แวดวงชาววัดเขารู้แล้วก็ยิ้มๆกัน พระสองนิกายที่ไม่ลงโบสถ์เดียวกัน นิกายที่เคร่งกว่า ไม่รับถวายปัจจัยที่เป็นเงิน...แต่ก็ให้ลูกศิษย์รับไว้นิกายที่เคร่งน้อยกว่า ท่านก็ไม่ได้รับให้เห็นว่าเป็นเงิน แต่ท่านรับซอง (ที่ใส่เงิน) ยัดใส่ย่ามซึ่งหน้าดูเหมือนว่า ในนิกายเคร่ง ยังแยกวัตรปฏิบัติเป็นหลายสาย...สายหนึ่ง รู้จักกันดี สายวัดป่าผมอึ้ง...อยู่กับข่าวสมภารวัดไร่ขิง...ใช้เงินวัดผ่านสีกา ไปแทงบาคารา ตอนแรกตำรวจเขาว่า 300 ล้าน ต่อมาเพิ่มเป็น โอ๊ย!ถึง 800 ล้าน...อยู่พักใหญ่ตั้งสติได้ ก็นึกถึงพระอาจารย์พรหม พระฝรั่งศิษย์หลวงพ่อชา ท่านเขียนเรื่อง เงิน 500 บาท เอาไว้ในชวนม่วนชื่น ธรรมะบันเทิงหลายเรื่องเล่า (โรงเรียนทอสี พิมพ์แจกเป็นธรรมทาน พ.ศ.2549)พระอาจารย์พรหม เริ่มต้นตามแบบของท่าน...สายวัดป่าของเรา ไม่รับ ไม่จับ ไม่เป็นเจ้าของเงินเราอยู่ได้อย่างประหยัดที่สุด จากปัจจัยที่ญาติโยมทำบุญกับเรา โดยที่เราไม่ได้ร้องขออย่างไรก็ตาม นานๆครั้งเราก็อาจจะได้รับของพิเศษๆ จากญาติโยมอาตมาได้ช่วยชายไทยคนหนึ่ง เกี่ยวกับปัญหาส่วนตัวของเขา ด้วยความกตัญญู เขาบอกอาตมาว่า“ท่านครับ กระผมอยากถวายของอะไรสักอย่างให้ท่านใช้ส่วนตัว กระผมมีปัจจัยห้าร้อย ท่านกรุณาบอกกระผมว่า ท่านต้องการอะไร”เมื่ออาตมาไม่สามารถคิดได้ในทันที ว่าอาตมาจำเป็นต้องใช้อะไรบ้าง และเขาจำเป็นต้องรีบไป เราจึงตกลงกันว่า อาตมาจะบอกเขาในวันรุ่งขึ้น เมื่อเขากลับมาที่วัดก่อนหน้าที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น อาตมาเป็นพระผู้น้อยที่มีความสุข บัดนี้อาตมาเริ่มไตร่ตรองว่า อาตมาต้องการอะไร อาตมาเขียนรายการแล้วรายการนั้นก็เริ่มยาวขึ้น ในไม่ช้าปัจจัยห้าร้อยบาท ก็ไม่เพียงพอเสียแล้วแต่มันช่างยากเสียเหลือเกิน ที่จะตัดสิ่งใดสิ่งหนึ่งออกจากรายการที่ต้องการ ความต้องการผุดขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่นานก็กลายเป็นความจำเป็นสุดๆ และรายการก็คงยาวขึ้นๆจนบัดนี้ เงินสักห้าพันบาทก็ไม่เพียงพอซะแล้วเมื่อรู้ชัดว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น อาตมาจึงโยนรายการสิ่งของที่ต้องการทิ้งวันรุ่งขึ้น อาตมาบอกโยมผู้ปวารณาว่า ให้ทำบุญเงินห้าร้อยบาทนี้ สำหรับการก่อสร้างของวัด หรืออะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์ อาตมาไม่ต้องการอะไร สิ่งที่อาตมาต้องการยิ่งกว่าสิ่งใดคือความสันโดษ พอใจกับสิ่งมีอยู่ของเมื่อวานนี้เมื่ออาตมาไม่มีเงิน และไม่มีโอกาสที่จะได้อะไร เมื่อนั้นแหละ เป็นช่วงเวลาที่ความปรารถนาทั้งหมดของอาตมาเต็มอิ่มความต้องการย่อมไม่มีที่สิ้นสุด เงินสักพันล้านบาท หรือแม้แต่พันล้านดอลลาร์ก็ยังไม่พอแต่การเป็นอิสระจากความต้องการนั้นมีจุดสิ้นสุด นั่นคือเมื่อเรารู้ตัวว่าเราไม่ขาดอะไรสักอย่าง เมื่อเรามีความพอใจกับสิ่งที่เรามีอยู่เท่านั้น เราจึงรู้จักคำว่าพออ่านเรื่องปัญหาของเงินห้าร้อยจบ...หากเกิดศรัทธา อยากตามไปทำบุญกับพระอาจารย์พรหม...ผมก็ต้องบอกว่า ตอนนี้ท่านเป็นสมภารวัดพุทธอยู่ที่เมืองเพิร์ธ ออสเตรเลีย คงทำได้แค่ยกมือ สาธุ!ถึงท่าน เท่านั้นส่วนจะหาพระดีๆระดับที่ใช้เงินห้าร้อยไม่เป็น ในบ้านเมืองเราคงหาได้ยากวันนี้พระท่านจะไปไหน ท่านต้องใช้เงิน อย่างน้อยก็ค่ารถค่ารา อยากทำบุญกับพระเดินธุดงค์จริงๆ ไม่ใช่ธุดงค์โฆษณา ธุดงค์ให้หวย คงหาไม่ได้แล้วจริงๆ.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
