ผมเขียนบ่อยๆ พระอาจารย์พรหม สมภารวัดพุทธเมืองเพิร์ธ ออสเตรเลีย แต่ไม่รู้ว่าวัดท่านชื่อวัดป่าโพธิญาณ อยู่เมืองเซอร์เพนไทน์ ติดป่าสงวน ไกลเมืองเพิร์ธไปถึง 65 กม.ในป่าสงวนมีแมวที่ควรเรียกแมวป่ามากมาย แม่แมวจรจัดตัวหนึ่งออกลูก ทิ้งไว้ให้หิวโซ ซุกตัวอยู่ในโพรงท่อนไม้ใหญ่ พระเห็นมันเข้า ก็สงสารก็เอามาเลี้ยงไว้ในวัด ตั้งชื่อมันว่า “คิตแคท”เปลี่ยนฐานะเป็นแมววัด แต่ยังมีสัญชาตญาณแมวป่า มันมักหนีเข้าป่าจับนกตัวเล็กๆกินพระหากระดิ่งเล็กแขวนรอบคอ แต่เจ้าคิตแคทก็เก่งกว่า กระดิ่งช่วยให้มันวิ่งไปตะปบนกกินได้ง่ายๆ โดยไม่มีเสียง แต่กระนั้นพระทุกรูปในวัดก็ยังรักมันนับวันที่เจ้าคิตแคทเติบโต พระก็คิดตรงกันป่าใกล้วัดไม่เหมาะกับชีวิตแมว การตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้เป็นหน้าที่สมภาร “อาตมาหาบ้านหลังใหม่ให้มัน” พระอาจารย์พรหมว่าบ้านหลังใหม่เป็นบ้านชานเมืองติดทะเลวอเตอร์แมนส์เบย์ ทางเหนือเมืองเพิร์ธ ในวันที่เจ้าคิตแคทจากไป พระอาจารย์อุ้มมันใส่กระสอบ วางไว้ที่วางเท้าด้านหลังรถของเจ้าของคนใหม่ทันทีที่รถขับออกไป พระอาจารย์สารภาพ “อาตมารู้สึกผิด กับแมวที่ฝากชีวิตไว้กับวัดเรา”รถถึงบ้านในวอเตอร์แมนส์เบย์ “คริส” เจ้าของคนใหม่ อุ้มกระสอบเข้าบ้าน ปิดประตูหน้าต่างทุกบานแล้วก็ปล่อยเจ้าคิตแคทออกมา เธอหวังว่าสมาชิกใหม่ควรทำความคุ้นเคยกับครอบครัวสักระยะหนึ่งบ่ายวันเสาร์สามวันต่อมาอากาศร้อนจัด เธอก็ปล่อยคิตแคทออกวิ่งเล่นในสวนผิดคาดเจ้าแมวกลับวิ่งปราดไปหาประตู เธอวิ่งตามแต่ไม่ทัน วนเวียนหาทั่วละแวกนั้นอีกนาน ก็ไม่พบร่องรอยเล่าถึงตอนนี้ พระอาจารย์พรหมบอกโยมอย่าคิดว่าเจ้าคิตแคท จะหาทางกลับวัดอาตมาไกลออกไปถึง 85 กม. โยมคิดผิด เจ้าคิตแคท ฉลาดที่จะไม่เลือกเดินไกลขนาดนั้นวันเสาร์ต่อมา พระอาจารย์ไปบรรยายธรรมะที่ศาลากลางที่โนลลามารา ห่างวัดท่านไปทางเหนือ 75 กม. ห่างจากวอเตอร์แมนส์เบย์ (บ้านที่มันเพิ่งหนีมา) ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 12 กม.พระอาจารย์พรหมไม่ทันเห็นเจ้าคิตแคทแอบขึ้นรถของท่านเมื่อไหร่ จบบรรยายธรรมกลับถึงวัด ได้ยินเสียงคุ้นๆนอกประตูบานใหญ่ ท่านก็เดินออกไปเจ้าคิตแคทเงยหน้ามองท่าน ส่งเสียงร้องเหมียวๆพระอาจารย์อุ้มมันขึ้นมา อุ้งเท้ามันร้อนระอุ อากาศข้างนอกสูงกว่า 40 องศาเซลเซียส“มันเสียน้ำในร่างกายไปมาก อาตมาเอานมให้มันกินถ้วยแล้วถ้วยเล่า แล้วก็ปล่อยให้มันขดตัวนอนหลับ”คริสโทรศัพท์มา “ขอโทษที่ปล่อยแมวหนี” พระอาจารย์บอก มันกลับมาถึงวัดแล้ว คริสขอตามมาดูเห็นกับตา เธอประหลาดใจ อ้าปากค้างเจ้าคิตแคทลูกแมวป่า เคยออกจากวัดไปทำหมันในเมืองครั้งเดียว ตอนย้ายบ้านมันก็อยู่ในกระสอบ ไม่มีทางมองเห็นรถไปทางไหน 12 กม. ที่มันวิ่งเป็นถนนหลวงใหญ่รถแออัดเจ้าแมววัดอาจมีญาณพิเศษ ที่เรียกว่าตาทิพย์ วิ่งไปหาจุดหมายได้ แม้ในเส้นทางที่ไม่เคยไปเจ้าคิตแคทอยู่อย่างสงบต่อมาตามอายุขัย 22 ปี ก็ตาย ใครที่เคยไปวัดป่าโพธิญาณ พระอาจารย์จะชี้ว่า ฝังมันไว้ใต้ต้นโพธิ์ศักดิ์สิทธิ์ใกล้โบสถ์ สุ้มเสียงท่านส่อว่ายังรักอาลัยมันไม่น้อยนี่คือลีลาแมวฝรั่ง ต่างจากแมวไทย...ที่เราดูจะรู้จักจากบทดอกสร้อยแมวเอ๋ย แมวเหมียว รูปร่างปราดเปรียวเป็นนักหนา ร้องเรียกเหมียวๆเดี๋ยวก็มา เคล้าแข้งเคล้าขาน่าเอ็นดู รู้จักเอารักเข้าต่อตั้ง ค่ำค่ำ ซ้ำนั่งระวังหนู ควรนับว่ามันกตัญญู ควรดูอย่างไว้ใส่ใจเอยคนไทยพุทธศรัทธา ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดีครับ รักแมว จึงนับแมวเป็นสัตว์กตัญญู ซึ่งก็สื่อว่า เป็นสัตว์ที่ดีบางบ้านเมืองที่ผมรู้จัก...แมวกตัญญูยังพอหาได้ แต่หาคนกตัญญูได้น้อยเต็มที เออ! กระไร มันช่างเฉไฉชั่วช้าเลวทรามกันไปได้ ไม่ว่าองค์กรหรือตัวคน.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
