เจ้าสาวจำยอม

เขตแดนกับเมษารินร่วมมือกันเปิดร้านกาแฟแห่งใหม่กว้างขวางกว่าที่เก่าให้ศรุตกับปิ่นมณีเพื่อให้มีอาชีพมีรายได้เลี้ยงครอบครัวที่กำลังจะมีสมาชิกเพิ่มในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ศรุตกับปิ่นมณีซาบซึ้งและตื้นตันกับน้ำใจไมตรีของทั้งสองคนมาก โดยเฉพาะเขตแดนที่เอื้อเฟื้อและดูแลปิ่นมณีเป็นอย่างดีมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน

ในวันเปิดร้านกาแฟมีผู้คนใกล้ชิดมาแสดงความยินดี

กับศรุตและปิ่นมณี แน่นอนว่าต้องมีเขตแดนกับเมษารินรวมอยู่ด้วย แต่คนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาคือศศิกานต์แม่ของศรุต แต่เธอยืนมองจากนอกร้าน สายตาดุดันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เค้นเสียงอย่างปวดใจว่า “ไอ้ลูกเนรคุณ 

แกคิดจะเสวยสุขบนความทุกข์ของแม่งั้นเหรอ”

ระหว่างนี้เองเมธัสขับรถมาจอดใกล้ๆ พอสองคนเผชิญหน้ากันศศิกานต์ก็เปิดฉากด่าศัตรูคู่แค้นไม่ยั้ง

อีกเหมือนเคย หาว่าเขาคอยเสี้ยมสอนศรุตให้เกลียดแม่

“ผมไม่เคยเสี้ยม คุณต่างหากล่ะที่เสี้ยมเมียผม จนโกรธเกลียดผม ตรอมใจจนตาย แล้วตอนนี้เวรกรรมที่คุณก่อไว้มันได้ตามสนองคุณแล้ว ตราบใดที่คุณยัง

เป็นบ้าอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมลดราวาศอกให้ลูก คุณก็จะต้องอยู่กับความโกรธเกลียดของคุณจนตรอมใจตายในที่สุด”

“ไอ้เมธัส...ไอ้บ้า...แกแช่งฉันเหรอ”

“คุณหยุดอาละวาดแล้วฟังผมนะ ตอนนี้มีทางให้คุณเลือกเดินอยู่สองทางเท่านั้น คือหนึ่ง...เดินเข้าไปในร้านนั่น และแสดงความยินดีกับลูก ยอมรับปิ่นและหลานในท้องซะ กับสอง...คุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น กลับไปอยู่ในที่สูงส่งของคุณที่มีแต่อคติ อยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่เหลือใครเลย”

“ฉันไม่จำเป็นต้องเลือกหรอก เพราะฉันเลือกมาตั้งนานแล้ว” พูดขาดคำศศิกานต์ก็เดินคอแข็งกลับออกไปอย่างมีทิฐิ เมธัสอ่อนใจ รู้สึกเสียดายที่เธอทิ้งโอกาสที่จะได้ครอบครัวอบอุ่นกลับคืนมา

เมื่อเมธัสเข้ามาบอกศรุตว่าเจอศศิกานต์หน้าร้าน ศรุตรีบวิ่งออกไปแต่ไม่ทัน ถึงแม้จะเสียใจแต่ก็หวังว่าสักวันแม่จะยอมรับความรักของเขากับปิ่นมณี

ผ่านไปสักครู่ ปิ่นมณีได้รับข้อความจากแม่ส่งมาแสดงความยินดีเรื่องร้านกาแฟ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอส่งข้อความไปบอกแต่แม่เพิ่งตอบกลับมา...วิไลชื่นชมในความเข้มแข็ง อดทน สู้ไม่ถอยของปิ่นมณีจนผ่านอุปสรรคทุกอย่างมาได้ และขอโทษลูกที่แม่ไม่ได้อยู่เคียงข้าง แต่ไม่นานนี้แม่จะมาหาลูก

ปิ่นมณีดีใจมากถึงกับน้ำตาซึม ศรุตสวมกอดภรรยาแล้วชวนกันถ่ายรูปร้านกาแฟส่งไปให้แม่ดู