ราวหกเจ็ดสิบปีที่แล้ว หากจะคุยเรื่อง “ปลาทูแม่กลอง” เราก็นึกถึงเจ๊เจียม “ดวงใจสมุทร” พายเรือสำปั้นเกาะเรือโป๊ะซื้อปลาทู นึ่งลงเรือไปขายดำเนินสะดวก จนแตกหน่อธุรกิจใหญ่ เป็นระดับห้องเย็นเอ้า! หรืออีกชื่อสองชื่อ เฮียเท้ง เฮียเถา ที่เริ่มจากพายเรือสำปั้นซื้อปลา จนเติบโตเป็นแพปลาสมัยที่ยังไม่มีแพปลา...ไม่ว่าเรือโป๊ะ เรืออวนลาก อวนติดอวนรุน ฯลฯ จอดเรือขายหน้าวัดประทุมฯ ปากคลองบางเรือหัก...คนในคลองอย่างผมรู้จักชื่อเถ้าแก่ใหญ่ เถ้าแก่น้อย ก็หลายคนห่างบ้านมาเป็นนักข่าวอยู่กรุงเทพฯ ใครรวย ใครจน ใครเจ๊ง ก็ไม่ถึงกับตกข่าว จนวันนั้น บพิตร ลูกน้องในทีมสกู๊ปข่าวหน้า 1 ส่งต้นฉบับ เรื่อง “เซียนปลาทู” ให้ตรวจเนื้อหา...เซียนปลาทู เป็นผู้หญิง ชื่อทางการ ทองอยู่ หะรินสวัสดิ์ คนวงการ เรียก “ป้าอยู่” สุรจิตร ชิรเวทย์ สว.เขียนล้อ ป้าอยู่ตัวจริงของแท้ ต้องขี่มอเตอร์ไซค์ แล้วก็ต้องกินหมากปากแดงทำไม? เรียกเซียนปลาทู...ป้าอยู่ซื้อปลาทูคุณภาพ จากสองอ่าว อ่าวไทย อ่าวอันดามัน มานึ่งขาย...โดยไม่ต้องบอก ปลาอ่าวไหน...งานปลาทูแม่กลอง ทุกเมนูที่ทำขายๆกัน ทุกปีดูเหมือนก็ป้าอยู่นี่แหละ รับผิดชอบในการจัดหาอ่านมาถึงแค่นี้ ลูกแม่กลองของแท้อย่างผมก็เขิน...ไหง! กูไม่เคยรู้จักเซียนปลาทูคนดังคนนี้เสียเลยมี...ยังมีต่อ...ชื่อปลาทูแม่กลองในเข่งที่ขายๆ เจ๊เจียม ดวงใจสมุทร ทำตลาดปลาทูนึ่งดำเนินสะดวก ป้าอยู่ รุ่นน้อง ก็แยกไปทำตลาดใหม่ ที่โพธารามตอนนั้นปลาทูนึ่งวางเรียงตัวในเข่งอย่างธรรมดาๆ มารายป้าอยู่ นี่แหละ...เริ่มวิธีเรียงปลาในเข่งแบบใหม่...หักคอปลาให้งอ ได้พื้นที่ในเข่งเพิ่ม กลายเป็นสัญลักษณ์หน้างอคอหัก สัญลักษณ์เด่นปลาทู แม่กลองวันนี้เรื่องป้าอยู่ เร้าใจ ที่ผมกำลังลงในสกู๊ปข่าว...ถือว่า...ช้า...เพราะป้าแกดังเปรี้ยงปร้างมาก่อน ในทีวีรายการคนค้นฅน...รายการเดียวกับที่ผมดู “ลุงเย็น” คนเพชรบุรี เอ๊ยเว้ย นักข่าวคนแม่กลองทั้งทีพลาดไปได้ยังไง?อ่านต้นฉบับถึงตอนนี้ บพิตรคนเขียนก็หลุดปากถาม “พี่ไม่รู้จัก ป้าอยู่เลยหรือ?”“อือ! ไม่รู้จัก เออ เขาอยู่แม่กลองแถวไหน?” ผมถาม น้องเปิดจอมือถือให้ดูหน้า...ตายละวา! ไปงานบุญงานบวชงานศพวัดประทุมก็เห็นคุ้นตา...คนริมแม่น้ำข้างวัด ผมเป็นคนหลังวัด แต่ไม่ได้คุยกัน“ป้าอยู่บอกเป็นนักเรียนชั้นเดียวกัน เรียนมาด้วยกัน...” เท่านี้เอง ผมก็นึกออก ที่คุ้นหน้ากันนักหนา เพราะเรียนด้วยกันมาห้าปี ตั้งแต่ ป.เตรียม จนจบ ป.4 ผมเป็นหัวชั้น ป.3 ป.4 ครูให้สิทธิ์ถือไม้เรียวตีเพื่อนได้ไม่รู้ว่าเคยเยอะเกิน ตีเพื่อนคนนี้ซักทีหรือเปล่า?ฟื้นความหลังเย็บตะเข็บความสัมพันธ์สนิทดีแล้ว ผมก็ลงสกู๊ปข่าวชีวิตเซียนปลาทูอีกหลายตอน ตอนหนึ่ง...มีคนกรุงเทพฯมาซื้อปลาทูนึ่งปลาทูแดดเดียว ไปสองลัง...สี่ห้าวันต่อมา หนังสือจากสำนักพระราชวังก็ส่งมา “ทรงขอบใจ ที่ถวายปลาทู”ทองอยู่ หะรินสวัสดิ์ ตกใจมืออ่อน แต่ไม่ลืมกราบหนังสือ...นับแต่นั้น ยี่ห้อปลาทูเสวย...ก็โด่งดังกระจายไปทั่วประเทศ ผมเองไปบ้านเมื่อไหร่ก็แวะไปซื้อปลาทูป้าอยู่ทุกครั้งรำลึกความหลังยืดยาว เรื่องป้าอยู่เซียนปลาทู มาถึงตอนนี้ผมตั้งใจจะบอกว่า ป้าอยู่ของหลานๆ ไอ้อยู่เพื่อนผมตายแล้ว ตั้งศพที่วัดประทุม กำหนดเผาวันอาทิตย์ผมน่ะ! แน่นอนตั้งใจไปงานสวดให้วัน และวันเผาอีกวัน แต่หากเกิดเหตุ เพราะอายุ 80 หง่อมเท่าเพื่อน...ไปไม่ได้ ก็ขอให้ถือเสียว่า ข้อเขียนวันนี้ แทนดอกไม้จันทน์แห่งความคารวาลัยเผาเพื่อนตอนนี้ผมคงทำได้แค่ส่งใจ ไอ้อยู่ เอ๊ย! ชาติหน้าถ้ามี เกิดมาเจอกันอีกที.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
