เรื่องเล่าติดกับระหว่างเสือกับงู ที่พระอาจารย์พรหม เริ่มต้นว่าเป็นตำนานพุทธเก่าแก่...ในหนังสือ ชวนม่วนชื่น เล่มแรกเป็นเรื่องโลดโผน ระทึกเร้าใจ ยังกะเรื่องในหนัง อ่านสักกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อต่อมาผมเจอในหนังสือ ลัทธิประเพณีอินเดีย (อาจารย์จำนงค์ ทองประเสริฐ เรียบเรียง ราชบัณฑิตยสภา พิมพ์) เป็นคำสอนหนึ่งของมหาวีระ ศาสดาศาสนาเชน และเป็นเรื่องที่ใครต่อใครก็เอาไปเล่าต่อๆแต่เรื่องเล่าฉบับพระอาจารย์พรหม...ตอนจบมีทีเด็ดกว่าท่านจบยังไง? ก็ต้องอ่านสำนวนของท่านดูชายคนหนึ่งกำลังถูกเสือวิ่งไล่อยู่ในป่า เสือตัวนี้เป็นเสือกินคน แล้วก็กำลังหิว แถมวิ่งเร็วกว่าคนมากถึงนาทีเสือจวนเจียนจะถึงตัว ชายคนนั้นเหลือบเห็นหลุมลึกอยู่ข้างทางในภาวะสิ้นหวังและเป็นทางเลือกเดียว เขาก็กระโจน...ลงไปพริบตาที่เหลือบดูเขาก็รู้ว่าทำผิดมหันต์ หลุมนั้นแห้ง...ก็จริง แต่เคราะห์ร้าย งูดำตัวใหญ่ยักษ์ขดตัวนอนอยู่ ด้วยสัญชาตญาณ แขนเขาสัมผัสด้านข้างของหลุม มีรากไม้โผล่ เขาตะครุบไว้ทันรวบรวมสติได้ รากไม้ช่วยไม่ให้เขาร่วงลงไปเจองูยักษ์ แต่ก็เป็นสัญญาณร้าย เจ้างูกำลังชูหัวขึ้นมา ห่างเท้าเขาแค่กระเบียดมือแหงนหน้าขึ้นปากหลุม เจ้าเสือคู่ปรับตัวนั้นก็พยายามจะแหย่สองเท้าหน้ายื่นลงมา ฉวดเฉียดหัวเขาเต็มทีในสถานการณ์คับขัน ริมเป็นริมตาย...วินาทีใดวินาทีหนึ่งชายคนนั้นมองที่รากไม้ที่มือเขายึดไว้ หนูสองตัว ตัวหนึ่งขาว อีกตัวดำโผล่ออกมาจากรูเล็กๆ เวรกรรม! มันกำลังเริ่มงาน แทะรากไม้เสือปากหลุมออกแรงตะปบเขาครั้งที่สอง ลำตัวมหึมาของมันเบียดต้นไม้ขนาดย่อมซึ่งมีรวงผึ้งรวงหนึ่งโน้มกิ่งเหนือปากหลุม น้ำผึ้งก็เริ่มหยดลงมาตรงใบหน้าชายคนนั้นทำอะไรไม่ได้ นอกจากอ้าปากแลบลิ้นออกมารองรับน้ำผึ้งไว้รสชาติน้ำผึ้งก็ช่างหวานจับใจ ชายคนนั้นยิ้มแล้วอุทาน “อือ! อร่อยจังเลย”พระอาจารย์พรหมบรรยายตอนจบของเรื่องเล่า...ว่า เท่าที่เล่าๆกันมาแต่ดั้งเดิม ก็จบกันตรงนี้ ซึ่งบังเอิญเหมือนเรื่องจริงในชีวิต เรื่องแต่งในละครทีวี ที่ไม่เคยจบลงอย่างสมบูรณ์ชีวิตมีแต่ฉากสุดท้ายที่ดำเนินไปสู่การสิ้นสุด...แต่ก็ยังไม่สิ้นสุดจริงๆเสียทีบ่อยครั้งชีวิตคนเราดูประหนึ่งจะติดกับระหว่างเสือหิวและงูยักษ์ ทั้งยังมีหนูสองตัวซ้ำเติมกัดกินรากไม้ ซึ่งเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวชีวิต แต่ในสถานการณ์ที่คับขัน แสนลำบากขนาดนั้นหากมันจะมีน้ำผึ้งหยดลงมาจากที่ไหนสักแห่ง เราก็ควรแลบลิ้นออกมาลิ้มรสน้ำผึ้งแสนหวานเอาไว้ทำไมจะไม่ล่ะ!เมื่อใดที่ไม่มีอะไรจะให้ทำ เมื่อนั้นก็ไม่ต้องทำอะไรแต่ก็เป็นอย่างที่ผมว่า เรื่องเล่าฉบับพระอาจารย์พรหม มักไม่จบเหมือนของใคร ตอนจบจริงๆเป็นดังต่อไปนี้ขณะที่ชายคนนั้นกำลังลิ้มรสน้ำผึ้งแสนหวาน เจ้าสองหนูก็ขยันแทะรากไม้จนมันกร่อนลงๆเจ้างูยักษ์ก็ยืดหัวเข้าใกล้เท้า ส่วนเจ้าเสือก็ปรับท่า โน้มลำตัวลงมาจนอุ้งตีนเกือบถึงมือเหยื่อแต่ความที่มันปล่อยน้ำหนักชะโงกตัวลงหลุมมากเกินไปนาทีนั้นเจ้าเสือก็หล่นเฉียดร่างชายคนนั้นลงไปในหลุม ทับเจ้างูยักษ์ตาย และตัวมันก็ตายอะไรๆแม้ที่ไม่ได้คาด สามารถเกิดขึ้นได้...ทั้งนั้น นั่นแหละ? ชีวิตของคนเราจบนิทานฉบับพระอาจารย์พรหมก็ต้องมีคำสอน...ฉะนั้น! แม้ในยามที่ย่ำแย่ และเกือบไม่มีความหวังใดๆเหลือ ทำไมเราจะยอมสูญเสียเวลาลิ้มรสน้ำผึ้งไปเสียเล่า?กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
