“ดราม่า” บังเกิด กับภาพข่าวเคล้าหนังชีวิตที่แรงงานพม่า ลาว กัมพูชา หอบลูกจูงหลานไปด่านชายแดน อพยพกลับประเทศกันวันละหลายหมื่นคน จากผลของ “พ.ร.ก.ต่างด้าว” ที่ตั้งค่าปรับมหาโหด

กระตุกต่อมผวานายจ้างต้อง “ลอยแพ” ลูกจ้างต่างด้าวกันจ้าละหวั่น

แต่ถ้าฝืนใจแข็งกันสักนิด ในมุมของคนไทยเจ้าของประเทศก็ต้องเข้าใจในความจำเป็นของรัฐบาล คสช. กับเงื่อนไขไฟต์บังคับในการเคลียร์ปมปัญหา “ค้ามนุษย์” จุดที่ทำให้ประเทศไทยกำลังถูกบีบหน้าดำหน้าเขียว เสี่ยงโดนมาตรการ “แบน” จากชาติตะวันตก

ล่าสุดยังไม่หลุดจาก “เทียร์ 2” ประเทศที่ต้องเฝ้าจับตา ตามรายงานของสหรัฐอเมริกา ถ้าไม่แสดงความจริงจังในการแก้ปัญหา แนวโน้มหนีไม่พ้นกระทบการส่งออก โดยเฉพาะสินค้าประมง

นั่นไม่สำคัญเท่ายุทธศาสตร์ของประเทศในการแก้ปัญหาระยะยาว ทั้งในมุมของความมั่นคงที่นับวันแรงงานต่างด้าวจะเข้ามาปักหลักอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง บางจังหวัดอย่างเช่นสมุทรสาคร สมุทรสงคราม แทบจะกลายเป็นเขตปกครองพิเศษของพม่า

แม้แต่กรุงเทพฯเองก็มีแต่แรงงานต่างด้าวเดินสวนกันไปมา

สมมติคิดกันเล่นๆในมุมตลกร้าย ถ้าวันหนึ่งประเทศไทย

ต้องเปิดศึกรบกับพม่า อาจเจอแรงงานหม่องที่แฝงตัวอยู่ตามบ้านนายทหารใหญ่ ตำรวจ รัฐมนตรี จับเจ้าของบ้านเป็นตัวประกันได้ง่ายๆเลย

หรือในเชิงโครงสร้างทางเศรษฐกิจ ก็อย่างที่เห็นๆกัน แค่แรงงานต่างด้าวอพยพกลับบ้าน ผู้ประกอบการยังเดี้ยงไปตามๆกัน เพราะขาดแรงงาน ต้องปิดกิจการเลยก็มี

นั่นหมายถึงว่า ถ้าไม่วางแผนรองรับปัญหากันตั้งแต่ตอนนี้ ปล่อยให้สถานการณ์เศรษฐกิจของเมืองไทยต้องพึ่งพาแรงงานต่างด้าว ต่อไป วันหนึ่งในอนาคตอำนาจการต่อรองตกไปอยู่กับแรงงานพม่า ลาว กัมพูชา นึกภาพดูก็แล้วกันจะปั่นป่วนขนาดไหน

...

เรื่องของเรื่อง ไม่ต้องกลัวแรงงานต่างด้าวจะไปแล้วไปลับไม่กลับมา

ในเมื่อประเทศไทยถือเป็นสวรรค์ของคนต่างด้าว ทั้งเรื่องของนายจ้างที่โอบอ้อมอารี อาหารการกินที่ใกล้เคียงเพื่อนบ้าน อิสรเสรีในการใช้ชีวิตประจำวัน สะดวกสบายกว่าดินแดนไหนในโลกนี้

แรงงานต่างด้าวบางคน บางครอบครัว อยู่เมืองไทยมาเกินค่อนชีวิต ไม่มีญาติมิตร ไม่เหลือสมบัติอยู่ในบ้านเกิดของตัวเอง กลับไปก็ไม่รู้จะทำมาหากินอะไร

ยังไงก็ต้องดิ้นรนกลับมาขายแรงที่เมืองไทยจนได้

ประเด็นจริงๆที่ต้องพิจารณากันดีๆกับค่าใช้จ่ายในการเดินเรื่องกลับมาทำงานเมืองไทยอย่างถูกกฎหมายที่ว่ากันว่าประมาณ 2 หมื่นบาท แต่เป็นค่าธรรมเนียมที่ต้องเสียให้กับทางการไทยแค่ 3,000 บาทเท่านั้น

ทั้งๆที่เราต้องรับภาระในการดูแลค่ารักษาพยาบาล ค่า เล่าเรียนบุตรหลาน ฯลฯ

ต้องเจียดงบประมาณเพื่อมนุษยธรรมปีละไม่ใช่น้อยๆ.

กำปั้นหยก
mudlek@thairath.co.th