เจ้าสาวจำยอม

เมื่อมาถึงคอนโด เขตแดนสั่งอาชาให้ไปเอารถเมษารินกลับมา ส่วนเรื่องงานอื่นๆที่บริษัท

ก็ให้อาชาจัดการแทนเพราะเขาต้องอยู่ดูแลเธอ

เมษารินไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่อ่อนแรงเพราะขาดอากาศแต่ยังพูดคุยรู้เรื่อง เธอขอบคุณเขตแดน

เปรียบเขาเหมือนซุปเปอร์แมนส่วนตัว เพราะไม่ว่าเกิดเหตุ ร้ายอะไรกับเธอ เพียงเธอภาวนาให้มาช่วยเขาก็มาทันเวลาทุกที

หญิงสาวหลับไปแล้ว แต่เขตแดนยังคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอและเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พลันเสียงโทรศัพท์ของเมษารินที่เขตแดนเจอในรถแล้วหยิบเอามาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาดูชื่อหน้าจอเป็นนครินทร์จึงคว้ามันออกไปห่างๆ เพราะกลัวเมษารินได้ยิน

เขตแดนตัดสินใจรับสายจากนครินทร์ที่กำลัง

ลุ้นระทึกว่าคนรับอาจเป็นพวกหน่วยกู้ภัย แต่เสียงฮัลโหลที่ได้ยินทำให้ชะงักไปนิดก่อนถามว่า “นี่มือถือคุณเมไม่ใช่เหรอครับ นั่นใครพูด”

“คุณคิดว่าใครล่ะ คุณนครินทร์”

“คุณเขต” นครินทร์หลุดปากออกไป

เขตแดนพยายามข่มความโกรธและความสงสัยที่พุ่งขึ้นมา กรอกเสียงตอบโต้ไปอย่างไม่ไว้หน้า “ตกใจ

เหรอครับที่เป็นผมรับสาย คุณโทร.มาเช็กผลงานหรือไง”

“ผลงานอะไรของคุณ ผมโทร.มาหาคุณเม คุณเสียมารยาทมากที่รับสาย”

“ผมเป็นสามี ทำไมผมจะรับสายไม่ได้”

“ไม่ต้องเอาคำว่าสามีมาข่มผม ผมไม่ให้ค่าอะไรกับตำแหน่งนั้นของคุณหรอก ผมจะคุยกับคุณเมคุณเมอยู่ไหน”

“ภรรยาผมอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ซึ่งมันอาจทำให้ใครบางคนผิดหวัง”

“ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับคุณเม คุณเอกบอกผมว่าคุณเมหายไป ผมถึงโทร.มา ผมเป็นห่วง”

“นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าคุณเมติดอยู่ในลิฟต์ตอนที่ ไปหาคุณที่ตึก”