉันให้คิดถึงแม่ผาณิตเพื่อนสนิทของฉันด้วย”

แกมแก้วมองหน้าลินจันทร์แล้วพาตัวเองดำดิ่งถึงอดีต พฤติกรรมลูกสาววันนี้ทำให้เธอคิดถึงผาณิตอย่าง บอกไม่ถูก เพื่อนสนิทของเธอที่เสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อน...

ผาณิตเป็นลูกไล่ของแกมแก้วเสมอ ไม่ว่าจะบอกจะสอนให้ทำอะไรผาณิตก็ไม่เคยปฏิเสธ นั่นทำให้แกมแก้ว ลำพองใจว่าควบคุมได้และเต็มใจรับอีกฝ่ายเป็นพี่สะใภ้ แกมแก้วพยายามจับคู่ผาณิตให้กฤตย์แต่นอกจากพี่ชายเธอจะไม่แลยังทำท่าเหมือนมีใจให้วรดาพี่สาวคนละแม่ของผาณิต

ผกาแม่ของผาณิตเป็นคนฟุ้งเรื่องนี้ให้ฟังและนั่นทำให้ท่าทีของผาณิตที่มีต่อวรดาเปลี่ยนไป ทั้งจิกใช้และ ดูถูกพี่สาวคนละแม่รวมไปถึงวารีแม่ของวรดาอย่างไม่เคย เป็นมาก่อน

แกมแก้วยังจำได้ว่าวันหนึ่งผาณิตทำแก้วน้ำ

ตกแตก เธอเสนอจะเช็ดให้ แต่ผาณิตกลับเรียกวารี ซึ่งกำลังนอนซมเพราะป่วยหนักมาเก็บกวาด เมื่อวรดารู้

ก็มาห้ามและช่วยพูดให้แม่

“ถ้าแม่ไม่ได้ทำแตกแล้วทำไมแม่ต้องเก็บด้วยล่ะ ใครทำแตกก็เก็บเองสิ”

ผาณิตของขึ้นแหวไม่ไว้หน้า “ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้นะ นังรดา หรือเห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอ”

แกมแก้มกลัวเรื่องไปกันใหญ่พยายามไกล่เกลี่ย

“ไม่เอาน่ะผาณิต งั้นเดี๋ยวที่เหลือนี่ฉันเก็บเองก็ได้”

“ไม่! ให้แม่ลูกคู่นี้เก็บ...พวกฉันทำแก้วแตกเอง มีปัญหาอะไรไหม...ถ้าไม่รีบเก็บให้เรียบร้อยฉันจะฟ้องคุณแม่”

ผาณิตยืนกรานเสียงแข็ง วรดาไม่อยากมีปัญหาช่วยแม่เก็บเศษแก้วบนพื้น แต่ถึงระวังแค่ไหนวารีก็โดนเศษแก้วบาดจนได้ ผาณิตหัวเราะสะใจต่างจากแกมแก้วที่มองมาอึ้งๆไม่กล้าช่วยเพราะไม่อยากหักหน้าผาณิต

แกมแก้วดึงตัวเองจากอดีต ก้มมองลูกสาวที่ยังหลับสนิท “เธอเลยกลัวนังวรดาจะกลับมาแก้แค้นเธอล่ะสิแม่ผาณิต แล้วนี่เธอแค่อาศัยร่างนี้เพื่อสื่อสารกับฉัน...หรือว่าเธอกลับมาเกิดเป็นลูกฉันกันแน่”

ลินจันทร์ไม่ได้ตอบคำถาม แกมแก้วถอนใจยาวพลางดึงสติตัวเองกลับมา “แต่เธอไม่ต้องกลัวว่านังวรดา จะกลับมาหรอกนะ แม่นัทธมนนั่นแค่คนหน้าคล้ายกัน คนตายไปแล้วเกือบยี่สิบปีจะฟื้นคืนชีพมาได้ยังไงล่ะ...”